Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 23

[p. 118]

Een zomerdroom
Verzen door Frans Bastiaanse.

Hoog en vrij.

‘Hoe trots en statig vaart de vloot
Der wolken voor den wind
In zee van zonnig avondrood
Tot waar zij reede vindt,
Héél ver gemeerd in 't vlammend West
En rust den avond geeft,
Tot heel de hemel op het lest
Niet meer dan klaarte heeft....

Wat wilde ik zeilen, als zij doen,
Met wolken als een wolk,
Vér boven zee en weidengroen
En lager land en volk....
Want nimmer voel ik mij meer vrij,
Gevangene beneê,
O! wind, O! wolk denk ook aan mij
En neem mij met u mee....

Wat zoude ik goed daarboven zijn,
Die “slecht” op aarde ben,
Omdat ik zeg, dat schoonheids schijn
Het hoogste is dat ik ken,
Omdat ik spot met een moraal
Van menschelijk “kwaad” en “goed”
En eer wil sterven duizendmaal
Dan léven als “men” doet.

[p. 119]

 

Want die zoo onder menschen leeft

 

En voelt hun haat en hoon,

 

Begeert te wezen wat daar zweeft

 

Als wolken hoog en schoon:....

 

Een herfstdraad en een bloesemblad,

 

Een sneeuwvlok en een veêr,

 

Zij kennen, wat ik zelden had,

 

Maar staâg opnieuw begeer:

 

 

 

Een kracht, veel sterker dan de kracht,

 

Die in hun wezen huist,

 

Een wilden wind, die dag en nacht

 

Door woud en wolken bruist, -

 

Een sterken storm, wiens wreede lust

 

Meedraagt wat mee kan gaan,

 

En geeft aan 't on-geruste rust

 

Ver, héél ver hier vandaan.

 

 

 

Wat vrage ik dan! ben ik dan niet

 

Stralende wolk gelijk,

 

Daar mij door eindeloos gebied

 

Van Schoonheids koninkrijk

 

De stormwind mede heeft gevoerd

 

Van koninklijken geest....

 

En.... ben ik ooit zóó zeer ontroerd,

 

Zóó diep in rust geweest?’

[p. 120]

De heidebrand.

Zie je de zon, die zoo bloedrood is
Tusschen schaduwen, goudbruin, op het zand?
Dat doet de wind, die ons beider genoot is,
Die meedraagt de reuk van wat reinigend groot is:
Dat is de heidebrand....

Zij weten het niet, die den brand ontsteken,
Zij voelen het niet, die den heidamp zien,
Hoe heerlijk dat is naar die verre streken,
Waar de wilde vlammen den bodem uitbreken
In gedachten te vliên....

Over de heide, de Duitsche heide
En wijd over Twente waait hij naar mij:
Een vlammenoffer van heidensche tijden
Aan de Heilige Mei, die de ziel komt wijden
Met vreugd, die zonder einde zij....

Ik heb het nooit zoo goed geweten,
Hoe heerlijk dat is, een heidebrand:
Van dichtbij zengt hij, maar verre brengt hij
Het gevoel van vrijheid, ongemeten
Over het kleine venijnige land.