Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 27

[p. 7]

Loopen.

Van deze meest eenvoudige en natuurlijke der sporten is in de inleiding een en ander gezegd. Nog iets over het hardloopen. Het uiterlijk van iemand, die zeer hard loopt, bijvoorbeeld om den trein te halen, is bij ons decadente menschen alles behalve schoon. Wij loopen niet hard volgens de regelen der kunst, halen niet op de goede momenten adem, hollen met sprongen, in onregelmatig tempo, wij houden den mond open en de tong veelal daaruit, wij zweeten vooral in de buurt van ons haar, op en om den schedel, ons voorhoofd ziet purperrood. Dat moet alles heel anders zijn en het zijn alweer de Grieken, die het mooie hardloopen of wedloopen hebben verstaan, en uitgebeeld. Het hardloopen van een groep dorpers in de Middeleeuwen, zooals de graveurs ons dat afbeelden, is weinig mooier dan het onze, en zal ook wel alles behalve gezond en rythmisch in zijn werk gegaan zijn. De boer, in gewone tijden meer een taaie dan een snelle looper, een winner en volhouder op de lange baan, spant hier zijn uiterste krachten in om den een of anderen prijs te winnen, tot groote pret van het publiek van meerderen en gelijken, dat zich aan zijn onwaardige bewegingen vergaapt. In onzen tijd van fietsen, treinen, auto's enz. zijn we meestal hardloopers van luie Kees, maar den laatsten tijd is deze sport, die trouwens ook bij voetbal zijn waarde heeft, weer wat in eere gekomen. Tot voor eenigen tijd was eigenlijk de hardlooper op de kermis, die onderwijl centen ophaalde, de eenige, die het behoorlijk en gezond hardloopen demonstreerde; met gebogen armen, de vuisten naast de borst, bewoog hij zich gestaag en zonder onregelmatigheid op een schijnbaar kalm sukkeldrafje voort. De praktijk had hem geleerd hoe hij het langst en het snelst zich voort kon bewegen zonder buiten adem te raken of moe te worden, plaatselijk, zooals iemand die niet weet hoe het moet.

Deze verzameling geeft slechts een paar specimina van werkelijke hardloopers in ver uiteenliggende perioden.

De Alpensport, het stijgend, klimmend en klauterend loopen behoort als sport bij het hardloopen aan te sluiten. Het bergbeklimmen is een sport, die natuurlijk ook haar geschiedenis heeft, doch daar men daarbij niet van een bepaalde technische evolutie spreken kan, schijnt het mij

[p. 8]

niet noodig haar hier te releveeren. Van Hannibal af tot Tartarin de Tarascon toe hebben krijgslieden, reizigers en sportslui de bergen beklommen, de eersten om aan den anderen kant te komen, de sportsman louter om het gedaan te hebben. Jaarlijks wagen nog altijd velen hun leven bij het bestijgen van hooge en steile bergen, maar de kronieken van de beoefenaars dezer sport wijzen op veel meer gevallen van lieden, die niet uit wilde eerzucht steeds hooger willen klimmen en ontoegankelijke toppen bereiken, doch werkelijk genieten van de opwekkende bewegingen, de schoonheden der oorden en belangstelling hebben voor het leven, de zeden, het karakter der landslieden.

Rudolf Töpfer, de Zwitsersche schrijver en teekenaar, heeft zich vaak tot tolk van zijn landslieden gemaakt voor de critiek, die deze onwillekeurig uitoefenen op den sportlievenden toerist, zijn eigenaardigheden, zijn eischen en vooroordeelen; daartegenover beschrijft menig toerist de bergbewoners, hotelier, gids en handelaar als uitgeslapen in trucs om te profiteeren van zijn argeloosheid en gulheid, zooals dat niet te verwonderen is in een volk dat een deel van het jaar op de vreemdelingen en hun uitgaven teert.

Als Alpensport - ze geeft ons niet heel veel materiaal - beschouwen we hier dan alleen het bergbeklimmen van den voetganger, niet het bergbestijgen op ezels of muildieren.

De wandelsport als zoodanig kan ons in verband met het onderwerp niet interesseeren. Het kan voor een kunstenaar geen verschil maken als hij iemand afbeeldt die wandelt, of deze daarmee misschien een sportief doel heeft. Wandelen geeft daarenboven iets te kennen van rust, van op zijn gemak zijn, van den tijd hebben, en wij zouden dus eer van loopsport moeten spreken, daar, waar iemand ‘op tijd’ wandelt of den grootst mogelijken afstand wil afleggen.

[p. *1]

charles bennett (1830-1867), a walking gentleman; penteekening (engelsch).

erich grüner, wandelaar; omslagteekening (duitsch, 1915).

hans burgkmair (1473-1531), ‘der wettlauf’; gravure (duitsch). 's rijks prentenkabinet, amsterdam.

[p. *2]

adolf oberländer (1845), ‘unerwartete wirkung’; penteekening uit de ‘fliegende blätter’ (duitsch).
Erster Führer (zum zweiten) ‘Hörst, Peter, halt' zurück a Biss'l - das Seil muss gespannt sein.’

[p. *3]

henry fischer-hinnen, turnplatz; teekening (zwitsersch, 1879).

[p. *4]

henricus hondius naar david vinckebooms (1578-1629), ‘de zomer’; gravure (hollandsch). 's rijks prentenkabinet, amsterdam.

nicolaas maes (1632-1693), badende jongens; schilderij (hollandsch). verzameling van baron de schlichting te parijs.