Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 12
(1902)– [tijdschrift] Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift–
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermdEerste Gedeelte.I.In zijn warm bed lag hij te soezen over gisteravond, over Louis en hun wandeling samen naar huis. Hoe was het toch gekomen, dat zij elkaar gevonden hadden na een jeugd van vijandschap en minachting? Hij sloot de oogen en zag Louis vóór zich: zijn flikkerende oogen, zijn lachenden mond, zijn hartelijk uitgestoken handen: ‘Kom, kerel, laten we vrienden worden. Ik heb je vroeger altijd miskend en jij mij misschien ook.’ Dat waren lieve, blijde woorden en zij klonken in zijn ziel na als wel klokken nagalmen in den trillenden ether. En hij zag zich als jongen, Louis hatend, zoover het hem, teeren droomer, mogelijk geweest was te haten, en hij zag Louis met zijn minachtend sarcasme, dat hem tot schreiende drift kon voeren; Louis, den vluggen, sterken, door meisjes bewonderden, geestigen jongen; hemzelf, het onhandige, zwakke, onbevallige peinskind. Het was eene veete tusschen hen geweest, en meer nog van zijn kant dan van den luchtigen, in zijn geluk zoo onverschilligen Louis. Jalouzie?... Zou hij werkelijk zoo kleinzielig geweest zijn, jalouzie gevoeld te hebben?...
Daar begon op eens in de verte de kerkklok te luiden, met regelmatige, droefgeestige slagen. En opeens kwam ook een eigenaardige stemming over hem. Het was of de reëele wereld voor hem wegviel en zijn ziel op die geluidsgolven wegdreef, oneindig ver.... In een zachten nevel lag een land van rein, stil mooi voor hem open. Droomde hij? was hij wakker?... Opeens een gedachte die het nevelfloers | |
[pagina 406]
| |
wegscheurde.... Bianca. Een blond vrouwenhoofd, zacht gebogen onder het licht van een lamp; twee tengere, blanke handjes met een fonkelenden ring....
O, dìt was mooi, dìt was mooi, het denken aan al die intieme dingen van zijn leven, met de machtige golven van die klokken over zijn hoofd. Waarom waren zulke momenten zoo zeldzaam? Waarom moest hij straks weer opstaan en in het afschuwelijke daaglijksche leven zijn eigen kleinheid, zijn eigen laffe zwakheden zien opborrelen in kleine daden, booze woorden, landerige stemmingen? Want voor het grootste deel lag het leelijke aan hemzelf. Soms maakte hij zich wijs, dat zijn moeder, zijn zusters, de heele buitenwereld er de oorzaak van waren, maar nu, in zijn helder rein zien voelde hij wel, dat het zijn eigen schuld was. O, bezat hij maar altijd de kracht zijn leven mooi te maken tegen al 't leelijke in!... Maar hij voelde daarin zijn zwakheid en nu deed het hem pijn, zóó pijn, dat tranen zijn oogen omfloersten. Nog altijd galmden de kerkklokken met langzame, droefgeestige slagen. | |
II.Louis en Eduard liepen nu dikwijls samen; eindelooze wandelingen, waarin hun nieuwgeboren intimiteit hun als een warme, zacht-trillende atmosfeer omgaf. Al zijn fijnste voelen gaf Eduard weg in een spontane opwelling van genereuze liefde, maar ook in een bijna kinderlijke behoefte aan sympathie, aan een zich-warm-en-veilig voelen van zijn eenzame ziel bij een andere, die haar begrijpen en liefhebben zou. En Louis zelf vergat in die gesprekken zijn gewone blague, zijn gemaakte onverschilligheid; vermooid en dieper leken hem zijn sentimenten, nu hij ze uitte aan iemand van zóó teer voelen. Hij wist zelf niet, zoo mooi een ziel te hebben.... Toch, nu en dan lachte hij wel eens met iets van het oude sarcasme en noemde Eduard een droomer, een dwazen idealist; maar in dien spot lag nu zooveel waardeering, dat hij niet meer wondde. Eduard voelde het pijnlijk groote verschil tusschen hun karakters, hun temperamenten; hij leed er