Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 30

[p. 390]

Lyrische momenten,
door A.E. Drijfhout.

V
Aandachtig lied

De nacht zijn donkre faalje hief
van nu volbrachte rouw en, lief,
de morgen zet het vroege licht
aan garven voor ons aangezicht.

God heeft zijn schepping niet versmaad:
zijn gaarde voor ons openstaat;
de jonge dag bij 't gaaf begin
ziet toe en houdt den adem in.

De sterren in de bleeke lucht
verdoofden en met licht gerucht
een vogel in zijn ruig verstek
de dauw schudt van het bladerdek.

De witte dauw, die wijd en zijd
gepereld ligt, in lijdzaamheid,
op gras en loover, vóór de zon
het vlammend dagwerk nog begon.

De morgenstond, die haar bestaan
van marteldom heeft te ondergaan,
is zoo behoedzaam, daar zij weet
de tooi vergankel van haar kleed.

- O, dat dit uur zoo schuldeloos
eens wierd bestendigd voor altoos,
en wij, na dit volbracht bestaan,
Gods Eden mochten binnengaan

[p. 391]

VI
Madrigaal II.

Stem: Als 't begint.

Er bloeit een blanke rozelaar

in een verstolen hof,

doch gloeit er ook een roode daar,

dien schenk ik hooger lof;

want zoo 'k de witte gadesla

heb ik U lief wel zeer,

maar merk ik op zijn wederga,

bemin ik U nog meer.

[p. 392]

VII
Avond.

Nu is de dag al dood,
ofschoon de klare hemel
is als een morgenrood.

Het westen houdt het licht
en houdt den dag gevangen,
zoodat het duister zwicht.

En in het grazig dal
als morgendauw de nevels
spreiden zich overal.

De lucht is ijl en klaar
boven de blauwe bergen, -
zoo diep en wonderbaar.

Het is een nieuw begin:
zoo kan de dag niet sterven,
en 't leven even min.

................................

Het was een zomernacht,
die nauwlijks was begonnen,
slechts stilte en koelte bracht.

Doch als ik zag en stond
en 't licht nog in haar oogen
bewaard, verborgen vond....

................................

O, als ik dit bezin,
hoe de avond nog kan duren
en worden nieuw begin!

De lucht is wonderklaar,
de zon al lang gezonken;
men wordt het niet gewaar -

[p. 393]

VIII
Bergtop.

De wijde, blauwe lucht doorwaait
een geur van bosch en zon-warm kruid,
het korte gras onder mijn voet
blijft ongekrookt, en geen geluid....

De schaduwen zijn diep omlaag,
en 't dal is glanzig van een dauw
als over blauwe oogen ligt,
die peinzen, van een jonge vrouw.

En geen geluid.... Tot ik herneem
mijn onderbroken levensreis,
hier stond ik aan de hemelpoort
en zag in 't open paradijs.

Lanjaron Mei, 1912.