Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 35

[p. 63]

Zus en broer
door Juul Roggeveen.

TOEN Trientje wakker geeuwde, stond de wijde zolderkamer in een zacht-rooden schemer. Haar knipperende oogen zagen het verbaasd.

‘No!’ zei ze.

Wat was dat een mooi licht! Alles leek er wel door veranderd.... 't was nou niks geen zolder meer.... veel fijnder.... net wat uit een sprookje....

Dat kwam alleen door die roode gordijnen natuurlijk....

Die had moeder anders altijd al opengetrokken als zij wakker werd.... En dan zag je dat ze erg verkleurd waren. En dat er gaatjes ook inzaten. Maar nou waren ze prachtig.

Zou 't èrg vroeg zijn, dat vader en moeder nog sliepen? Bah, wat snorkte vader toch altijd! Hoe zou hij dat toch doen? Als zij 't probeerde kon ze het geeneens. Moeder hóórde je ook slapen....

Effen kijken....

Zij duwde zich met haar elleboog omhoog, en rekte haar hals - van inspanning rimpelden neus en voorhoofd, trok het bovenlipje op - om over 't achterschot van het bruin-houten ledikant, waarin haar ouders sliepen, te kunnen zien.

Aandachtig keek ze naar de stille hoofden naast elkaar, het blozende open-mond-gezicht van vader, en moeders smal gelaat, gelig tegen het kussen wit... Wat raar eigenlijk..., peinsde Trientje,... zulke hoofden boven de dekens uit.... stè-je nou voor.... dat er nou toch 'is in de nacht roovers kwamen.... en dat ze vader en moeder doodstaken.... en dat ze de lijven meenamen naar d'r hol.... en de hoofden lieten liggen.... nèt boven dek uit.... D'r waren wel zulke moordenaars! O.... als ze d'r nou heusch er 's geweest ware.... wat zou dàt akelig wezen!....

Het denkbeeld deed haar bijna huilen.

Maar het was gelukkig niet zoo, dacht ze dan,.... nee!.... want als je dood was dan snorkte je niet!

Haar arm begon pijn te doen, zij plofte terug; het gelakt, ijzeren ledikantje rammelde ervan. Genoegelijk rolde zij zich weer in de dekens, liet haar oogen dichtgaan.

....'t Was fijn Zondag vandaag.... lekker niet na' school....

Nou wist ze opeens.... zóómaar.... die droom van vannacht weer! ....D'r kwam een leelijke vent achter haar an.... hij wou haar pakken ....maar toen was er gelukkig net een ander en die pakte hèm! En toen was 'et niet verder. Later was ze opeens thuis, in de kamer....

[p. 64]

en moeder was erbij.... en Klaas was erbij.... en toen kwam die man die haar geholpen had an.... met een groote kooi in z'n handen.... en daar zat die àndere kerel in!.... Op zijn hukkie's!.... Oe!.... wat keek ie gemeen! oe, wat een ijselijke vent!.... Ze zag nog z'n oogen .... Zoo vàlsch, zoo kwàad!

Zou Klaas nou nog slapen? Zou ze maar niet r's naar 'em toegaan!? ....Maar dan erg stil doen, want moeder mocht het niet hooren, die zou zeggen: ‘Wat moet je? Vooruit hoor, ga d'r weer in!’

....Stil.... stille'tjes doen....

Zij sloeg de dekens weg, liet zich zakken tot haar voetjes het koude zeil raakten.

Even stond zij bibberend, met ronden rug, kouwelijk over elkaar geslagen armen.

Langs elke roze wang hing een geelblond vlechtje, haar bloote beenen kwamen uit een kort, gestreept ponne'tje.

Met wippende stapjes, en een telkens schuin spieden van haar oogen ‘of ze 't niet merkten’, liep ze naar de deur.

Zuchtend talmde zij daar, strak bestarend de bruine knop. Zij stak haar handen er naar uit, maar trok ze schichtig weer terug.... vingers knepen krampachtig tegen de palmen.

O! ze durfde nooit.... Die deur kon zoo verschrikkelijk kraken!

Een poosje wachtte zij, haar armen stijf aan de dijen gedrukt, oogen groot....

Haar hart bonsde van het, half prettig, half angstig voel, dat zij stiekum iets wilde doen wat niet mocht....

Plots, overmoedig, vatten haar beide handen de knop, draaiden, duwden meteen tegen het ruwige hout, flink....

Voor zij het besefte was ze in het donkere gangetje.

Gelukkig! 't Had maar effe'tjes gepiept.... dat kònden ze niet gehoord hebben!

Nou eerst effen kijken hoe laat het was....

Zij schoof haar lijf langs de geribbelde wand - dat moest altijd als 'et donker was, zei moeder, want er was geen hekje voor de trap - naar de kierende kamerdeur. Het vertrouwde klok-tikken hoorde zij al.

't Was zeven uur.

Kon ze nog een fijn tijdje bij Klaas!

Hij sliep.... ‘héél boven’.

Toen zij het steile trapje beklauterde, woeien de kroezeltjes-langs-haar-slapen naar achter.... kou sloeg op haar neer.

O.... het dakraampie staat ook open! zag ze, als zij op de vliering was, waar de vinnige wind langs haar beenen ging, dat kippen vel erover pikkelde.

....Als Klaas 't nou maar wou hebben.... Soms zei-ie wel er's: schiet

[p. 65]

op!.... Wat moet je hier? Vort hoor!.... Bibberend tripte zij naar de hoek waar 't bed was.

