Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 30

Pasterke van Parijs,
door R. Kimpe.

Heel in den ouden tijd moet 't Paradijske, gelijk nu ten dage nog 't Vagevuurke en 't Helleke, een straat geweest zijn van 't Begijnhof. Rond hetgeen de Fransche Furie van 't Begijnhof laten rechte staan heeft, is er met wat er overbleef van de platgebrande conventen en godshuizen een dikke muur gemetst, en alzoo is 't Paradijske geworden tot een wegeling des velds, loopende van de Mechelsche poort naar de tegenwoordige Begijnhofstraat.

's Morgens wordt het enkel begaan door de dokwerkers uit de verre Heide, die van uit Lier mee moeten met den eersten trein naar Antwerpen.

's Noens ten twaalve zijn 't alleenlijk eenige borstelhoutmakers die er op krakende kloefen haastig langs stappen om den weg af te snijden en zoo doende, na 't eten te hebben ingeslikt, onder den een nog een uilke te kunnen vangen.

Op de andere uren van den dag is 't zelden of raar dat er iemand voorbij komt, als 't niet en is een hond of een rentenierke die niet en weet waar elders nog te loopen.

Zoolang dat 't Paradijske is, staat er nog een enkel huizeke. Vier wit gekalkte muurkes, van onderen zwart geteerd, onder een rood pannen dak; een vensterke met groene blaffetuurkes en nog een scheef gezakt begijnedeurke zoo klein dat ge u moet stuipen om er in te gaan.

Daar woont Pasterke Van Parijs.

Als 't lente is in 't land en de schoone, witte Zeeuwsche wolken, lijk een kudde schapen op 't veld van den blauwen hemel over Vlaanderen drijven, staat Pasterke Van Parijs in zijn hoveke te delven, te beeren en te planten.

't Zijn profijtige beddekes met radijskes, spinazie en andere smakelijke vroege groensels, die hij met bevende handen bewerkt en bezaait. Onder een opgelapt raam van ievers uit een afbrake, plakken de malsche botergele sala en de geurige rubbekes al tegen de bedoomde ruiten in de zonne.

En een gelapte voorschoot over de groen geschoten soetane, met een kaal geruifde tikkenhaan op, vet van 't zweet, en den bril op 't tjoepke van zijnen neus, staat Pasterke Van Parijs boven op de rood geschilderde keukentafel met een broodmes de perelaars te snoeien, terwijl dat zijn oude nichte Petronelle hem bij zijn beenen vast houdt tegen 't waggelen.

Want van dat hoveke moeten ze onder hun getweeë heel het jaar leven.

En als 't in 't volle van den zomer de Groote Hovenier zelve is die aan 't zorgen gaat voor vruchten en gewassen, het al van zijn eigen groeit en bloeit dat het een kermis is voor neus en oogen en 't hoveke niet meer die vele zorgen vergt, is 't liefste wat Pasterke Van Parijs dan doet, in 't heetste van den dag met open deur op een stoel stille te zitten in 't portaal.

Op 't voutkamerke rust Petronelle boven op heur opgedekt bedde, tot dat het water voor de koffie zingt in den koperen moor.

[p. 195]

De zonne smijt heuren gloed door 't deurgat op de bloedroode Rupelmondsche tichels, dat heel het licht blauwend gekalkt gangske er met een wondere klaarte tot in de hoekskes der zolderbalken van staat te leven.

Eenige vliegen hangen in den zonnebundel te glinsteren en te glanzen, en Fokske, die zoo oud is als de strate, laat op zijn zijde zijn wit gespekeld pelske nog een keer heeten, om daarna met een diepen hondenzucht zijn eigen weer deugd te gaan doen op de killige steenen in den schaduwee, onder de stoel van zijn meester.

Pasterke Van Parijs heeft zijnen brevier gelezen; 't boek ligt nu in zijnen schoot en op iederen knie rusten zijn vereelte werkmanshanden.

