Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 23

[p. 284]

Maanlicht op de heide
door Frans Bastiaanse.

‘De Nacht is roereloos en bij den klaren luister
Der sterren boven mij,
Zoek ik het samenzijn van eenzaamheid en duister
Op de verlaten hei....

Geen menschentred, die meer het voetpad komt betreden,
Geen kar in wagenspoor,
Een stilte als van den dood, waar heden in verleden,
Tijd zich in tijd verloor....

Alleen schijnt nog van ver, rood, door de donkre boomen
't Licht van een hoeve heen;
Of.... neen, het is de maan, die, langzaam opgekomen
Aan de Oosterkim verscheen.

Hoe vreemd, dat onder mij de wereld kan bewegen,
Zich wentelt tot dat licht,
Dat kleurverbleekend naar de sterren komt gestegen
En streelt mijn aangezicht;

Want ik gevoel op mij die myriaden stralen
Van sterren en van maan
Met zulk een teedre streeling tot mij nederdalen
Als raakte een kus mij aan;

[p. 285]

 

Zóó scheen ze op 't licht gelaat, toen Dido aan de kusten

 

Van 't Afrikaansche land,

 

Bewust gebeden heeft tot 't eeuwig onbewuste,

 

Dat eeuwige eeuwen brandt;

 

 

 

Zóó Ariadne zag dien lichtgloed boven 't water

 

Waar 't zwarte zeil op zwond,

 

Toen zij den Westenwind vernam en 't golfgeklater,

 

Niet Theseus stem verstond;

 

 

 

Zoo schijnt ze wanneer eens het mijne, als thans het hare

 

Stof wordt in rustige' aard

 

En háár noch mijn gelaat, maar latere oogen staren

 

Naar zelfde oneind'ge klaart'....

 

 

 

Maar zaliger dan zij, die me in den nacht der tijden,

 

Door 't leven tot den dood

 

Zijn voorafgegaan ben ik, die moest om liefde lijden

 

Vóór zij haar vreugde bood....

 

 

 

Want met het zilvren licht drink ik de weeldegeuren

 

Der wijde vlakten in,

 

Waar 'k morgen, met den nacht, zal 't biddend aanschijn beuren

 

Tot hem, dien ik bemin’.