Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 18

[p. 330]

Verzen uit het boek ‘natuur en leven.’

Scherzo.

Op een warmen voorjaarsmorgen
Dat ik door de velden ging
Zong er, in mijn hart verborgen,
't Liedje, waar ik nú van zing:

‘Daar toch niets te weten is
Laat het vreeselijke leeren,
Leef niet langer in ontberen
Door der liefde zwaar gemis.

Weten is een klein vertroosten
Voor het menschelijk gemoed,
Liefde troost het onverpoosd en
Vult het leven met zijn gloed.

Wie zijn hart in boei geslagen
Leeft het korte leven door
Klaagt aan 't einde zijner dagen
Om de vreugd, die hij verloor.’

[p. 331]

II.

En ik zag maar steels bezijen,
Waar een jong gelaat bewoog,
Heerlijk blank voor 't groen der weien,
Pracht van jeugd in 't stralend oog.

Ronde hoed op blonde haren,
Oogen groen en lippen rood,
Die ze, voelde' ik, niet zou sparen
Als ik haar mìjn lippen bood.

Toen, terwijl mijn blikken gleden
Over wangen, hals en haar,
Zei ze, en deed wat ontevreden:
‘Zeg, waar kijk je toch zoo naar?’

Ik nu, staarde, licht verlegen,
- Wat te zeggen? - naar den grond.
‘Waarom heb je een kleur gekregen
Vindt je iets aan mij, dat niet stond?’

Heel haar wezen werd zóo plagend,
Zoo vol tergende overmoed,
En zij wist zich zoo behagend
In haar zomersche overvloed,

- Uit de mousselienen kleeren
Vloeide een geur als van jasmijn,
Van haar lippen het begeeren,
Kussend, weergekust te zijn -

Dat ik het mij kan verklaren
Hoe 'k, met onbedwongen lust,
Lippen, oogen, hals en haren
Kussend... ben weerom gekust.