Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 32

[p. 97]

De vogeltjes,
door Jo de Wit.

TEGELIJK met den overval der warme voorjaarsdagen werd Polly beter verklaard. Ze mocht weer wandelen gaan in den tuin, onder de eerste versche blaadjes die in de zon als gouden vlinders trilden langs het fijn en donker hout. Die waren gekomen in de weken, dat zij ziek lag in haar klein kamertje aan den voorkant van het oude huis, vanwaar je alleen de gracht zag en niets van den diepen tuin met zijn beuken en kastanjes en zijn kromme pereboompjes. Maar wat wàs er veel opeens! Bloem en bloesem rondom en het voorzichtig uitgeschoten zaad in hun kindertuintjes. De lijster in zijn nest. Ze tuurde omhoog, langs moeders vinger, die wees, daar, zie je in de oude kamperfoelie tegen de schuur. Maar haar oogen begonnen opeens te tranen van inspanning en ze ging hangen aan moeders arm, vriendelijk luisterend, met opgetrokken brauwtjes van vermoeidheid, naar Lientje die pralerig, als had zij, in Polly's afwezigheid, dit alles zoo geschapen, de geheimenissen van den lentetuin onthulde.

‘Lien, kalmpjes aan, Polly is pas beter’.

De moeder zag in dit heldere voorjaarslicht voor het eerst hoe teer het kind was geworden; haar wangenblos was zoo fijn bijna als die der magnolia en haar oogen waren donkerder geworden als had zij lang in duisternis en verten getuurd. En toen Lientje naast Polly stond, de tweelingzusjes, elkaars evenbeeld, trof haar te sterker het onderscheid. Hoe oolijk was het ronde bakkesje van Lientje naast het gezichtje van Polly, smal en ontroerend teer na ziektes heftige beroering.

Ze voerde Polly zacht voor zich uit, terwijl Lientje baloorig te schoppen liep door het gras en zweeg op eens, als ongedurig over de weken-lange omzichtigheid rond Polly heen, waaraan nu nòg geen eind scheen....

Al die vervelend-lange weken van alleenzijn kwamen bij haar op - de gespannenheid van den angst om de ziekte éérst, de naargeestige dagen, toen koorts en vrees luwden en zij zich gedoemd zag al de belangrijke ontdekkingen van school en straat in zich te houden als zware geheimen. Maar vandaag was zij gehold in één ren uit de klas naar huis, want de zon scheen, Polly mocht in den tuin, zij zouden haar alles wijzen.... en moeder zou er ook weer wezen voor hààr....

En nu moest tòch nog alles zachtjes. - Maar toen zij kwamen bij het viooltjesbed, het dichtbeplante perk als een hemelsch peluw van blauw, vergat zij haar ongeduld en wees zij Polly, knielend bij het perk, de enkele witjes er onder, de ‘schatjes’ die zoo kleintjes wegscholen en daar ont-

[p. 98]

dekte ze een hardgele, die ze plukte, want die hoorde er niet, en stak 'm op haar jurk.

‘Geel is haat’, zei Polly.

‘Kan me niet schelen’. Lientje was, met een sprongetje, al weer verder, bij het perzikboompje dat, op het zuiden, met zijn dof- rose, angstvallige bloesempjes het muurtje beklom. ‘Niet plukken hoor, ieder bloempje is een perzik!’

‘Gô kind....’, zei Polly flauwtjes en lei haar hoofd tegen moeders arm. En Lientje, ronddraaiend op haar hak, dat de dunne jurk opbolde als een ballon, sneed verdere mogelijkheden af door haar verontwaardiging te uiten in een besluit: ‘Naar de duiven gaan we nou maar niet, daar heb je nou toch niets aan, daar moet je het laddertje voor op, hè moeder?’ En haar woede om de siekeneurige stemming steeg plots met zulk een drift, dat ze het laddertje bij het duivenhok kwaadaardig omsmeet en onverschillig, met schaatsrijderstappen den tuin in laveerde.

