Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 23

[p. 385]

Aan zee
door Willem de Mérode.

Het eeuwige oorbeeld van God.
Geerten Gossaert.

Ver van 't rumoer der straten

en mengelend gerucht,

Rep ik, met koortsge leden,

naar uwe zuivre lucht,

O zee! reeds rilt uw zilte

door 't prangende gewaad

En strookt uw koele kussen

mijn hettige gelaat.

Heb 'k heel den dag vernomen

uw aarzelende stem,

Gij lokt, mijn nooden kennend,

met dieper drang en klem.

En, langs behelmde helling,

door stof verstikkend dil,

Zwoeg 'k naar uw effen aanschijn,

en stá ten hoogsten hil.

En - duizelende tuimlend,

als vallend naar den dood,

Lig ik aan uwen boezem,

ween ik aan uwen schoot.

Uw flauw doorzonde reve

kust mij en hand en voet,

Zooals een moeder, troostend,

een argloos knaapje doet.

[p. 386]

 

Doch, hoe kan, murmureerend

 

om zonde en bitterheid,

 

Ik argloos mij bekennen

 

voor uw alwetendheid?

 

 

 

O onverdiende goedheid,

 

o wreed-doorvlijmde pijn,

 

Daar is geen wranger wellust,

 

dan, boos, bij u te zijn,

 

 

 

Bij u, die schuld vergevend,

 

met stilte ons omkleedt,

 

Totdat het rouwig herte

 

in snikken zich vergeet,

 

 

 

Aan uwen schoot belijdend

 

àl wat het dorst bestaan,

 

Al wat het heeft misdreven

 

en driest liet ongedaan.

 

 

 

Dan, in uw diep gedompeld,

 

wascht gij de leden rein,

 

En zuivert gansch de ziele

 

als uw klaar kristallijn.

 

 

 

En uwen wel ontstegen,

 

tot wedermin ontwaakt,

 

Beginnen wij het leven,

 

dat tot ùw leven raakt.