Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 26]

Verzen,
door Urbain van de Voorde.

I

De avond is van tranen grauw.
Nooit scheen 't leven leeg als nu.
Lustloos dwaalt, spijts de' ouden rouw,
staag mijn denken weer tot u....

Toch zijt gij niets meer voor mij -
Wellust baart gij mij noch smart.
- Leeg van heil en kwelling bei,
is toch vol van u mijn hart.

Liefde is dood, maar 't lijk nog thuis:
't Is zoo náár, elk venster toe!
't Regent angst met lang geruisch....
- Ziel! Wat wilt gij dat ik doe?

[p. 27]

II

Met ernst, de nacht, en vaag geheim,
de kudden van mijn droomen voedert,
wijl 't laatste licht vóor 't West in zwijm
zich langzaam met den nacht verbroedert.

Het wordt aan zee al stiller en stil....
Alle angst om God wordt nu geboren....
- Of 'k al dan nimmer luistren wil,
'k moet 't ruischen van mijn ziel hier hooren.

En 'k ril, daar de' ouden smaad ten spijt
en trots 't besef van eeuwger dingen,
'k mijn ziel in smart en eenzaamheid
alleen van u, van u hoor zingen!

[p. 28]

III

Langs de' ouden wal van drassge dijken
de roerlooze armoe van een boom.
- En in mijn ziel de schaamle lijken
van hier en daar een dooden droom.

Want niets was in mijn waan bestendig
dan stadig worden en vergaan
van leêge dagen, die, ellendig,
met hunkrende oogen vóor me staan.

o Foltering van doelloos lijden!
't Geloof in 't leven was te groot:
eeuwigs zal 't mij niets bereiden
dan de' ongerepten, kalmen dood.

[p. 29]

IV

De herfst, door 't bosch, gaat stil en waardig
in ernst van arbeid: droef noch blij;
ziet rijpe vruchten, zijgens-vaardig
en dus haar eeuwig doel nabij;
hij ziet het zaad in 't diepst haars herten
als de versteende ziel der lent....
En dies, de sombre uit barre verten
voelt, - hij die zelf nooit liefde kent -
dat hij steeds zaait nieuw heil van blaadren
voor nieuwe lent van droom en goud....
Zoo rijt hij, wàrs, zijn purpren aadren
in wanhoop stuk langs veld en woud!....