Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 30

[p. 128]

Verloving,
door Willy Corsari.

De klok sloeg juist negen tinkelende slagen in de avondstille kamer, toen de meid aanklopte.

‘Meneer van der Werf laat vragen of er belet is?’

De krant ritselde hevig in Jan z'n handen.

‘Wel allemachtig! Laat dadelijk binnen.’

Geagiteerd heesch hij zich op uit z'n luie leeshouding en liep de kamer door, den bezoeker tegemoet die in de deur verscheen.

‘Wel heb je ooit, lééf jij nog? Sinds wanneer laat jij je zoo plechtig aandienen? Of er belet is, Wat zeg je ervan Mary? Eerst maandenlang wegblijven en dan vragen of er belet is! We hadden je al opgegeven, niet, Mary?’

De jonge vrouw had haar borduurwerk neergelegd, en stond langzaam op. Door de kamer heen omvatte de bezoeker met één blik haar heele gezicht. Hij zag, met 'n vage glimlach voor 't handen drukken en welkom heeten van z'n vriend, in dat ééne moment ieder lijntje en trekje, het zachte golven der blonde haren, de klare openheid van de blauwe oogen, en een moedervlekje bij den mooien mond, waarnaar hij zoo dikwijls had zitten kijken tersluiks onder 't gesprek. Het stond zoo grappig en lief op het wat koele gelaat, als een klein pikant avontuurtje in 'n vlekloos-deugdzaam leven.

‘Dag Mary.’

‘Dag Hans.’

Ze stak haar hand uit, maar trok dadelijk weer haar vingers uit de zijne, wendde zich af en ging weer zitten. Haar man schoof een fauteuil aan.

‘Hier kerel, maak 't je makkelijk. Wel, wel, dat is een verrassing. En biecht nou 'es op, wat heb je uitgevoerd? Zeker 'es flink geboemeld hé? Geen tijd voor 'n fatsoenlijk kopje thee bij ouwe vrinden. En ik die je altijd zoo solide noemde! Had me ook 'es meegenomen jong!’

Hij knipoogde naar z'n vrouw, die haar werk weer had opgenomen.

‘Nee, 'k heb 't erg druk gehad,’ zei Hans langs den ander kijkende.

‘Nou ja, druk. Zóó erg zal 't toch niet geweest zijn dat je ons daarom zoo moest verwaarloozen. Ik wed....’ Hij wachtte even, en vorschte in het gezicht van den ander, 'n ondeugend lachje in z'n mondhoeken.

‘Ik wed, dat er nog wat anders achter zit. Geloof jij ook niet, Mary?’

‘Waarom zou Hans ons voorjokken,’ antwoordde zij rustig.

‘Nou, heelemaal mis heb je 't niet,’ praatte Hans en lachte nerveus. ‘'k Heb 't wel druk gehad, maar eh, 'k was ook veel bij m'n meisje. Volgende week wordt 't publiek.’

‘Hè!’ zei Jan luid-verbaasd. ‘Je meisje?’ En dan z'n verwonderd gezicht ontspannend in gulle blijdschap: ‘Wel kerel, daar kijk 'k van op. Van harte hoor. Mary, wat zeg je dáárvan? Zoo'n stiekemerd, daar had 'k nou toch heelemaal geen idee op. En wie, met wie?’

‘Met de jongste dochter van Dr. Ewald. Je kent 'r wel - Hetty.’

‘Hetty Ewald? Ja, waarachtig. Dat kleine bruine ding met haar mooie snuitje? Nou jij weet ook wel wat je doet. Allemachtig jongen, wat doet 't me een plezier. 'k Heb zoo dikwijls tegen Mary gezegd: de jongen moest trouwen, zoo'n vrijgezellenleven is op den duur toch niks voor hem, daar is ie veel te huiselijk en te degelijk voor. Mary, je hebt 'em nog niet eens gefeliciteerd. Kerel, daar zullen we een fijne flesch op drinken.’

‘Och doe dat nou niet,’ weerstreefde Hans. ‘Maak geen drukte.’

‘Wâblief? Als m'n beste vrind zich verlooft, zal ik 'r geen fijne flesch voor open maken? Wacht maar es even. Tusschen twee haakjes, je ziet er slecht uit.’