Zijn vet besneukelde soetane staat van boven een beetje open van 't danig zweeten en laat zijn blauw geruit hemde zien.

En de oogen achter zijnen bril geloken alsof hij ging in slaap vallen, zoo zit Pasterke Van Parijs door zijn pinkers te kijken over de zinderende zonnevelden voor zijn woonste, door den donkeren schaduwee van de vesteboomen onder door, ginder verre naar de wazige oneindigheid der welige landouwen van Klein Brabant.

De zonne begint al roode lampen aan te steken in de blauwe kruinen van de olmeboomen; de maan rijst rond en vol boven 't kerkske van 't Begijnhof waar den Angelus klept, en met den opkomende vloed zwelt de Nethe zilver en goud tusschen heur hooge donker groene dijken boordevol omhoog.

't Is de ure waarop, als 't in den tijd van 't jaar is dat de blaren beginnen te gelen en te bruinen, Pasterke Van Parijs opstaat om met Petronelle en hun zoete Fokske 't brood te breken.

Van op de mahoongeschilderde kleerkast pakt hij daarna stillekes zijn vioolkasse af, en alleen gaat hij uit in de rechte wegelkes van zijnen hof.

't Duurt lang vooraleer dat hij durft; maar als hij bachten den ouden perelaar is gekomen met al zijn riekende roodgestoofde vruchten en niemand hem nog zien kan, komt het speeltuig van zelve onder zijn ruigen kin te staan; de strijkstok springt op de snaren en 't is Pasterke Van Parijs niet die speelt, 't is de oude liereman uit zijn jonge jaren die van dorp tot dorp gaat met altijd dezelfde liedjes door 't eenbaarlijk Kempenland.

Nog gloeit des avonds de weerhaan op Sente Gommarustoren; maar alle dagen staan de stoutste sterren daar een kwartierke vroeger in den fulpen najaarshemel te fonkelen, tot dat op een goeie keer, met wind en wolken, achter de trekkende drijhoeken van krijschende kranen en vriezegangen, de lange winter Vlaanderen weer komt binnen gevallen.

De oude boomen op de veste staan te kermen en te klagen; de velden liggen zwart en nat.

't En zijn geen bloeiende klokskes en blommende geraniums nu voor de ruite, maar vinnige ijsblommen op 't glas dat rammelt van den daver als er in de Begijnhofstraat een wagen rolt over de uitgevrozen kasseien.

Van Emblehem tot Duffel zwieren de schaverdijnders en glijzen de boerinnen op hun ijsstoelkes over de verzopen beemden Lier voorbij; en als 't voor weken lang wit ziet eind en verre en alles stille en klein is onder den voetendikke sneeuw, hoort ge van op de veste Pasterke Van Parijs aan 't werk.

Met de kei tusschen zijn knieën klopt hij op 't zoolleer dat de duivel erbij te late komt, want 't is thans dat hij zijn schoenen lapt en die van Petronelle voor heel 't jaar dat komen zal.

Of hij is aan 't hameren en aan 't zagen, zet zelf zijnen alm met Petronelle die aan den slijpsteen draait en maakt zijn eigen al 't gerief.

En in 't eerste zonneke dat dooien en zingen doet van alle daken en goten, zit Pasterke Van Parijs gekruist lijk een eerste kleermaker, achter zijn op gestoken gordijntje zijn kleeren te verstellen tegen den uitkomen.

[p. 196]

Maar goed weêr, kwaad weêr, alle dagen doet hij zijn wandelingske rond de vesten.

De kinderkes komen aan zijn hand gesprongen, of hij slaat een praatje met zuster poortiereske van 't Begijnhof die hout sprokkelt of konijn-eten steekt als 't de gardeviel niet en ziet.

De rentenierkes houden hem staan en spreken geerne met hem over 't weder.

Altijd heeft hij iets op zijde zitten voor de arme menschkes dat hij zelve gevonden heeft of gekregen of voor den een en den andere heeft afgebedeld.