De aanhoudende koestering van voorjaarszon kleurde weldra Polly's wangen met den ouden blos. Elken dag speelde zij langer in den tuin, vrijer, ongebondener, als vroeger weer, zonder verbazing of peinzing - gelijk-op met Lientje - Lientje die, ondanks het spel waarin zij zich verloor, haar rust nog niet geheel hervonden had. Want iederen middag kwam het uur dat moeder vanuit de serre die open stond, riep:

‘Polly....’. Polly het eerst. Polly moest rusten in den wijden, rieten stoel, Polly kreeg het eerste kopje slappe thee. Dien morgen had Polly het ongeluk te trappen op een monnikskap in Lientje's perk, en daarna, toen Polly het laddertje tegen de schuur omhoog klauterde om te kijken naar de lijster, die zat te broeden op haar nest in de knoestige kamperfoelie, had Lientje zoo geschreeuwd dat Polly, vreezend de lijster te verschrikken, halverwege haastig was terug gesprongen. Kwaadaardig hadden ze elkaar aan de blonde vlechten getrokken en mispunt en akeligheid gescholden. Polly, zwakjes nog en snel ontroerd, had een hikbui gekregen waarin onderdrukte snikken zich mengden, terwijl Lientje, stug, met smal-getrokken lipjes en donkerwazige oogen, ontevreden op alles en het meest op zich zelve, in het achtergedeelte van den tuin bleef, bij de pereboompjes, waar zij niet vandaan wilde komen ondanks haar angst voor de groote bijen, die in zware zweefvluchten rond de bloesems gonsden.

's-Middags kwam er bezoek. Het was tante Nellie met Paultje en de tweeling voelde zich opgelucht nu geen verzoening noodig was om weer goed te wezen samen. Polly was zacht en een weinig kwijnend, ze deed damesachtig en dat maakte Lientje buitensporig wild. Ze stoeide en lachte met Paultje over het grasveld waar ook hun jonge hond, de brooddronken Dubsey speelde, maar toen ze weer terug kwamen in het schaduwplekje,

[p. 99]

waar de glazen limonade gereed stonden en de koekjes, zei Polly langzaam, terwijl ze dronk en staarde over haar glasrand heen: ‘ik ben zoo ziek geweest Paultje - ik heb geijld’. Paultje toonde zich getroffen: ‘is dat erg of vond je het wel leuk? het moet heel erg zijn met je als je ijlt....’.

Lientje trok Dubsey neer aan zijn nekvel tot op haar voeten en hield zijn beide slappe ooren tusschen haar ééne knuistje dat hij zacht moest janken. Toen zei ze minachtend: ‘ijlen is niets dan dat je niet meer weet wat je zegt’. ‘Ja?’ vroeg Paultje en het was nu duidelijk dat hij zich iets heel anders, iets veel mooiers had gedacht. Polly zweeg en Lientje keilde een kiezel over het grasveld, waar Dubsey achteraan vloog, en toen zij en daarna Paultje. Het was warm en Polly bleef stil zitten, onbestemd droefgeestig en zonder het te weten sabbelend op den kwast van haar ceintuurtje, terwijl haar oogen staarden in het helle licht en haar borst van zuchten zachtjes bewoog.

Paultje was weer weg en dit was het uur na het eten, het wonderlijk uur van vermoeid spel en loomen vrede. Moeder noemde hen dan ‘doorbakken’. Maar wat te doen nu, dezen avond? Polly was zwijgzaam en Lientje liep haar achterna. Ze waren in den zijtuin, bij het achterhuis en toen ging Polly de trap op.

‘Ajàkkes, wat ga je noù doen?’ Lientje vreesde zeer dat Polly op haar kamertje wilde gaan lezen en zij besefte niets ter wereld minder te kunnen dragen dan deze duidelijke doch onuitgesproken vijandschap.

Polly rekte zich uit, ze stond juist twee tree hooger en ze keek op Lientje neer, vol waardigheid: ‘hoor es even, ik doe wat ìk wil’. Lientje pakte Polly's been vast en kneep hard, toen begon Polly zacht te huilen, het hoofd op de trapleuning. Lientje liet los, beet op haar lippen en klauterde zacht en hijgend achter Polly aan, die snikkend in haar klein kamertje sloop.

Zij waren er samen alleen. En Polly lag met haar hoofd op tafel: ‘wat is het toch verschrikkelijk, verschrikkelijk. Het wordt nooit meer goed’.

Lientje keek naar buiten tusschen toegeknepen oogharen en zei langzaam: ‘het is jou schuld, jij bent ziek geweest’.

‘O nee, nee, jij bent zoo akelig, je plaagt en sart en van die monnikskap dee ik niet ekspres....’

‘Heusch niet?’

‘Nee’.

‘O, ik dacht het’.

‘En dat ik heb geijld kan jij niet velen’.

