Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 24

[p. 40]

Sonnet
door P. Otten.

Zooals een vrouw, met bleek en stil gelaat
Al de uren door van haar alleen verdriet
In schoon gepeins herdenkt, en nimmer smaadt,
Den man, die haar voor jaren wreed verliet -

Zij weet niet, waar zijn verre woning staat;
Niet of hij vreugdig is, of droef; zelfs niet
Of hij nog leeft; of soms 't herinn'ren haat,
Van wat haar armoe de een'ge vreugde liet -

Zoo draagt een ieglijk àl zijns levens tijd
Een beeld, een schim in zijn verdonkerd hart,
Scheemrig en schoon als zondoorschenen doom.

Want mijm'ren is der menschen heerlijkheid
In 't moede bukken naar geboden smart;
En geen kan leven zonder schoonen droom.