Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 30

[p. 254]

Lyrische momenten,
door A.E. Drijfhout.

IX
Een wintermorgen.

Ten dage vindt men niet zoo licht
de woorden tot een klein gedicht,
al deint en deunt een stille wijs gestage.

Wij zagen hoe de dag nog nauw
verbaarde, en het ochtendgrauw
vervulde 't venster met zijn kil mishagen.

Een duivenpaar woont onder 't dak,
vertrouwelijk gezind en mak;
dat zoeft en koert zoo warm als ooit het heugde.

Als meester Cantecleer nog vaakt,
mijn duiven zijn reeds lang ontwaakt
en 't vroeg bedrijf is louter lust en vreugde.

[p. 255]

X
De wandeling.

Een vertelling.

Als zij door het neev'lend dal
van den stillen avond gingen,
zie, daar waren zooveel dingen,
maar het wéten bovenal.

Schemering was over 't land
zeer behoedzaam al gekomen,
als hij in zijn hand genomen
heeft haar koele, smalle hand.

Hunne schreden werden traag,
als de wondre maan kwam stijgen
op de bergen, maar hun zwijgen
volgde achter hen gestaag.

En hij voelde al te wel,
hoe die ongehoorde schreden
huiverden haar door de leden; -
doch zij zwegen even wel.

Want het was als een gebod:
índien er daar was gesproken,
had geen maan haar lamp ontstoken
over 't hun ontzegde lot......

[p. 256]

XI
De kastanje.

Serenata molto seriosa.

Kom en luister

- als te voor -

eer dit duister

gaat teloor.

Laat de zwoele, doffe machten
aan uw leger niet vernachten;
hoor, het ruizelt door den kruin
der kastanje in den tuin. -

Zie zijn kaarsen

zonder vlam:

toover schaarsche

schijn benam

hun te lichten in fluweelen
schaduwen en vlam te deelen
met de sterren, die zoo klaar
neerzien op het nacht-altaar. -

Langs de paden

schrijden wij,

waar wij traden

zij aan zij

in den dag van zonneweelde,
toen er luide vogels speelden. -
Nu staat plechtig stil de boom,
en verzonken in zijn droom

[p. 257]

 

Maar het duister

 

om hem waakt,

 

heeft zijn luister

 

aangeraakt;

 

- of wij slechts behouden konden

 

deze wijding, deze stonden;

 

of de tijd nu stil wou staan, -

 

niets beweegt meer naast ons gaan. -

 

 

 

Is zijn schijn heel

 

ongedoofd,

 

zie, wij zijn veel

 

min beroofd

 

van het licht, dat diep inwendig

 

brandt, welks derven ons ellendig

 

laten zou, - maar in den nacht

 

wordt het weten toegebracht:

 

 

 

Acht geen schijnsel

 

dat men ziet,

 

noch verschijnsel,

 

dat ons liet

 

rusteloos en ongestadig

 

met in 't denken een misdadig

 

twijflen of ons ál ontgaat;

 

Liefde is een toeverlaat.