‘Je weet ook niet dat het niets bijzonders is te ijlen’.

‘Je moet er erg ziek voor wezen’.

[p. 100]

‘En eerst kon jou niet meer schelen - de tuin....’.

‘O Lientje dat is jokkes, ik was zoo duizelig’.

‘En wil je nu weer alles, gewoon?’

‘Ja, als jij.... o zouen we.... denk je dat wij het àf kunnen leeren’.

‘'t Ruzie hebben?’

‘Polly knikte driemaal met haar hoofd. Lientje zuchtte zwaar, onzeker omtrent zich zelve: ‘ik weet het niet’....

Stilte kwam in de kamer. De zusjes peinsden. Toen fluisterde Polly: ‘zullen we, zullen we er God om vragen?’

Somber en zwijgend kwam Lientje nader, knielde eerbiedig bij het poppentafeltje naast Polly, zij ademden diep eerst en prevelden dan dezelfde woorden.... ‘lieve God, geeft gij ons dat we niet meer kibbelen, dat we goed zijn samen....’

Zij stonden op en leunden aan het venster, hun kinderoogen die elkander nu geleken als groote druppen glinsterend water keken over de bloesemende iepen en droomde zacht weg naar het stervend hemelblauw.

‘Maar hoe weten wij of God ons heeft gehoord’, fluisterde Lientje en er kroop twijfel weer in hun zielen.

‘Als wij God om een teeken vragen?’

‘Zullen wij naar de vogels kijken, als hij er drie tegelijk stuurt, heeft hij ons gehoord.’

‘Dan zal hij helpen’.

Ze liepen het huis door langs trap en gang met lichte trippelpasjes als een dansje van verwachting; het losgeraakte, blonde haar slierde langs de warme gezichtjes en zij leken op elkander zooals boschnimfjes of elfjes elkaar moeten gelijken.

Zonder spreken liepen ze tot aan het uiterst einde van den tuin, tot waar de wijde weien begonnen. Aan het einde lag een boerderij in den donkergouden, droefgeestigen gloed van een dalende zon en in het bleeke blauw vol wolkenveeren dreef een vogel aan als een vermoeide reiziger die huiswaarts keert.

‘Eentje’.

Een fijn trillertje en dan, veel verder, of er een viool gestemd werd, maar zij zagen niets. Zij stonden hand in hand en speurden langs den hemel, doch dan opeens, een stip en nog een, nog een, tegelijk....

En in een kleinen driehoek kwam het aan en dreef voorbij. Zij wilden spreken, maar dan, opeens, een rijtje, een, twee, drie, achter elkaar, kleine vogels en die eerste waren groote. En toen zij, glimlachend, vol van de beteekenis dezer dingen, elkaar aanzagen, hoorden zij geritsel in de struiken dichtbij en zie, daar verhieven er zich, één, twee, drie, de lijsters....

Zij gingen terug, zonder spreken, hand in hand, zwevende, glim-

[p. 101]

lachend van blijdschap en ernstig tevens om de heiligheid van dit goddelijk verbond.

Zij hadden willen huilen, maar het was te heerlijk voor tranen. Eenmaal fluisterde Polly: ‘driemaal drie....,’ alsof heel de wereld, heel het leven tot in de oneindigheid vrede wezen zou. Nu gingen zij snel naar huis, verlangend naar de vertrouwelijkheid van het bekende, waar zij met hun heimelijk wonder veilig wezen zouden. Want de schemer viel en hun harten beefden.

Er was weer visite. Zij hoorden de stemmen al gonzen in de gang. Oom Frits. Oom Frits had veel te vertellen. En de tweeling zat zoet te luisteren. Maar zacht-aan was Lientje van haar stoel geglipt en dichtbij gekropen, haar handje lag op zijn mouw. En terwijl oom vertelde en lachte met moeder, opende Lientje telkens de lippen en sloot ze weer, terwijl zij haar oogen onafgewend op hem hield gericht. Er kwam een oogenblik dat oom Frits naar zijn kop thee greep en zweeg; Lientje krabbelde op zijn manchet om aandacht en toen hij opkeek, lachend, vragend met de oogen, fluisterde zij: ‘Oom, oom Frits, Polly is ziek geweest, maar zij heeft geijld’.

‘Polly?’

Polly kleurde donkerrood, verheerlijkt, doch zij fluisterde snel en bijna angstig: ‘een klein beetje maar....’.