Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 18

[p. 258]

Herfstgedicht
door Constant Eeckels.

Ge brengt wat zonnelicht in 't avondduister, dat
mijn oude ziel bewaast, en uwe klare tale
klinkt als koraalgezang in koele kloosterkerk,
waar maagre pater bidt op eeuwengrijzen zerk.

Uw jeugd verjongt me weer, mijn kind. De stramme mensch
hervoelt nog eens de gloed van lang-verdoofde branden.
Verblijdend blauwt de lent' me tegen uit uw oog
waarover nog geen waas van droef begrijpen toog.

Op heel uw zoet gelaat licht als een verre schijn
van 't weidsche paradijs, waar niets de zonde kende,
zóó heilig, dat ik stil 't bestaar uit laagte van
mijn wereld, waar ik nooit die klaarheid vinden kan.

'k Voel uwe kleine hand verloren in de mijn;
't is of ik houd nu de onschuld weer van vroeger jaren.
'k Ben klein terug, en hoor het lied dat moeder zong,
en zie de wingerd die om 't open venster hong.

't Is treurig dat ge groeit, arm kind, 't is treurig dat
die lach-omlijnde mond vertrekken zal tot schreien.
Té gauw rolt de eerste traan steeds langs verbleekte wang;
en sterft uw zomer dra, de winter duurt zoo lang....