En met een gelukkige glimlach in zijnen vuilen baard, pleegt hij erbij te voegen:

- En is 't niet veel, 't is gegeven met een goed herte.

Een zekere keer heeft er een rijke dame hem een splinternieuwe lijfrok geschonken daar ze zag hoe kouwelijk dat hij liep.

Omdat ze wist dat hij toch alles weggaf, had hij hem in heur bijzijn moeten aantrekken en deed ze hem heur zijn mouwen toonen telkens als ze hem tegenkwam.

Maar Van Parijske sneed 't onderste van de mouwen af, trok ze over zijn polsen dat Mevrouwe ze goed kost zien, en gaf de lijfrok aan een arme bloed.

- Nu hebt ge toch warm Van Parijs?

- Gelijk in den oven van den dikken bakker, mijn goeie Mevrouwe, danke duzend keeren, God zal 't u loonen

Iedereen groet hem en doet voor hem zijn klakke af, de hevigste roode gelijk 't ergste pilarenbijterke; en anders en is hij niet gekend dan als Pasterke Van Parijs.

't Zijn alleen de hooge heeren van den kerkraad, een paar kopstukken van den Kring en de andere geestelijken natuurlijk voor wie dat hij zelf eerst met bevende hand zijnen tikkenbaan moet afnemen en luid hunnen naam en titel zeggen, willen ze hem een goeden dag geweerdigen.

En 't klinkt dan nog heel droog en van uit de hoogte met goed de klemtoon op 't laatste woord

- Goeien dag-e.... meneer den abbé.

Want nooit of nooit en zal 't eerweerdig heerke Van Parijs het nog verder kunnen brengen.

Op 't aandringen van Koze Pastoor en meest nog voor zijn erfenisse, hadden zijn ouders, schamele boerkes van langs den Heikant, 't eten uit hunnen mond gespaard en de nagels van hun vingers gewrocht om hunnen zoon toch paster te laten worden, daar waar ze enkel met de meiskes en vreemd volk moesten voortdoen.

Van achter de koe heur steert was de jonge Van Parijs, als primus en drager van Monseigneur zijn hope uit 't seminarie thuis gekomen, seffens geplaatst als onderpaster in 't Heilige Herte. Maar Van Parijs, vol ijver en vol gloed, beging de beestigheid van een boek te schrijven.

Hij wilde Koze Pastoor ermee doen verschieten, en alvorens naar Mechelen op te zenden aan de keuringe van Monseigneur, had hij hem alleen maar laten lezen aan den dooven apotheker, zijnen beste vriend.

Den Doove, gelijk de menschen zeiden, hield veel van de sterren, zat 's nachts soms door een lange buize te kijken boven op 't dak van zijn huis, en daar werd verteld door die 't goed wisten, dat hij een ouwe Augustijner was die zijn kappe over de hage had gesmeten.

Met een stemme gelijk uit een kelder had den Doove 't hem nog gezegd:

- Doe het niet Van Parijs, 't is schoone, heel schoone, ge hebt den bol van een genie, en 't is weerdig van een Thomas à Kempis, maar ze zullen u niet verstaan.

- 'k Heb het direkt uit God zijnen mond, zei Van Parijs, en 'k doe mijn goeste.

't En 't duurde niet lange of Mijnheer den Deken liet hem zeggen dat hij moest naar Mechelen komen.

En hij was gegaan, te voete, met zijn boterhammen in een roode zakneusdoek aan de krukke van zijnen perreplu over den schouder, den hoed in zijn zwierende hand, zonder dat hij het zelve wist luid aan 't zingen over de zonnige zomermorgenvelden

[p. 197]

of met zijn gedachten lachend bij zijnen boek, de oogen sterrelings op de blauwe boomen aan den einder.

Maar hoe was hij weer gekomen!

