Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 18

[p. 41]

Onder de hooge boomen
door F.V. Toussaint van Boelaere.

1.

Onder de hooge boomen

Een dag van vertrouwen

En zacht gespeel....

Tot u mijn woorden, goud'ne

Vlinders met ròse zoomen

In zon-gestreel.

2.

Een hoofdje naar mij neigend;

Uw lokken die vloeien:

Bruischende wijn -

En beider oogen bloeien,

Hemel en sterre', in schijn en

Schijn's wederschijn.

3.

Wijl uit mijn hart ruischt 't eeuwig

Gestaam'l... 't Zoet vertrouwen

Slinkt meê, sterft uit,

Zoo 't kind dat, vreemds ontwarend,

Loopt hij 't te gaan aanschouwen,

Staakt zijn gefluit -

4.

Doch 'k voel uw oog zich luiken;

Uw mond stil wil spreken:

Hij zwijgt en trilt -

En, angstig, wij vernemen

'n Droppel hoe hij kan leken

Vreemd in de stilt'.

[p. 42]

5.

Maar úw mond is uw adem,

Uw ziel één gelooven

Mij mild gewijd:

Ook, op mijn schouder, schuchter

Vleit gij uw hoofd: beloven

Nog ongezeid.

6.

En zoeter is geen vreugd mij

Dan dit - en dat liefde.

Straalt en zich schuilt;

En 't lachen uwer oogen,

(Brekend of iets ze griefde)

In traan verruild.

7.

- Laat vloeien dan uw tranen:

Ik sus u ter ruste,

Door eigen wond.

Ik sus uw tranen, liefde-

Vol u vermanend, luste-

Vol zóend uw mond!

8.

Dan wordt uw mond een roze,

Die ruikt en, bepereld,

Ontbloeit in zon -

Dan is mijn mond een merel,

Lavend zich aan dien perel

Die gloeit in zon -

9.

Maar beider mond één zwijgen

Spijts 't hijgend begeeren

Van hart en oog -

Knaap die tot doods-bezeeren

Toeknijpt zijn hand uit vrees dat

't Vogelke ontvloog. -

10.

Zóo blijven beider lippen

Een angsten-vol beven,

Als strakke zon;

En ons begeeren 't even

Vlieten, bij eeuwig wellen,

Der diepste bron.

[p. 43]

11.

..... Zóo beefden wij en gingen

In woordeloos spreken;

En angst dreef voort -

Wetend hòe wij beminden,

En dat ons hart kon breken

Sprak éen hét woord.

12.

't Woord dat niet mocht gesproken:

Daar 't óók ons zou scheiden

Zóo 't ons vereênt -

Daar wij langs ànd're wegen

Zouden ons reizen leiden,

Dan Liefde 't meent;

13.

In and'rer klare woning

De weelde wij vinden,

Ons zelf bevroed;

Op éénd're zoete wijze

Schijn-vreemde woorden zingen

Met braaf gemoed. -

14.

Zóo wisten wij te zwijgen -

Twee bleeke violen

Van schuchterheid,

Waarboven, onverholen,

Vinkjen of meer'l uitschettert

Mei-min's jolijt! -

15.

Zóó wisten wij te zwijgen

Wier harte was gloed, en

- Geheugenis;

Wier lippen boden bloed, en

Ziltig verlangen, waarvoor

Een zoen niets is.

16.

Waarvoor alléén nog rest, de

Diep're trots der ziele

Die bloedt en zwijgt,

Om voor zich zelf te knielen,

't Offer volbracht, wen 't geuren-

Ròèt nederzijgt!