Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 32

[p. 131]

Het lied der velen
door Frits Tingen.

Dat vreemde, stil-gedragen leed,

Dat ieder loochent, die toch weet
Dat hij het draagt,
Dat heeft vandaag den langen dag
Met onverzettelijk gezag
Aldoor geklaagd
Zijn vage wijs en woordloos lied,
Dat ik door lach en praten niet
Van mij verdreef -
Dat in den morgen op mij zonk,
Dat in den middag in mij klonk,
Dat altijd bleef.

Ik hoor het als een verre fluit,

Een wijd, onwezenlijk geluid.
Wat is het toch?
Nu, in den avond, nu het stil
Is en ik rustig denken wil,
Hoor ik het nog.
Ik heb het uit den wind verstaan,
Die van de verre velden aan,
Door straat na straat
En hooger, langs de huizen joeg,
En die een lied van droefheid droeg
Op wondre maat.

[p. 132]

 

En 't was mij of 'k het voelen kon

 

In 't schijnsel van de matte zon,

 

Dat als vermoeid

 

Met zacht en zorgelijk gebaar

 

Heel even rustte op mijn haar....

 

Dan was vervloeid.

 

Ik noemde wel dien weemoed ‘niets’,

 

Maar altijd bleef dat vreemde ‘iets’,

 

Dat stille, dat

 

Noch vorm, noch stem of naam ontving,

 

En dat toch sprak uit ieder ding......

 

Ik weet niet wat.

 

 

 

Ik weet niet wat, niet waarvandaan!

 

Ik heb nog altijd niet verstaan

 

Dat durend lied.

 

Maar hoe het ruischte, hoe het riep,

 

De schoonheid, die mijn liefde schiep,

 

Die stoorde 't niet.

 

Straks zing ik heel dien weemoed door

 

Mijn Liefste, tot uw luistrend oor

 

En ben bevrijd!

 

't Is of geheel het menschdom zucht

 

En dit onwezenlijk gerucht

 

Om Liefde schreit.