Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 29

[p. 332]

Ik zoek de rust....,
door Marie Schmitz.

Ik zoek de rust, die durend laven zal,
de stilt', die is als een koel huis van glas.
Niets dan wat zon en over 't effen gras
fonteinen sprenklend klaren drupplenval.

En rond een vijver, schemerstil en loom,
veel popels, wiegend slank op windgedein
als op een eeuwig lied. Hun lijven zijn
'lijk donkre dansers, dansend in den droom.

Ik zoek een avond, die zal eindloos zijn....
Dag ligt gebroken aan der heemlen deur,
nacht slaapt nog waar het Oosten blauwt. Een geur
gelijk, onwerklijk, is de hemelschijn.

Maar telkens weer en telkens keert mijn hart
zich naar den hellen schemerloozen dag,
die kent geen rust, geen mildheid, en zijn lach
is 't vurig licht, dat bleeke droomen tart.

En hij is vol geluid, brutaal en fel,
kent niet de fluistring van den avond mild,
ook niet diens teedre kozing. Wreed en wild
bonzen de rythmen van zijn bloed-warm spel.

Mint dan mijn hart den driftgen dag zoozeer
dat voor de lokking van zijn sterk gelaat
't vergeten kan waarheen zijn smachten gaat:
naar droome-stillen tuin in scheemring teer?

Of weet het, onverwoord en onbewust,
maar weifelloos, dat niet in eenzaamheid
en schemer ligt het hoogste heil bereid,
dat 't levend leve' alleen geeft diepste rust?