[p. 129]

‘Och kom, vind je?’

‘Beslist. Je bent afgevallen. 'n Beetje overspannen misschien, teveel gewerkt en dan - de emoties hé? 'k Begrijp er alles van. Excuseer me even.’

De deur viel achter hem dicht en de kamer lag plotseling in benauwende stilte. Hans luisterde naar de enkele geluidjes, naar het tikken van de klok, naar 't even ritselen van het handwerk tusschen de slanke vingers der jonge vrouw. Hij keek naar het fijne profiel, dat rustig was neergebogen en die kalmte prikkelde hem als een hoon.

‘Wensch je me geen geluk,’ vroeg hij, en schrok van z'n harde stem die de stilte scheurde.

Zij keek niet op, antwoordde met kalme, wat stugge stem:

‘Ik weet niet, of 'k dat doen kan.’

‘Hoezoo?’ vroeg hij kort.

‘Ik meen, of 't voor je geluk is wat je nu doet.’

‘Mijn geluk,’ herhaalde hij bitter. ‘Daar bekommer jij je nogal om.’

‘Bovendien,’ vervolgde zij, niet ingaande op dat gezegde. ‘Er hangt ook het geluk van een ander vanaf. Ik meen, als je werkelijk van je meisje houdt -’

‘Geloof je dat niet?’ hoonde hij.

Zij aarzelde even en streek met haar smalle hand over het borduurwerk.

‘Nee,’ zei ze toen langzaam. ‘Dat kan ik moeilijk gelooven.’

Hij sprong op en liep de kamer op en neer, in korte zinnen sprekende op gejaagde toon: ‘En dan nog? Durf jij me dat dan verwijten? Had 'k het ooit gedaan zonder jou hardheid? O nee, doe geen moeite, ik blijf het hardheid noemen. Je hadt geen reden me zoo te verjagen uit je leven. Ik heb me altijd behoorlijk gedragen tegenover je. 'k Heb je zelfs nooit iets laten merken, tot 'k zoo dwaas was om te gelooven dat jij ook - toen, toen kon 'k me niet inhoue. En jij hebt me daarvoor van je afgestooten, zonder 'n aarzeling, zonder medelijden, zonder je even af te vragen wat 't voor me beteekende, je niet meer te mogen zien en spreken.’

Zij hief het hoofd op en vroeg trotsch: ‘Wat had je dàn gewild? Had je als tevoren hier aan huis moeten komen?’

‘Ik zou er niet meer over gesproken hebben’ zei hij mat.

Ze haalde haar schouders op.

‘Die eene keer was al te veel. Ik zou niet meer gewoon tegen je hebben kunnen zijn. 'k Zou 't niet hebben kunnen verdragen dat Jan je z'n vrind noemde....’

‘'k Heb me niets te verwijten tegenover he,’ sprak hij koppig.

Ze glimlachte flauw.

‘Dat ligt dan toch grootendeels aan mij. Als 't van jou had afgehangen....’

‘Welnu ja!’ brak hij los. ‘Als 't van mij had afgehangen, had 'k alle vriendschap in de modder getrapt, had 'k enkel willen denken aan jou, aan m'n liefde, had 'k je van 'em afgestolen. Gemeen hè? 'k Weet wel dat je me nu verafschuwt. Wat weet jij van passie? Bij jou is alles fatsoen - fatsoen - fatsoen! Goed, maar verwijt me dan nu ook niet als 'k ook fatsoenlijk ga doen. Als 'k me braaf ga verloven en trouwen. Is dat dan niet veel beter dan zoo'n zondige liefde?’ Hij lachte bitter. ‘Of 'k van d'r hou. Waarachtig, heel veel, meer dan genoeg. Waar dient 'n groote liefde voor? Beter 'n klein liefdetje dat geoorloofd is.’

Zijn stem brak af. Hij zag haar dunne vingers, die werktuigelijk doorwerkten, trillend neerliggen en zijn hart kromp ineen van pijn en berouw.

‘Vergeef me,’ smeekte hij kapot.

