Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 14

[p. 351]

Gedichten.
Door Joh. W. Kerkmeijer-Bakker.

I.
De burcht des doods.

Toen klopte ik aan de zware zwarte poort
van eenen burcht, die op een ruwe rots
hoog klom ten hemel. - Dreigend klonk 't geklots
der donk're waatren, ruischend rust'loos voort.

O donker was de zee en 't wilde zwerk...
maar donkerder is Leven, wild van smart!
Die 't ruw gevaar der harde rotsen tart
is vrijgevochten, en in 't sterven sterk.

Toen hoorde ik slepend stappe⁀op doffen grond...
de zwarte poort werd langzaam losgedaan....
Twee sombere⁀oogen zagen zwijgend me aan:
Het was de Dood, die op den drempel stond.

‘Wat komt gij zoeken op der Eeuwen Rots,
met kleed bevlekt en rood van brandend bloed?’
Toen viel ik weenend neder aan zijn voet
en boog voor Hem mijn ongebogen trots.

Maar zwijgend hief hij me⁀op en zag mij aan....
Toen wist ik, dat hij geen genade had. -
..................
..................
Woest is de zee... en donker 't rotsig pad,
dat ik op zijn bevel terug moet gaan.

[p. 352]

II.
De blauwe avond.

O de⁀avond was zoo blauw en warm....
Ik hoorde zachte stemmen gaan
die bleven in den lommer staan...
en 'k zag gelieven, arm in arm.

O de⁀avond was zoo stil en goed....
Nu straalt de grenzenlooze nacht
met al de vreemde sterrenpracht
en al de diepe manegloed....

O de⁀avond was zoo blauw en stil...
de zachte stemmen zijn voorbij....
Nu wordt de nacht zoo groot voor mij
dat ik wel luide weenen wil!

O diepe nacht vol manegloed!
O sterren met uw hellen schijn!
Nu zal 't wêer koud en eenzaam zijn...
en de⁀avond was zoo warm en goed....

[p. 353]

III
Als de⁀avond valt.

De laatste lichte luchtekring
verbleeken wil....
De huiv'rige boomen zijn al stil;
en over de landen, grijs en kil,
valt schemering.

In lange rijen opgesteld
de zware korenschoven staan.
Twee mannen langzaam huiswaarts gaan
door 't lage veld.

Ze gaan den weg, zoo welbekend....
Ze turen droomend voor zich uit....
In 't verre dorp een klokke luidt
den dag ten end. -