Ten aanzien van heel 't kapittel had Monseigneur het handschrift in stukken getrokken en voor zijn voeten gesmeten.

- Et puis les flamands sont trop bête pour ça!

En als Van Parijs zeer onderdanig had willen tegenspreken en zijn werk verdedigen was 't er seffens op gevolgd:

- Vous n'avez pas la parole, abbé, et disposez!

Zijn boterhammen waren in zijnen neusdoek blijven bakken in de zonne.

Twee uren lang hadden de Mechelaars een jonge priester met 't hoofd tusschen de beenen, op een verlaten bank zien zitten langs de Dijle.

- 't Is zeker van die warmte, hadden er een paar oude wijven tegen malkander gevezeld, die tot dichte bij hem waren gaan kijken en vragen zonder een woord uit hem te krijgen.

Maar was 's morgens de onderpaster langs den steenweg in minder dan twee uren naar Mechelen gestapt, waar iedere treffelijke mensch er drie over doet, trage liep den abbé 's avonds terug, langs Waelhem rond, alover de hooge, eenzame dijken van de langzaam slingerende Nethe.

De zon had hij zien ondergaan en de maan opgaan over de wereld. Bij de brug te Duffel lagen de koppels in 't hooge gras te zwijgen langs den waterkant; verschrikt keken ze dien aardige zwarte jongen achterna, want niemand van zijns kindheids heugenis en dan nog zoo late, en had ooit een paster langs daar weten wandelen.

Maar Van Parijs en zag noch en dacht; af en toe trok zijn hand al gaande een hooge blomme af en ging zijn herte omhoog om een zware zucht te loozen.

't Was donker en avond als hij te Lier weer aankwam.

Hij ging recht naar 't huis van den apotheker. Den Doove zat al scherreling op zijn dak te kijken naar de oneindigheid, en zijn maarte moest er mee een steen naar slaan om hem te doen beneden komen.

- Heb ik het u niet voorzeid? was 't eerste dat den Doove al lachend zei van achter 't vlamke van zijn keerse.

- 'k Ben gelukkig! zuchtte Van Parijs en ging nog voor de laatste keer gaan slapen in de geriefelijke pasterije, waar dat hij met Koze Pastoor moest te gare wonen voor zijn profijt.

Want als 's anderendaags de aartsbisschoppelijke brief kwam met de degradatie en 't verbod van nog biechte te hooren, vloog hij onteerd en onterfd daarbij, met klieke en klakke in zijn grijs valieske aan de deur.

Een paar dagen te voren was er in 't huizeke van 't Paradijske een arme slure van een weduwe gestorven letterlijk van ellende en gebrek, en de armmeester had de zeven schaapkes van weezen bij de marollekes gedaan in 't klooster op 't Begijnhof.

- Dat is precies mijn gadinge, zei Van Parijs.

Hij betrok de woonste en lei er zijn geluk thoope met Petronelle een verre nichte, die te veel had om te sterven en te weinig om te leven en half blind ga weg zijn huishouden deed.

In 't goed sezoen stond hij voor dag en dauw op zijn stukske land. Hij en mocht maar de laatste zijn misse lezen en was zoolange nuchter in de kerke bezig met 't vuil werk.

't Boeken schrijven was gedaan en als hij in 't begin nog maar in de plaats van een andere op de preekstoel mocht klimmen, en was 't niet meer lijk vroeger een dag van te voren, tot een stuk in den nacht, uit dikke geschriften van kerkvaders, santen en santinnen voorbereid; maar in hun eigen saopige, simpele tale sprak Pasterke Van Parijs tot het herte van de menschen.

Telkens dat hij daar omhoog stond was de kerk haast te klein en velen kwamen er

[p. 198]

nu naartoe die anders 's Zondags maar een halfuur miske hoorden of nog niet.

Nog nooit en wierden er zooveel Paschen gehouden en van al dat hij leefde en had Suske den ouwelbakker zooveel 't Jiezekesbrood geleverd.

