Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 22

[p. 472]

Liefde's onzekerheden
door Annie Salomons.

III

Toen sprongen plotseling álle fonteinen
En de zon scheen weer goud.
Juichend sloeg 't leven door straten en pleinen,
Ik wás niet meer eenzaam en oud.

Zullen we de herfst nu dwingen te blijven
Met onze wil,
Dat heel de wereld om ons in verstijven
Steeds staat zóó gouden en stervens-stil?

Willen we nu een nieuw leven gaan bouwen,
Van nieuwe waarden, naar een nieuw plan,
Omdat ik tóch van je ben gaan houën,
En niet anders meer kán?

[p. 473]

IV

Geluk, omdat ik ú verwacht,
Heb ik aan vreugd de deur ontzeid;
Nu ligt mijn ziel in stille pracht,
Tot de vervulling van haar tijd.

Dë oude schaamte om oude schuld
Is eindlijk weggeteerd in pijn.
Nu hoef ik niets dan zacht geduld,
Tot ook die wonden zuiver zijn.

Dan klinkt uw lang-gemiste stem,
Zoo huiver-klaar, zoo zalig-mat:
Ik kom van hem, ik kom van hem,
Dien gij altijd hebt lief gehad.

[p. 474]

V

Laat mij dezë eenzame uren,
Nu mijn ziel zich zelve schouwt.
'k Weet niet, of mijn droom zal duren,
Als gij me in uw armen houdt.

'k Weet niet, of 'k niet, tegenstrevend,
Kwetsen zal uw ongeduld,
Wijl mijn trots mijn hevig-levend
Hart met hardheid houdt omhuld.

Of 'k de weelde nog kan dragen,
Dat uw mond mijn haren streelt;
Heb 'k niet al te lang het knagen
Van mijn hunkering met tragen
Plichtendwang mijzelf verheeld?

Maar in dit gelaten staren,
Nu mijn ziel zich stil bezint,
Voel ik de oude blijheid klaren,
Vage droomen als een kind.

Schuwde ik ook ons lief vergaren,
Eenzaam heb 'k u sterk gemind.