Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 31

[p. 417]

Romantische liederen,
door Ben van Eysselsteijn.

I.

Mijn kleurig pak is als een bonte lap,
Van roode en gele zij, met looden munten;
mijn leeren schoenen dragen lange punten,
de bellen rink'len aan mijn narrekap.

De vrouwen lachen om mijn felle spot......
de wereld is een zaal met schelle tinten;
mijn eigen hoofd staat op een stok met linten;
ik draag een bochel en ik speel voor God.

En ik zeg ‘krom’ - men lacht om mijn gelaat
dat ernstig blijft in den getooiden nacht......
En ik zeg: ‘recht’ - en grijns; men lacht en lacht -
mijn beenen dansen met mijn ziel de maat!

De vrouwen lachen...... en ik zing, ik zing......
‘Het feest is uit!’ zeggen de blonde knapen.
Klein - in den zetel, met het aadlijk wapen,
blijf ik alleen, als een vergeten ding.

O, dit het eind'lijk einde van den nacht?
Nog toeven de uren voor een korte slaap;
Zie: Op mijn leuning speelt een oude aap
Met een metalen bol - en spiegelt zich - en lacht!

[p. 418]

II.

De maan heeft zilver in den nacht gezet,
- een nacht van glanzen en verwaaide geuren -
en huivert in de diepgebrande kleuren
der kleine ruiten van het oud roset.

Er staat een stille schijn van verre lichten;
- laat in den avond blijft de wereld buiten -
Een vogel is sentimenteel aan 't fluiten,
de torens lijken slapende gezichten.

Ginds rammelt een lantaren aan den hoek,
het licht waait schichtig langs de eiken deuren:
ik wacht - alsof een ding stond te gebeuren
en lees mij zelf in een verloren boek.

En 'k voel mij ernstig als een héél oud mensch,
het leven klopt tusschen mijn smalle handen;
de eeuwen zijn verweerde gobelins
met bleeke beelden, langs de kamerwanden.

Wij schrijden...... schrijden...... door den grooten tijd,
daar is geen afstand meer die ons kan scheiden;
wij zijn het leven en het sterven beiden:
- een klein gebeuren van de eeuwigheid -