Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 18

[p. 327]

Verzen uit het boek ‘Jeugd’
door Frans Bastiaanse.

I.

‘Ik zou dien eenen willen zien
Aan wien ik denk altijd,
Als ik hem zag vandaag, misschien
Was ik mijn vreugde kwijt;

Maar ook - wie weet - misschien mijn leed,
Want, dit is mij zoo vreemd:
Ik weet niet wat hij geeft, ik weet
Niet wat hij van mij neemt.

Ik weet niet wat hij met mij doet,
Ik weet alleen maar dat
Ik hem nog ééns iets zeggen moet,
Maar niet wanneer of wát;

Want altijd, als ik spreken wil,
Dan bonst mij in de keel
Mijn hart alsof het breken wil
En zegt: gij zegt te veel.

En altijd, als ik zwijgen wil,
Dan zegt mijn hart in mij:
Spreek nu, want zwijgt ge nú nog stil,
Dan gaat het uur voorbij.

Zoo komt er nooit iets uit mijn mond,
Dat spreekt als ik het meen,
En vind ik wat ik straks niet vond...
Dan ben ik weer alleen.’

[p. 328]

II.

‘Van mijn bezit zal ik U schenken
Het allerschoonste gouden sieraad,
Opdat gij mijns nog zult gedenken
Wanneer gij verre van mij gaat.

Het medaljon aan mijn hals gehangen
Onder den kraag van kanten fijn
Zal van mijn hopen, van mijn verlangen
Een altijd-durend getuige zijn.

Gij moogt daarin het schoonst bewaren
Van wat gij ooit op aarde vond,
Een vlok van mijne donkre haren
Ten teeken van ons ziels-verbond.

Gij moogt dan over de aarde zwerven
En eenzaam dwalen van oord tot oord,
Mijn lief, mijn Liefde zal niet sterven
Zoolang als dit U toebehoort.’

[p. 329]

III.

't Is zoet te schrijven, als het licht
Des zomers op mijn handen daalt
En 't rijm zijn blijden plicht verricht
En wat mijn hart voelt U verhaalt.

Mijn handen beven van genot;
Zij dragen den gewijden schat,
Die 'k diep in mijne ziele tot
Nu toe voor elk verborgen had.

Zij zetten bevend woorden neer
Tot de avond-late zon verbleekt,
En woorden glanzen rein en teer
Als paarlemoer, waar 't licht in breekt.

En toch hoe mooi die woorden zijn
Die vingen 't licht aan allen kant
Zij hebben slechts een zwakken schijn
Van 't licht dat in mijn binnenst brandt,

Omdat er altijd in het woord
Iets is, dat is van iedereen,
En ik wou geven iets dat hoort
Aan U, voor wie ik leef, alleen.

Maar toch is 't zoet, wanneer het licht
Des zomers op mijn handen daalt
En 't rijm zijn blijden plicht verricht
En wat het kan vertaalt.