Afjonstige papen waren aan 't konkelen gegaan om hem ook het preeken af te nemen, en Monseigneur had hem al door den schijnheilige mond van den dikke Deken herderlijk laten vermanen.

Maar daar waren toch eenige wijze burgers tusschen gekomen en zoo was er hem verder geen letsel meer geschied.

Tot de menschen spreken en Gods woord verkonden dat was nu Pasterke Van Parijs zijn lang leven; en zoo verliepen zonder verdere gebeurtenisse, jaar in jaar uit zijn dagen, gelijk met ebbe en vloed het water van de Nethe.

- Ge en moogt u over uw eigen niet beklagen, vriend, placht hij tot den mistroostigaard te zeggen, ge en zoudt toch niet anders kunnen doen hebben; iedere mensch moet als eens een beestigheid begaan en ge moogt al blij zijn als 't achter den rug is, en vooral... iedere mensch en heeft nog dat geluk niet - als God gaf dat 't geen kleine en was.

Al die lange jaren had hij gesproken naar aanleiding van 't evangelie van den dag, over de natuur, de zon, de maan en de sterren, over de redelijke schepselen Gods, de dieren en de nederige blommen des velds, over 't geluk, de vreugde, de schoonheid van 't leven in de alles begrijpende, de alles vergevende goddelijke liefde.

En zoo voelde Pasterke Van Parijs zijn eigen stillekesaan oud worden. De meeste menschen van zijn jaren lagen al lang vergeten in 't kerkeputje, en nu en dan trokken ook zijn laatste kennissen onder de rentenierkes en de menschen op 't Begijnhof de markt af.

De laatste winter was bijzonder hard geweest gelijk het de menschen in vele jaren niet meer en hadden geweten.

Met peerd en karre waren ze over de Nethe gereden en de kraaien lagen met open bek, dood en versteven langs de veste.

Petronelle had een vallinge betraapt, was gaan sukkelen en kwelsteren en ten lange laatste nog uitgegaan gelijk een keerske met de eerste goeie dagen.

- Nu is 't mijnen keer, zei Pasterke Van Parijs met een genoeglijk lachske rond zijnen mond waaruit dat er een bruin streepke pruimespeeksel leek; 'k en zal t niet lange meer trekken.

En zijn grootste plezier, zoo als hij zei, was van op den dood te zitten peinzen.

Hij had genoeg van 't leven, kon al lange 's nachts niet meer slapen en kreeg verlangen naar de groote rust.

Een enkel dinge maar was er nog dat hem in die dagen kwelde, en 't was dat hij wel en veel gesproken had over de schoonheid van 't leven, maar niet genoeg over de schoonheid van den dood gelijk hij zelve die nu inzag.

En 't deerde hem dat al zijn goeie vrienden en vriendinnen zonder dien troost waren moeten vertrekken.

Alzoo kon hij onder zijn alleen in 't portaalke bezig zitten, want Fokske was ook al kapot gegaan, en in de overdadige zonne, over de wereld zitten kijken, met in zijn binnenste de bede aan Onzen Lieve Heer om hem toch aan zijn welbeminde parochianen ook over de dood nog zijn woordeke te laten zeggen.

Al een keer of twee had hij het geprobeerd. Maar hij had het gezien, hij had het gevoeld, dat 't mis liep. De stoelen verschoven, daar werd gesnoten en gehoest, 't en wilde er bij hem zelve niet goed uit ook, en ten slotte hadden de menschen malkander verbouwereerd zitten aan kijken en was hij er moeten uitscheiden om ze niet banger te maken dan ze al waren.

't Was een van de laatste schoone dagen van voren aan in den herfst. Overal hing gelijk een rijke volbrenging, het leven rijp en vol in de lucht.

