Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 24

[p. 282]

Nachtbloei,
door K. van Munster.

De wolken waren toen een rotsig land....
Doorgroefde vlakten leken grijs te lichten,
Want diep er achter leefde manebrand;
Vulkanen doen zoo duisternissen zwichten.

Maar ééne plek op wemelenden wand
Werd plots - zoo komt op menschenaangezichten
Een lach van vrede scheem'ren - teer omrand
Van vele parelende zilverlichten.

Toen brak in hemel schooner hemel open;
Een grijze grot werd milde kleurenwel,
Die kleuren, die de nevelen doordropen....

Doch toen dreef geel en schitterlichtend fel,
De maan al verder in de hemelzee,
En laatste glans van wolkenland verglee.