Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 21

[p. 125]

Holland.
Door J. Reitsma.

Langs langgerekte steile wanden
stort bruisende de waterval
waarvan het spattend schuim de wanden
van 't bloeiend woud in luid geschal
besprenkelt, dat de bloemen wuiven
zacht trillende in den paarlendauw;
dan verder gaat de bergstroom stuiven
naar 't diepe dal, vanwaar nog flauw
een zwak gemurmel zich doet hooren -
gaat dan in 't boschgesuis verloren.

En steiler stijgt het kronklend pad
tot waar de eenzaamheid blijft zweven
om lagen boom met bevend blad,
in steenwoestijnen 't eenig leven.
Daar rijst het droefgegroefd gezicht
der reuzen van het eeuwig zwijgen,
die in het avondlijke licht
de eeuwen zien ter kimme neigen.
O, mocht ik u toch eens verstaan!
Ik zie uw raadslen zwijgend aan.

De zon is tot den top gerezen
en flitst haar stralen waar ik sta,
door 't licht verduisterend mijn wezen
zoodat ik mijn oogen nedersla.
Daar duiken diepe, blauwe dalen,
waar neev'len zweven, af en aan;
de landen waar de menschen dwalen
in 't eigen onbewust bestaan.

[p. 126]

 

En verder strijkt mijn oog de grenzen

 

waar 't blauw gewelf de aarde kust,

 

en eeuwig boven alle wenschen

 

de zondoorschenen koepel rust.

 

Dáár, weet ik, zijn de lichte landen

 

van 't ruischend, windbewogen graan.

 

O, kon ik met mijn blanke handen

 

van zegeningen tot U gaan

 

o Holland, heerlijkst land der wereld,

 

door d'eeuwgen schoonheidsdauw bepereld.

 

 

 

Ik heb U lief, Uw lage landen

 

omruischt door d'eeuwgen oceaan,

 

waar aan de bloeiend-schuimge stranden

 

de blondbehelmde duinen staan

 

waaruit met fladderende vluchten

 

de leeuwrik tot den hemel vliegt,

 

dàn in 't getril der lenteluchten

 

luid juublend op zijn liedren wiegt.

 

 

 

Ik heb u lief, uw gouden weiden,

 

waarover wolkenschaduw zweeft,

 

waar 't roode dak, het zonverblijde,

 

in blauwende verschieten beeft,

 

waar 't hemeldiepe water spiegelt

 

de witte wolken in de lucht,

 

waarin der bloemen weerschijn wiegelt

 

zacht wuivende op der winden zucht.

 

 

 

Ik heb u lief, uw sombre dagen

 

wanneer in 't late najaarslicht

 

als wolken langs den hemel jagen

 

verduisterend het zonnelicht,

 

het rag der takken schijnt te breken

 

in d'eenzaamheid van 't doodsgetij,

 

wanneer uit ongeziene streken

 

de macht der winden ruischt voorbij.

 

 

 

Geen hooge pracht, maar innigheid

 

is, wat Gij in uw wezen zijt.

 

O, Holland, nooit genoeg bemind,

 

mijn land, mijn moeder, 'k ben Uw kind! -