De boomen wogen af van de welriekende

[p. 199]

vruchten, de schoonste oest stond gebonden op de dampende kouters waar 't winterloof alweer werd uitgezaaid; 't rook naar honig en reuk van warme grond, en rondom over de ronde donkerte der aarde stond de hemelstolp schoon doorschijnend als de ramen in Sente Gommaruskerk.

't Was Pasterke Van Parijs te machtig. Hij moest opstaan, een eindeke in zijn hoveke gaan en daar bleef hij almeteens staan. Zijn rugge en was zoo rond niet meer, zijn borst niet meer zoo ingebogen; zijn oogen gingen rijzekes toe, zijn handen hingen open nevens hem gelijk van een Sente Franciscus en vlak naar de ondergaande zonne gekeerd, die rood lijk vuur ginder verre achter Vlaanderen neerzonk in de zee, viel het hem half luid en zachte van de lippen:

- Heere mijn God, maak dat ik aan de menschen morgen nog kan zeggen wat ik in dezen oogenblik gevoel.

Dien avond en kon hij niet eten, ging vroeg naar zijn bedde en sliep gelijk een steen, iets dat hem in jaren niet meer en was gebeurd.

En daar komt hij weer eens van 't hoogkoor.

Gelijk iedere keer schuiven er stoelen op zij, want de luisteraars zitten er dikke, en uit gewoonte zeggen de menschen waar hij 't dichtste langs voorbij gaat:

- Dag Pasterke Van Parijs.

- Dag vrienden, zegt hij zacht, en lacht een keer.

Nog nooit en is hij in den laatsten tijd zoo fluks de trappen op gegaan, maar ook nog nimmer lag hij daar boven zoo lange voor 't kruisbeeld op zijn knieën.

Eindelijk staat hij rechte en hij uit wiens mond de woorden anders kwamen gespoten lijk 't bier uit een versch ontstoken vat, 't duurt een eeuwigheid vooraleer dat hij begint.

Maar hij preekt en hij blijft preeken. De menschen zitten te luisteren met hunnen mond wagenwijd open, ze hangen aan zijn lippen, gaan van hun stoelen naar omhoog.

Deze keer ziet hij het, deze keer voelt hij het, Onze Lieve Heer heeft hem gisteravond aanhoord, de schoonheid van 't leven hebben ze begrepen, nu verstaan ze ook de schoonheid van den dood.

Zijn hoofd ziet rood tot in de kruin van zijnen kletskop, maar nog één ding moet hij er in krijgen, klaar en duidelijk maken, nu en voor altijd, en 't is ook 't moeilijkste, 't is perijkeleuste van al, de bliksemsnelheid waarmee dat de dood ons elk oogenblik kan genaken.

Hoe zal hij dat wijs maken aan 't volk van ‘Lierke plezierke’. Hij ziet ze daar zitten onder hem. Geerne gaan ze naar 't kerkhof wandelen tusschen de graven, lezen de opschriften en leggen voor de zooveelste keer aan malkander de planeet uit van iedere familie. Op Allerheiligen en Allerzielen gedenken ze wel de dooden, gaan er bloemen planten en keerskes aansteken; maar wie van hen is er die er dan denkt dat zijnen put misschien al gedolven is.

Hij ziet ze zitten daar beneden onder hem, Sterven moet iedereen, dat weten ze wel. Maar daar zal nog zooveel 't eten vallen en te drinken op Sente Gommarus en Lierekermis, nog zoo lang zal 't orgel draaien bij de Gruismuis, bij Pietje Alpaerts de speelman zitten op Zon- en maandag, feest en Karnaval, en wie denkt er dat 't elk oogenblik zijne keer kan zijn, daar waar dat er nog zooveel anderen kunnen vòòrgaan.

- Wel beminde parochianen, wie heeft er geweten dat hij ging op de wereld komen, wie zal er ooit weten wanneer dat hij er weer zal van af gaan! De dood?.... de dood is onverwachts lijk 't onweer op een zomersche dag! De dood komt op gelijk de draaiwind voor den eerste donder! De dood slaat neer gelijk de weerlicht uit de wolke! De dood.... is lijk een deur die open slaat en toe! De dood.... de dood?.... de dood, hijgt Van Parijske, de dood is dat ge mij allemaal hier nog ziet, en nu niet meer!

