Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 32

[p. 245]

Zonlicht,
door A.E. Drijfhout.

VI. 't Zwerk.

In een lied wil ik verhalen,
hoe op het doorweekte land
'k zag de bundels zonnestralen
fel als speeren neergeplant.

Als een schoof van blanke schachten,
brekend door de dichte lucht,
niet te kneuzen, wel bij machte,
zegepralend en geducht.

En 't weerspannig wolkgevaarte,
grauw en driftig nog voorheen,
door 't bedwang dier helle klaarte
opgestuwd te wachten scheen.

Als ik langs de zwarte wegen,
ging en zag ter zijde uit,
werd mijn kommerlijk bewegen
tot een nutteloos besluit.....

[p. 246]

VII. De vlinder.

Waar toornig de bijen zoemen

in het zonnelicht,

zwenk ik over de bloemen,

bijster van een plicht; -

nochtans ben ik te roemen.

Ga ik al verloren

als een voos kleinood,

Zie, wij toebehooren

aan eenzelfden dood.

Daartoe zijn wij geboren.

Maar ik ben het teeken

der onsterflijkheid:

als eens uw oogen breken,

wordt uw bestendigheid

bij mij vergeleken.....

Schoon ze 't al ijdel noemen
- druilig weegt haar plicht -
zwenk ik over de bloemen

in het zonnelicht: -

Rouwmantel ben ik te roemen.

[p. 247]

VIII. ‘Arena del sol’.

Was niet het zonlicht onder 't donker loof,
zoodat het zich tot schaduwen schakeerde,
en werd niet de avond schooner dan nog ooit
belofte van een dag was? - Hij vermeerde
in 't stervend westen de allerlaatste gloed
nog tot een brand van machtelooze vlammen,
zoodat het vonkelde in 't raadselachtig loof
van de cypressen, wier verkoolde stammen
stonden, een stugge, kommervolle rij,
langs 't opgaand pad, waar loomden onze schreden. -
En wij, gesteund tegen den grauwen wand,
aanschouwden hoe de heldendag hield stand
niet zwichtend nog, al was zijn kamp volstreden.

Lanjaron, Augustus 1915.