Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 89]

Vrede,
door H. Planting.

In de vaalgeworden dagen,

in het grauwgedoofde licht,

stierf het nooit gestilde vragen

met het wisselkrank behagen

tot een ver gezicht.

Met de wijkende gelaten

van genooten in de lust

onzer lichte levensstraten

vlood het hopen en het haten

tot de verre kust.

Al de vreugden en haar smarten,

hijgend eens bejaagd,

vlieden, rankgeweide herten,

in de grijze nevelverten

waar de weemoed daagt.

Hoor, de Nacht treedt in de zalen

van 't verstild heelal,

en zij zalft met haar opalen

oogen al de wonde kwalen

van 't verschroeide dal.

[p. 90]

 

Als het nauwvernomen aêmen

 

van een troostbelovend lied,

 

roept haar stem ons tot de ramen,

 

luist'rend wie er troostend kwame

 

tot ons dof verdriet.

 

 

 

't Oog, tot hoog gewelf geheven,

 

vindt zijn eeuwig licht,

 

waar devoot de starren beven

 

en haar vrome vrede geven

 

als een hoog gedicht.

 

 

 

En het wonder, 't nooitgeloofde,

 

daalt, en draagt ons snel

 

uit den dooltuin der doorkloofde

 

wereld en haar rustberoofde,

 

onbegrepen spel.

 

 

 

Zachtkens sluiten zich de wonden

 

van het moede hart;

 

weenend wordt het heil gevonden,

 

vloeien tot één dag de stonden

 

en versmelt de smart.