En onder die laatste woorden heeft hij

[p. 200]

zich opeens in 't gestoelte neergestopen.

Stille is 't dat ge de keersen hoort branden op den outaard.

Sterrelings zitten de menschen naar de preekstoel te kijken, waaruit dat Pasterke Van Parijs al oogpinken weer zal rechte staan. Maar ze wachten en blijven wachten. Van Parijske en laat zijn eigen niet meer zien.

Daar rammelt er ievers een ruitje in een van de ramen. De versten kijken verschrikt om.

Twee jonge meiskes schieten er meteens in een lach, maar 't en duurt niet lange.

De gezichten worden wit en groen, de keelen beginnen te zwelgen.

Van achter staat er niet zoo gauw ineens een vrouwmensch op, of seffens springen ze allemaal tegelijk rechte.

De oogen puilen uit de koppen. Een oogenblik is 't een vluchten en vechten om malkander arms en beenen te breken; de voorsten loopen hals over kop met de koster en 't krioolke de straat al op, al roepend en tierend, en alleenlijk de stoutsten staan, gereed om weg te vluchten, met lange halzen in 't portaal van verre nog te kijken.

Gelijk een hoop geraamten liggen de stoelen daar dooreen.

- A-mee! zucht er een wijf.

- Den Duivel is er mee weg! zegt er een ander.

- Hij moet er nog zitten!

- Ga een keer kijken, hitst er iemand die weer binnengekomen is.

- Ga zelve!

- Jantje Pek ga gij!

- Als ge mee gaat Ward!

Jantje Pek pakt eerst een pruime. Wardje Prot speekt in zijn handen, terdt stillekes uit zijn kloefen. Jantje trekt zijn schoenen uit, zet zijn klakke scheef en voorzichtig zijn ze weg, van den eene pilaar achter den andere.

Daar staan nu al wat meer wijven in 't portaal.

- Zien ze hem zitten?

- Och Heere Maria, 't is al in mijnen buik geslagen.

Maar ineens drummen ze allemaal achteruit dat de dikke deuren er van kraken: Wardje Prot is blijven staan als een beeld, Jantje Pek zit achter een biechtstoel gevlucht!

Doch daar kruipen ze al op handen en voeten weer verder. Pek staat rechte; hij zegt iets tegen de Prot, en ineens klemmen ze voorzichtig lijk katten ieder langs een trap omhoog.

- Zit er hij niet meer? roept er een vrouwmensch.

Maar ze zijn daar maar bezig boven in de preekstoel.

- Zeg, of er hij nog zit?

Eenige wijven staan al wat verder in de kerke, allemaal schieten ze ineens naar voren, 't volk zuigt weer naar binnen gelijk 't bier in een trechter.

- Hij zit er nog, hij zit er nog!

En trapke voor trapke komen de twee mannen met Van Parijs slap gelijk een slonse, al naar beneden.

Pek pakt hem onder de oksels, Prot heeft hem gelijk de treemen van een kordewagen bij de beenen, en zoo door de hooge stilte van de kerk gaan ze met Pasterke Van Parijs recht de straat op.

't Volk wijkt buiten achteruit, de mannen doen hun klakke af, de wijven beginnen luid te schreemen.

De zonne zit achter een grijze wolkenbank die van einder tot einder door den hemel streept. Op de hooge Nethe staat er een slap zeil, uit den rammel op Sente Gommarustoren brokkelt er een kwartierken naar beneden, en dwars door de vroege stad, gelijk op een zee van voeten, dragen ze langzaam Pasterke Van Parijs in zijn wit koorhemd, langsheen de lange witte muren van 't Begijnhof naar zijn woonste in 't Paradijske.