Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 32

[p. 169]

Zonlicht
door A.E. Drijfhout.

I. Kruisvaart.

Het koele licht leeft in de golventoppen,
die stuwende rijzen voor mijn boeg, -
dan deinzen voor den bries gedreven;
nog is de morgen vroeg.

Lazuren glansen schichten in de diepte
en, met den steven toegewend,
het statig zeil hoog-blank gespannen,
zóó wordt mijn boot gemend.

De kloeke kiel weerstreeft de breede deining,
't wit ros volbrengt mijn wil gerust;
wij streven naar de morgenlanden: -
naar de onbekende kust!

Velez - Malaga, 1914.

[p. 170]

II. Prima Puerta.

Hier is het al zoo wonderstil
voor een die met zich zelven gaat,
de schoonheid om zich heen verstaat
en enkel die aanschouwen wil.

Voor hem toch is er anders niet
dan hooge zon in fiere lucht;
de vogels maken geen gerucht,
en talmen met hun volgend lied.

Een boom staat roerloos op den rand
der steilte, waar verward festoen
van ranken neerhangt op het groen
van struikgewas langs 't gele zand.

En hier is schaduw, maar omhoog
is slechts de zon en viert het licht:
de koelte laaft mijn aangezicht;
Maar zonnegloed brandt in mijn oog.

Lanjaron, 1 Febr. 1914.

[p. 171]

III. Een lomperd.

Dahlia's staan uitdagend in de zon

en 't lijken wel

gebalde meisjesvuisten. - Ik kon
temet er mede worstelen; -
maar zonder knellen, zonder kneuzen, want

zij meenen 't niet.

Laat ik ze liever streelen - met mijn blik.
Een hand, hoe ook omzichtig, zou met zijn gewicht

haar zeker deeren:

Bloemschoon is al te broos, en 't licht
voorzeker is haar koestering genoeg;

reiner en beter.

Ik sta maar en zie toe, als die tot gunst vroeg:

Laat mij slechts toezien.

IV. Gezien uit een sneltrein.

Hooge zonbeschenen boomen

spieglen in het koele water;

breedgeschoerde beukeboomen

roerloos in het koele water.

[p. 172]

V. ‘Sol invictus.’ Fragment.

De spiegel van het rimpellooze meer
onthield het oog de diepte van den grond.

De zonnewarmte hing daar onbewogen,
doch rees met tintelingen over d'oevers,
die waren steil, deels matgroen overwaasd
van zonderlinge wouden.

De zon zelf,

hield hoog den gouden beuk'laar aan den hemel
van stralend blauw, en bij hem was verzaâmd
een koor van verre stemmen. 't Galmend licht
zag men er niet bewegen, maar het was
een stage deining, wiekslag, vonkelingen,
een sprankelende reidans, niet van wezens
maar van 't licht zelf, en daardoor ongezien,....
en ongehoord....

De koninklijke hoogte was er vol
van dit festijn en niet mijn oog of zinnen
maar 't hart nochtans had er in zijne vreugde
een godlijk deel.

Beneden lag het meer,

de spiegel van het rimpellooze meer,
in 't zonlicht, schijn van 't zonlicht, onbewogen,
wél afgemeten en bedwongen in
den kring, de steile vastbesloten boei,
der hooge oevers, - groen deels overwaasd
van zonderlinge wouden.

Daar was stilte, ban van stilte, als na barsch bevel; -
doch boven gloeide mateloos de lucht;
daar heerschte vrij het zegevierend licht
en gouden klingen zwenkten om en om.
...................