Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 24

De hooge dag,
door A. Roland Holst.

Vandaag stond voor het eerst de sterke Lente
Recht van de kust tot in het hooge licht
Lachend. Zij had het land, de zee, gezien
Overal onder haar begeerlijk lijf
Begeerend, en haar lieflijke overmacht
Voelde zij tintlen door haar snelle bloed,
Lachend. - O, Goddelijke zekerheid
Dier lach, oovral rondom mijn duiz'lende oogen
Neerjubelend als bloesemen van licht
Over de ontstelde zaligheid der aarde!

[p. 499]

 

Zoo zagen en zoo hóórden het mijn oogen

 

Drinkend het licht vanaf die stille top

 

Boven het onafzienbaar samenkomen

 

Van aarde's steilten en de blauwe zee.

 

 

 

Zoo bleef het, tot vanuit het ijle wonder

 

Van licht en zee en hemel in de verten

 

Zichtbaar de nadering begon van hem,

 

Wiens sterke dwang uit de aarde en uit de waatren

 

Stem heft en zangen, naar het eigen leven

 

Juicht of versomberd is, 't licht mint, of wolken

 

Doet voor de wanhoop van zijn aangezicht.

 

 

 

Maar nu kwam hij verheugd, de snelle Wind -

 

Verheugd als had hij nooit de nacht gekend -

 

Van over zee, en toen hij grooter werd

 

Naadrend, zag ik het stralende gelaat

 

En lange wuivingen van armen boven

 

Zwevende dans, en meeuwen om zijn lijf

 

Zwierend, en schuim als waaiend sneeuw, dat snel

 

Schoot uit zijn voeten als blinkende wiekslag.

 

En een ontstelde vlucht van brijz'lend licht

 

Woei voor zijn dans uit en mijn duiz'lende oogen

 

Binnen, en riep zijn naadring in mijn ziel.

 

En met mijn ziel zag ik zijn lijf: doorzichtig,

 

IJl en als waaiend water, elke lijn

 

Sidd'ring van licht, en elke tred der dans

 

Een bekkenslag van zilvren klank, geslagen

 

Hoog uit goud licht neer op de blauwe zee.

 

 

 

Maar Lente en hij, elk nog in eigen vreugd

 

Blind, en vervuld van eigen overmacht,

 

Wisten elkaar niet; tot een losse wolk

 

Zijn dans vooruit gewaaid tegen haar borst

 

Woei, en in ijle sprenkeling van regen

 

Brak, en zij schrok, en lieflijk neeg zij 't hoofd,

[p. 500]

 

En zag haar blozend lichaam overfonkeld

 

Van droppelende koelten - en toen zag zij

 

De Wind, wetend van niets, die nader danste....

 

 

 

En met één roep werd haar verbaasde vreugd

 

Roerloos, en van den grond tot in het licht

 

Stil. - Boven aarde en zee hing toen de stilte

 

Als 't lang zwaard van een groot geluid, geheven

 

Ter neerslag. En de Wind hoorde de stilte

 

Plotsling, en op het midden van de waatren

 

Stond hij pal, hief het hoofd, zag haar, en riep:

 

‘Lente!’ - Niets zag hij meer dan haar; hij voelde

 

Lust en de toomelooze dwang van lust

 

Opslaan van hem naar haar, en wierp zijn hoofd

 

Terug tot in den nek, en wierp zijn armen

 

Op, en hij bracht haar oogen naar zijn oogen

 

Neer, en haar roode mond neer op zijn mond.

 

En zoo, totdat geluk mijn lijf neerlegde

 

Zacht op die stille top boven de zee,

 

Heb ik hen daar zien staan, hoog, lijf aan lijf,

 

Roerloos, en mond op mond, hun sterke lust

 

Vergaan in machtelooze teederheid.

 

 

 

En midden door de groote stilte stonden

 

Zij tusschen de open wereld en de zon

 

Als de aanhef van het langverlangde lied

 

Door te volkomen zaligheid bedwelmd

 

Op openende lippen....

 

 

 

En van den dag weet ik niet meer, dan dat

 

De mensch in mij was een vergeten leed,

 

Waar hoog op de natuur mijn leven lag

 

Als een verzade droppel gouden stilte,

 

Fonklend van stemmen....

 

 

 

Lynmouth, April '13.