Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 28

[p. 259]

Liedje,
door P. Otten.

Ik weet, het is mij eens verhaald,
Waarvan dit vreemde leven is,
En 't einde, dat voor allen daalt,

Schoone gelijkenis.

Eenmaal - hoe lang geleden? - was
Uw diepe stem nabij voor mij....
Maar ik begreep dit later pas,

En toen was 't lang voorbij.

Nu weet ik enkel vaag en vreemd,
Dat 'k even heb beluisterd, wat
Neerstreek uit ijlsten sterrenbeemd -

En 't dad'lijk weer vergat.

En wijl ik zoekend mij bezin,
Leeft in mijn vreez'ge hart de waan
Van als berooide vreemd'ling in

Een vreemde stad te staan.

Wanneer, wanneer toch heeft mijn ziel
Heur kans van zekerheid gemist?
- O dat de zware voorhang viel,

Voordat ik wist! -

Waart gij het, die mijn hart bewoog,
Toen 'k aan den maanbeglansden plas
Over de bleeke pluimen boog

Van 't roerloos wollegras?

[p. 260]

 

Leefdet gij in der liefde ban

 

Een verren zomeravondstond

 

Achter de lange kussen van

 

Een diepbeminden mond?

 

 

 

Waart gij het, die den jongen knaap

 

In 't ruische-deinen van den nacht

 

IJl tusschen wakker zijn en slaap

 

Uw brooze boodschap bracht?

 

 

 

Of zong aan 't breede zeestrand wel

 

Uw vluchtige geheim

 

Door 't vlinderende windespel

 

Met het verwaaiend schuim?....

 

 

 

Nog zoek ik wat ik zóó lang zocht,

 

Uw droef verloren heerlijkheid....

 

Wanneer gij eind'lijk keeren mocht,

 

Vondt gij mij open en bereid.

 

 

 

Dan zou ik drinken uwe stem,

 

Zoo bang ontbeerd, zoo zoet verlangd,

 

Zooals de jonge gele brem

 

Het gulden zonlicht vangt.

 

 

 

O dat 'k uw heuchnis hoùden kon

 

In deze onheimelijke woon -

 

Dan scheen de glans van uwe zon

 

Mijn gansche leven schoon.