Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 21

[p. 39]

Drie liedjes
door P.C. Boutens

I
Oud liedje

- Ik hoorde uw zingen komen
Van over de stille kreek...
Wat hebt ge op den weg vernomen?:
Gij ziet tot sterven bleek...

Ik dacht dat gij beminden

Als dooven gingt en blinden -

Gij zult uw lief niet vinden:

Hij is verreisd van hier.

- Wat treedt gij tusschen ons beiden
Gelijk de schim van een droom?
Ziet gij niet aan mijn zijde
Den jongen bruidegoom?

Op stille morgenwegen

Kwam mij zijn glimlach tegen...

Wat is er u aan gelegen

Of wij verreizen van hier?

[p. 40]

 

- Wil toch uw zingen staken;

 

Want zwijgen is u plicht:

 

Zijn vader en moeder waken

 

Waar hij verslagen ligt.

 

Ten hoofdeinde en ten hielen

 

Zijn bleeke knapen knielen

 

Groetend de naakte ziele

 

Die is verreisd van hier.

 

 

 

- Wij gingen zoo kort tegader!

 

Het lied is nog niet uit...

 

Zeg gij zijn moeder en vader:

 

Hun zoon komt met zijn bruid...

 

En wilt ge ons lied niet hooren,

 

Stop met uw nijd uw ooren -

 

Wij zingen als tevoren

 

Tot wij verreizen van hier!

[p. 41]

II
Wereldsch liedje

Ik was een kind zoo rijk aan vreugd,
Totdat mijn hart het niet meer droeg;
Toen trok ik onder 't volk en vroeg:
Wie deelt mijn overvloed van jeugd?
Ik heb voor allen vreugd genoeg!

Ik vond niet éen tot vreugd bereid:

Zij staarden in afwezigheid

Of aan een ver en somber ding

Hun aller aandacht hing.

Ik werd een kind zoo rijk aan smart,
Totdat mijn hart het niet meer droeg:
Toen trok ik onder 't volk en vroeg:
Wie deelt den kommer van mijn hart?
Ik heb voor allen smart genoeg!

Daar was niet éen tot smart bereid:

Zij staarden in afwezigheid

Of aan een ver en heuchlijk ding

Hun aller aandacht hing.

[p. 42]

 

Toen voelde ik op mijn aangezicht

 

Door een gestâge hand gebreid

 

Het deksel der afwezigheid,

 

Een weefsel ondoordringbaar dicht

 

En zonder stoffelijk gewicht....

 

Nu naar het masker lacht of schreit,

 

Vind ik bij elk gereed bescheid

 

Of aan zijn minste wisseling

 

Het heil der wereld hing.

 

 

 

Zoo achter mom die lacht of schreit,

 

Woont nu mijn blij-en-droeve kind:

 

Het weinig dat hij diepst bemint,

 

Bemint hij heimlijk weggeleid

 

In ongemoeide veiligheid.

 

En nimmer draagt hij aan den dag

 

Zijn laten traan, zijn laten lach:

 

Den glimlach waartoe smart hem bijt,

 

De tranen door geluk geschreid.

[p. 43]

III
Simpel liedje

Bosch en heide, veld en duin
Waren onze groote tuin.
Al de bloemen van het jaar
Plukte en droeg ik de een na de aêr.
Was het niet ons jonge roem:
Iedren dag zijn andre bloem?...
Nu is veld en gaarde leêg,
Laatste blâren welk en veeg;
En mijn hart na zomers lust
Voelt hun dood als winst van rust:
Wat is bloem en blad gedaan
Nu uw oogen zijn gegaan?

Toch van alle weet ik nog
't Geurig-kleurig kort bedrog:
Voor mijn oogen die ik sluit,
Bloeit de kelk zich zuiver uit;
En zoo dikwijls als ik wil,
Is het Juni, is 't April...
Maar uw oogen die ik zag
Bloeien naar mij dag aan dag,
Die uw glimlach openscheen
Uren lang voor mij alleen
Tot ik in hun hartegrond
Slechts mijn eigen oogen vond,
Die 'k in de geheimenis
Van al oogen om mij mis,
Wier bestaan geen lust of leed,
Leven niet of dood vergeet, -
Hoe ik peins en zin en spied,
Lief, uw oogen weet ik niet.