Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 32

[p. 194]

Hymnen,
door J.J. van Geuns.

Droom.

Ik heb mij eens gedroomd in verre verre jaren
Op een planeet waar steeds een zachte regen viel
En waar de bloemen hoog als ónze boomen waren,
Het lichaam vlinderlicht en vluchtig als een ziel.

Wij zweefden gansch den dag door de vervlochten lanen
Van bloemen - die wel licht een aardsche windvlaag brak -
En wachtten tot de nacht zijn zeven gele manen
Als zeven lampen aan de stille lucht ontstak.

Dan dachten we aan die ster te ver nu om te aanschouwen,
Die eens ons leven droeg, zijn heerlijkheid en leed -
En wisten niet of zij haar weg nog ging door 't blauwe
Of reeds verdoofd voorgoed in 't eindloos duister gleed.....

[p. 195]

Voorgevoelen.

Er was geen droefheid in zijn zachte trekken
En in de kalme woorden die hij sprak:
Men zal mij gauw tot ander leven wekken
En voeren ver van dit bemoste dak....

De vlierboom bloeit. De meidoorn bloeit. En beider
Geuren waait ons de wind ten kamer in.
Nu is het mij: de wereld zelf wordt wijder
En alles is verlangen en begin.

Soms in de nachten is 't mij of ik door de
Diepblauwe zachtbesterde lucht kan zien
Als een die niet meer de aarde toebehoorde
Reeds opgenomen in een vreemd geschien.

Men zal mij gauw tot ander leven wekken
En voeren ver van dit bemoste dak...
Er was geen weemoed in zijn zachte trekken
En in die kalme woorden die hij sprak.

[p. 196]

De drenkeling.

Nog droeg hij 't bleeke masker van den dood.
Nog was er geen beweging in zijn leden
Als droomde hij dat hij daar lag, beneden,
Zacht opgenomen in der golven schoot...

Toen sloeg hij de oogen moeizaam op, gelijk
De slapers door een zwaren droom bevangen
Opeens ontwakend vaag terugverlangen
Naar 't onherroepelijk verloren rijk...

Sinds nam hij in zijn verder leven mee
D'erinnering (die hij niet uit mocht spreken)
Aan golven-armen, zachter stemmen smeeken,
En hoe het was in 't stille rijk der zee....