Klaà.... s....? trilde haar vragend stemmetje. ‘Klaà.. s!....’

Zij zag niets dan bobbelende dekens.

‘Bè-je wakker.... Mag ik bij je komen?!’ Geen antwoord.... ‘Zijn dit je beenen?’ tastte zij.

‘Hou óp!’ klonk gesmoord.... Een bos zwart warhaar, een vuurrood jongensgezicht schoten te voorschijn.

‘O.... was het je hóófd?!’

‘Kleine duvel!.... Wat doe je hier nou weer zoo vroeg?.... toe, na je eigen bed, hoor!.... je maak me wakker....’

‘No.... hoor....’ zij sloeg handig de dekens om.

‘Nee! Niet doen!’

Maar Trientje lag al triomfantelijk naast hem.

‘Wel te rusten’, draaide hij zich, quasi kwaad, af.

Trientje zei niets. Hij zou er wel niks van meenen....

Wat was het hier toch altijd éénig!

Tevreden liet ze haar blik langs den schuin oploopenden wand gaan. Donkere plekjes, grillige, vreemde streepjes in het hout, brachten haar aan 't fantaseeren.... Daar hing die ridder-met-zijn-lange-snor nog uit het raam.... en aan den overkant dat meisje. Ze keken naar beneden ....in de straat. Daar kwam de vader van haar aan.... die had lang geen zin aan de ridder.... maar zij wel.... En dan aanstonds, net als die vent de deur inging.... dan zou de ridder haar gauw naar 'em toe trekken.. 't kon makkelijk dwars over de straat heen.... het was een erge smalle.. en zoo door z'n raam naar binnen.... En als die vader dan boven kwam.... dan kon-ie zijn dochter niet vinden! En hij vond haar òok natuurlijk niet meer.

En dat andere.... wacht....: als je zóó keek was het een juffrouw met een mooie hoed op.... en als je zòò keek dan was 'et een dikke hond.

En dáár had je die jongen nog met zulke rare oogen.... ba, akelig! ....net of ze d'r uit zouden vallen....

‘Zal ik er 's een tent voor-je maken, zus?’ vroeg Klaas, letterlijk en figuurlijk bij gedraaid.

‘Ja!.... Ja!’ Zij sprong van pleizier.

Klaas stak zijn teenen in de lucht, zoodat de dekens omhoog gingen.

‘Toe maar!’

Schaterend kroop Trientje omlaag.

‘Zit je?!’

‘Ja! Ik zit erin, ik zit er in!!’

Het jongenshoofd poogde onder 't laken te duiken.

‘Weg, weg! Kijken mag niet!’ schreeuwde Trientje.

[p. 66]

‘Kàt! - Ga d'r nou maar weer 'is uit, ik hou 't niet langer vol, hoor!’

‘Nou.... nog effetjes, hoor.’ Met haar armen om de opgetrokken knieën zat zij in het donker holletje te genieten.

‘Als ik driè zeg moet je d'r uit wezen,’ hijgde Klaas, ‘pas op!.... Eè.... n.... tw....’

‘.... Wacht’ ....dan zal ik toch eerst nog effetjes in zijn beenen knijpen, dacht Trientje....

‘Au!!’

De ‘tent’ stortte in.

Gillend en proestend kwam Trientje voor den dag.

‘Jij bent een gemeen kind! Je wordt altijd valsch!’

‘Nietes!’ Zij lachte uitbundig en liet haar billen huppelen op de springveer-matras.

Klaas gaf haar een nijdige stomp. ‘Leg stil, anders gooi ik je d'r af!’

‘Nee!....’ Ze sloeg gauw de armen om zijn hals en keek zoo smeekend, dat hij maar weer goed werd, en op vriendelijken meerderheidstoon vroeg: ‘Zullen we dan nog er's van: De warmte komt, de koude komt?....’

‘Ja!’ stemde Trientje toe, meer dan verheugd.

Klaas begon. ‘O..o..h!....’ Hij trok een angstig gezicht, trilde en klappertandde overdreven.

‘Oh!’ Trientje probeerde hem na te doen.

‘De koude komt!’ zei hij wanhopig.

‘De koude komt!....’

Zij persten hun hevig bibberende lijven tegen elkaar, haalden de dekens strak om zich, en lagen een poosje zwijgend, of zij zich verborgen wilden houden. Plots schreeuwde Klaas: ‘De warmte komt!!....’

‘De warmte komt!’ riep Trientje....

In afschuw duwden zij elkaar weg en bijna uit bed, trapten en zwaaiden wild de dekens van zich, gingen blazen, hijgen, puffen.... eindelijk lachen.

‘Nog er 's?!’ vroeg Klaas vol animo.

‘Nee.... maar niet....,’ zei Trientje wat verlegen, en, toen ze zag, dat Klaas het zich aantrok: ‘Ik word er een beetje moei van, zie je.... maar vertel nou nog er 's van de wollef met de zeven geitjes!....’

In losse morgenkleeren, met een slaap-lodderig gezicht, ging moeder naar de vliering, om Trientje, die ze daar ‘wel weer’ verwachtte, een berisping te brengen.

Met een hartig standje op de lippen, kwam zij voor het ledikant....

Daar lagen de kinderen rustig slapend.... dicht bijeen....; Trientjes arm boog om het donkere hoofd van Klaas....

Teeder glimlachend zoende zij de blanke gezichten, en ging, met lichte stappen....