Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 29

[p. 209]

Een zang van onmacht
door Marie de Rovanno.

In 't aller-, allergrootst verdriet
Kan ik niet altijd treuren;
Soms komt een vlaag van vreugd, van wil
Tot jong zijn, krachtig, en maar stil
Wat treurt te láten treuren.

In d'aller-, allergrootste vreugd
Kan ik niet altijd juichen;
Soms kruipt een wee gevoel van smart
Om 't ijdel leven langs mijn hart
En schimpt mijn blijde juichen.

In d'aller-, allerdiepste nood
Kan 'k soms tòch blijde zingen,
Dan is er ergens achter mij,
Diep onder, of hoog boven mij
Verborgen vreugd te zingen.

In d'allerfelste liefdesroes
Kan 'k soms wel bitter schreien,
Dan schrijft er stil een dorre hand
Waarschuwend letters aan den wand
Mijns harten.... Láát mij schreien....

Zeg niet, dat hij ten halve leeft,
Die vreugde mengt met lijden.
Ik kèn mijn eigen onmacht wel
Tot volle vreugd, blij, zorgloos spel
Tot vol en zuiver lijden.

Maar láát mij schrei' in liefdesroes,
Láát juichen m' onder 't klagen,
Laat danken m' onder 't felst verdriet,
Laat vloeken m' onder 't vreugdigst lied;
Ànders begeer ik 't leven niet -
En slechts zóó kan ik 't drágen....