‘Vergeef 't me Mary. 'k Weet niet wat 'k zeg, ik ben zoo beroerd. 't Maakt me zoo driftig. Als je zoo rustig praat, zoo kèrft in me, met je koele, verstandige gezegdes. Misschien heb je gelijk. Maar jij denkt nu om Hetty, denk ook eens even aan mij. Ik kan 't niet uithoue alleen met m'n verlangen. 't Maakt me gek.’

[p. 130]

Hij stond naast haar en zij hoorde zijn zware ademhaling. Z'n hand klemde om de leuning van haar stoel. Ze keek niet op maar zei enkel:

‘Je mag 't toch niet doen, Hans.’

‘Maar ze houdt van me,’ zei hij moe. ‘Misschien gaat 't goed, misschien geeft zij me nog 'n stukje geluk. En 'k zal m'n best doen heel goed voor d'r te zijn.’

‘Bedrieg je toch niet,’ zei ze scherp. ‘Na 'n tijd zal ze toch voelen dat je haar niet liefhebt en ongelukkig worden.’

‘Als 'k het nu uitmaak is ze ook ongelukkig.’

‘Dat gaat wel voorbij.’

‘Wat weet jij daarvan,’ zei hij mat. ‘Als ik in haar plaats was zou 'k toch ook liever alles aanvaarden, alles wagen, dan eenzaam achterblijven. Dacht je dat 't voor mij ook geen kwelling was geweest om te blijven komen, om je altijd naast je man te zien, altijd te voelen: ze is niet van mij, dacht je dat dat geen marteling was? En toch had 'k het immers nooit nooit anders gewild voor wat ook-’

‘Dat is wat anders,’ zei ze nerveus.

‘Nee, het is hetzelfde. Redeneer niet over liefde, Mary. Ik geloof niet dat jij van een liefde als de mijne iets kunt begrijpen.’

Haar mond trok en zij frommelde het handwerk ineen, terwijl een donker rood langzaam doorgloeide haar matbleek gezicht.

‘Daar wil 'k niet op antwoorden,’ zei ze, met een stem die hij niet van haar kende. ‘Maar ik herhaal, het is niet goed te praten als je je zoo verlooft. Juist omdat ze van je houdt. Je mag het niet doen.’

‘Je mag het niet doen,’ herhaalde hij driftig. ‘Dat is je stopwoord. Het màg niet. Je màg niet van me houe, je mag niet je vriend bedriegen, je mag niet trouwen en ik zeg je dat 'k het doe-’

‘Je doet 't niet,’ vloog ze op. Onthutst keek hij haar aan. Haar oogen flikkerden dicht bij de zijne, twee fel-roode vlekken brandden op haar wangen.

‘Je doet 't niet,’ herhaalde ze. ‘Ik wil het niet.’

‘Je wilt het niet,’ stamelde hij. ‘Je wilt niet, Mary.’ Een duizeling sloeg over hem heen.

‘Ik, ik kan 't niet helpen,’ fluisterde zij. ‘Maar ik kàn het niet verdragen dat jij - met een ander.’

Ze brak af en kroop in elkaar. Langzaam vloeide het bloed uit haar gezicht.

‘Mary, lieveling’

‘Nee, Hans, Nee.’

Hij schrok terug en zij viel in haar stoel, de oogen wijdopen in haar bleek gezicht dat heel langzaam weer verstilde tot het onbewogen masker. Het volgend oogenblik kwam Jan binnen en stortte z'n luidruchtig gepraat over hun verwarde stilte. ‘Hè, hè, 't was kil beneden. Geef 'es gauw de glazen, Mary. 'n Fijn merk jong, zal je bevallen. Neem jij geen glas, Mary? Wat is dat voor gekheid? Je bent verdomd onhartelijk hoor. Vooruit, anders lus' je ook wel 'n glaasje.’ Hij lachte gul op, terwijl zij met bevende handen de glazen reikte en gehoorzaam er zelf ook één nam. Het warm-roode vocht doorgloeide het kristal. Ze stonden alle drie, het glas in de hand.

‘Hans,’ zei Jan. ‘Kerel, daar ga je, nog eens van harte gefeliciteerd met het heugelijke feit.’ Het schemerde in z'n goedige bruine oogen.

‘Dat je gelukkig mag worden, jongen - Zoo gelukkig als Mary en ik.’

‘Dank je,’ zei Hans.

En de glazen tinkelden tegen elkander.