Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 15

[p. 110]

Speelsche wijsjes.
Door W.F. Gouwe.

I.
Dorps-kinder-dans.

Hoe wiegen de kopjes in zonneglans, zonneglans,

loeren die vogelkens blij,

wat gaan er de voetjes in maatgedans, maatgedans,

kweelen die mondjes derbij, derbij,

wat kweelen die mondjes derbij.

Dat gaat op de maat om den lindeboom, lindeboom,

geen mist zijn pasjen of zwikt;

de grijze pastoor met zijn oogen vroom, oogen vroom

toeft er een wijlken en knikt, en knikt,

die toeft er een wijlken en knikt.

Zijn keffertje keft er de voetjes aan, voetjes aan,

danst met den kringelrei rond,

het bijt naar de rokskens die ommeslaan, ommeslaan,

duikelt in 't stof op den grond, den grond,

en duikelt in 't stof op den grond.

[p. 111]

II.
Dertel deunke.

Liefst een dertel hert begeeret
wat het moeizaam vangen moet,
die 't nog niet en wist die leere 't
hoe dat moeite 't zoet verzoet.

't Kind mag liever zich onthalen
waar hem 't plukken wierd ontzeid,
dan hij graait van volle schalen
keurigst ooft hem toebereid.

Kostte uw handje te bemachten
in een oogwenk onbespied
meer gedulds dan 'k ooit betrachtte
'k en beklaag dit wachten niet.

't Heimlijkst lachjen op te vangen
dat me uw lonkjes niet ontvloôn,
spiedde ik àl uw doen en gangen, -
last won lust, mijn lieven 't loon.

Zoetst der kussen zoet genuchte
wen bij naadrend voetgeluid
ijlings mond van mond moest vluchten
als een roover van zijn buit!

't ‘Heimlijk’ is de room der kanne,
't blosje van het lief gelaat; -
schoonst hoort die de snaar moest spannen:
moeite is honig aan de raat!

'k Zou, als gene knaap, niet geren
blijven bij bereiden disch
en den bongerd noô ontberen
waar de pluk verboden is!

[p. 112]

III.
Het zandwegje.

Een wegelke mul

van zon en zand,

tusschen bestoven zoden,

en daarin vlamden

t' allen kant

klaprozen purperroode, -

ze wiegelden wat en ze leken

een vlinderzwerm,

die spelende over den berm

neer was gestreken.

En links en rechts

in 't koren blond

veel blauwe bloemen fleurden,

als elven-oogen

gluurden ze rond

wat of er op 't wegje gebeurde...

Twee kwamen mekanderen tegen -

hij riep een groet -

wat lachten heur lipjens hem zoet,

schoon ze nog zwegen!...

Hij wist er niet meer

van klaproos-vlam,

noch blauwe elven-kijkers,

doch 't blauw dat tusschen

haar wimpers kwam,

en 'r mondje rood als 'n meikers!...

En wat er toen nog geschiedde

eer 't hem ontvloog....

ai! klap niet, elvenoog,

wat ge bespiedde!...