De middag
door A.P.
Toen 't twaalf uur was, Woensdag, en de school uitging, - de vieze stadsschool, - met al de meesters, - de kwaaië met 't zwarte haar tusschen z'n oogen, en de strenge, met de baard, en de gluiperige... toen kwamen ze gauw bij mekaar, Jan de oudste, Kees, de kleinste, stil als altijd, en hij, Piet, de middelste. En toen, onmiddellijk, liepen ze op een sukkeldrafje naar huis.
Daar aten ze, diep in 't donkere binnenkamertje, waar je de witte raampjes zag met 'r lichte gordijntjes, - met vader, die een werkman was, vermoeid, en moeder, die 't eten had gekookt, en 't nu rond deelde. Maar 't eten, van de witte aardappels die zoo warm waren en 't ouwe gekookte vleesch, was die keer niet als anders; ze zaten er niet om te éten, maar dachten voortdurend aan wat ánders. En toen ze 't op hadden wachtten ze ook niet, maar liepen dadelijk van tafel af, naar de deur, en zeiden vader en moeder goeiendag.
Toen hadden ze hun heele middag voor zich, de zomer Woensdag middag. En samen zouën ze nou vischjes gaan vangen, de grachten langs van de stad, àl de tijd, totdat ze thuis moesten zijn. Ze waren in 't schuurtje 't gerei gaan halen. Jan z'n linnen schepnetje, dat pas was gemaakt door z'n vader en door hem, een licht stuk hengel-riet, en een linnen zakje, door moeder genaaid, aan een ring van ijzerdraad. Dat haalden ze, en Piet en Kees namen 't blik met water mee om de visschen in te doen. En Piet had in z'n blous nog een simmetje gestoken, netjes op een mooi plankje gewonden, dat hij 's gekocht had; - gebruiken zou hij 't natuurlijk wel niet, maar hij nam 't toch maar mee. Zoo gingen ze allen over de kale heete straatjes, Jan, de oudste, die zoo beslist was, met 't dunne schepnetje, hij, Piet, voorzichtig, met zijn hand aan 't touwtje van 't volle blik, waarin 't water klokte en klonk met een raar blikgeluid. En Kees, de kleinste, met z'n slappe oogjes liep stil alleen.
Zoo liepen ze door de warme straatjes met de kleine ouwe huisjes naar de groote grachten toe. En toen ze daar gekomen waren, in de groene, hooge schaduw van de boomen, toen deden ze zooals ze al dagen afgesproken hadden. Jan zou de zwarte vischjes scheppen, en Piet, de middelste, zou ze dragen in 't blik. En Keesie zou mee loopen, en scherp kijken of ie ook geen vischjes zag. Zoo deden de drie, achter elkaar liepen ze aan de kant van de gracht: zacht gingen ze, benauwd bijna, en telkens was 't dood-stil, als Jan zich inhield, voor een vischje dat hij zag. Het leven van de dag was er wel in de straten, maar aan de grachtkant was 't toch of 't heel stil was. Onhoorbaar deden ze alles. Zacht stak Jan 't zakje van 't schepnetje in 't donkere water, en deed 't dalen tot onder de vischjes die hij zag. Gauw nam hij 't dan óp, dat 't water straalde in de gracht - keek in 't volle zakje water en keerde 't om; -