Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 100]

Drie liedjes
door P.C. Boutens.

I.

Dom van melken licht,

Zon- en schaduwdicht,

Staat de stille dag in effen

wolkenspanning opgericht -

Als een roos die zwelt

In haar knop bekneld,

Woelt onrustigblind verlangen

naar geluksbloei hartvoorspeld -

Tot de Westerwand

Instort in den brand

Van het gouden zonnewrak dat

in de kimmebank verzandt:

Gloed waarin verteert

Elke schijn die weert

't Uitzicht op den ongenaakbren

hof waar god en mensch verkeert - -:

Halverwegen ver,

Tweeling-avondster,

Wenkt de weemoed uwer oogen,

en hun stralen wijzen er

't Pad ontwijfelbaar

Tot den ingang waar

Geen ziel doordringt buiten aardscher

schoonheid heilgen middelaar:

Mond en oog gekust

In zoo zuivren lust

Dat de vlam in vleuglen uitslaat,

slechts in zaligheid gebluscht.

[p. 101]

II.

Met wien gij als gelijke,

Liefde, verkeert en overlegt,
Om al uwer genade blijken -

Hoe is hem veel ontzegd!

Nooit komt uw meêlij reiken

Den slaapdronk der vergetelheid
Als aan de kleinen die bezwijken

Met elken avondtijd.

Door zijn ondiepe droomen

Gaat, vloed van licht- en schaduwtij,
Al werelds onrust waargenomen;

In vreeze ontsiddert hij

Als breekt bij late nachtwaak

Het onweêr uwer heerlijkheid,
Dat uw vertrouwden tot hun dagtaak

In uw bedoeling wijdt;

De hemel straalt onttogen

Diep boven maan- en sterlicht uit
In de' éenen opslag uwer oogen,

Uw vinger bliksemduidt

Den weg door 't warre duister

Van deze zaalge doolhofhel,
Dat tot den schemer van uw luister

Der kindren blinde spel

Hij leidt naar uw behagen,

Voortijdge ziener van uw dag,
In deernis die niet kan beklagen

En niet benijden mag.

[p. 102]

III.

Ik was een stil en eenzaam kind,
Eenzaam als geen -
Gij zongt voorbij als een stem in den wind:
Nu ben ik alleen, alleen.

Gij streekt voorbij als een schoone schijn -
Vanwaar? waarheen? -:
Wat kan ik zonder u beter zijn
Dan alleen, alleen?

Alleen met de zee die ebt en vloedt
Op haar gezetten tijd,
Met de maan die krimpt, met de zon die gloedt,
Met het gras dat dort en dijdt,

Met de avonduren die zijn volbracht
Als de luide klok ze seint,
Met Orioon die laat in den winternacht
Rijst statig overeind - -

Soms denk ik nog hoe tijden her
Ik eenzaam was
Als zee en zon en maan en ster
En het naakte kuische gras.

Buiten den tijd en zijn bestier,
Een ledig nest
Hoog in den top van den populier,
Komt nooit mijn hart tot rust.

En alle dingen zijn eenzaam, en
Vloeien ineen -
Ik wil slechts wezen wat ik ben:
Alleen, alleen, alleen!