Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 30

[p. 346]

Hond-geblaf,
door Marie de Rovanno.

Wat blaft daar eenzaam in den nacht een hond:
Niet één gerucht dan 't eenzaam luide blaffen,
't Is als van ver het dreigen van gevaar,
't Is als de nadering van onvermijdbre straffen.

't Waarschuwt luid-op, is dan weer stil,
Maar na wat angst'ge rust begint het weder,
En luid en vol en onverwacht
Stoot fel 't weer in de stilte neder.

Ik luister angstig naar ik weet niet wat,
Naar 't naderen van ongekende vreezen,
Naar verr' en ongekende smart,
Ver-weg in 't duister opgerezen.

Ik luister ang tig, of niet eindlijk stilt
Dat luide eenzame blaffen. Moede
Leun ik mijn hoofd het venster uit,
Het duurt en duurt.... Met felle woede

Klinkt telkens door den stillen nacht
Dat eenzaam blaffen. En in gruwb're vreezen
Leun ik het venster uit,
En wacht en wacht....
Of aarde en hemel mij ter helle wezen....