Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 13

[p. 112]

Sonnet.
Door Betsy Juta.

‘Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felice nella miseria’.
Dante.

Soms komen in de⁀alleene avondstonden,
Als even zwijgen kleine dage-dingen,
Mij zacht omzwermen jeugd-herinneringen,
Weemoedig zingend met heur fluistermonden:

Van 't blanke pad waar mijn gepeinzen gingen
Droom-zorgloos... wijl ze 't Leven niet verstonden...
Tot, plots gestuit, zij levensvolheid vonden
In Liefde, heffend hoog me⁀op jubelzwingen!

Maar 't lot ontnam zoo ras als 't had gegeven:
Met liefde stierf het pure kinds-vertrouwe'
En Smart, geen Liefde, wijdde mij tot vrouwe...

En nu, in weemoed naar 't verleên gedreven,
Weet ik: dat is de felste smart van 't leven:
't Herdenken van geluk in 't uur der rouwe.