Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 307]

Laatste groet.
Door Annie Salomons.

Is dit het eind van al het leed,
Van al die donkre worstelingen,
Dat we eindlijk aan een lichte kreek
Een stillen avond zwijgend gingen,
Met zachte stappen, plechtig-bleek
Van bloeiende herinneringen?

Ik weet niet, wat het leven is,
En welke wil ons hier doet zwerven,
Om na veel zorg en droefenis
Als bange kindren te gaan sterven....
En liefde bleek te vaak een waan
Van rooden mond en lachende oogen
En dan weer uit elkander gaan,
Om nog in ‘tot den dood’ te gelooven.

Wie ouder wordt, wordt stroef en stil
En vreest rumoer van sterkë eeden;
Hij weet, hoe, zonder onzen wil,
Het schoonste ontbloeit of raakt vertreden....
Maar dat je tóch gekomen bent,
Na ons vertwijfeld, hátend scheiden,
En nogeens starre wijsheid schendt,
Om eens nog hart aan hart te lijden, -
Dat maakt aan alle wrok een end
En groeit tot droevig-zoet verblijden.