dikwijls onder; maar langzamerhand leerde hij Louis begrijpen en diens antipathieke eigenschappen zag hij nu in het licht van zijn liefde als de natuurlijke gevolgen van een verschillenden aanleg. Toch, als alle dingen in zijn leven, gaf deze vriendschap hem geen onvermengd genot. Hij voelde soms opeens, in de intiemste, beste uren van hun sympathie de grens, het bekrompene. Soms kon Louis met een ruw of lichtzinnig woord zooveel bevlekken, zooveel verscheuren!... Zoo zou Eduard hem niet over Bianca spreken, sedert hij hem zoo cynisch-gepassionneerd over de vrouw had hooren spotten. Louis beweerde de vrouwen te minachten en beroemde er zich op dat zij niets in zijn leven beteekenden; maar heel gauw zag Eduard hoe hij zichzelven daarin misleidde, want dat zijn passieleven zoo intens kon zijn, dat het in woeste golven alles meesleurde wat zijn geest aan kracht en redeneering bezat. Van langen duur waren die periodieke verliefdheden niet, maar misschien daarom des te feller.... | |
III.- Bianca komt vanavond theedrinken. Zijn moeder had het gezegd en het klonk hem nu voortdurend in zijn hersens na, als een heerlijke obsessie. Toch liet hij, in een haast ziekelijken angst, door blik noch woord zien hoe die tijding hem ophief in verrukking. De heele lange dag te Delft met zijn vervelende colleges werd er door vermooid. Veerkrachtig trotseerde hij den kouden wind die hem in het gezicht sneed, toen hij 's middags naar huis wandelde. Die kou deed hem gloeien; het bloed tintelde hem in de aderen; zijn stap werd krachtiger, vlugger,... zóó zou hij naar het eind van de wereld kunnen loopen om háár te zien! Toch was het al bij negenen toen Eduard pas beneden kwam om thee te drinken. De angst voor de spottende blikken van zijn zusjes had hem zoo lang boven gehouden. Toen hij in de kamer kwam, was het of de | |
[pagina 407]
| |
emotie hem belette duidelijk te zien. Vaag zag hij de vrouwen in een kring om het vuur zitten. Bianca was opgestaan en gaf hem de hand met een glimlach. - Dag Edu.... - Dag Bianca. Zacht vielen hun namen in de stilte die even was ontstaan, maar dadelijk werd opgevuld met drukke woordjes, vroolijk lachen. De zusjes waren gezellige, soms al te levendige meisjes, Bianca maakte meer den indruk van rustige voornaamheid. Haar slank, delicaat figuur deed denken aan een bloem. Zij was niet regelmatig mooi en toch fascineerde zij op het eerste gezicht den kenner van edel schoon. Als een betoovering lag het fijne blond van heur haren om de mooibelijnde slapen. Sloeg zij de oogen op, dan leek ze, hoe zacht-ernstig ook, een kind; hield zij het hoofd gebogen en viel het licht op heur haar, dat zachte schaduwen wierp op haar blank gezichtje, dan leek ze een vrouw. Bianca moest vroeg naar huis, en met bonzend hart waagde Eduard de vraag of hij haar thuis mocht brengen. Zij knikte en na het afscheid van de anderen stonden zij plotseling samen op straat, alleen in het gure donker. Zóó voelde Bianca het: zij rilde even en vond iets vreemd... wat was het? Eduard was zelden met haar alleen geweest. Een wandeling met hem alleen had zij nooit gedaan. Was dàt het vreemder... Zij lachte er even om. Voor Eduard was dit moment vol van een heerlijke emotie. De eerste minuten zweeg hij. En zij was het die na een poos begon: - Ik hoorde dat jij en Louis van Bremen goeie vrienden zijn geworden? - Ja, we zijn nu vrienden, klonk zijn ernstige stem. Het is vreemd, maar wij hebben elkaar altijd verkeerd begrepen. - Jullie zijn ook contrasten. - Vindt je dat, Bianca? Het was hem, als hij heur naam uitsprak, of een zachte muziek in zijn ooren klonk. - O ja. Ik houd niet van menschen zooals hij. - Dus hij is je antipathiek. - Ja, heel sterk voel ik antipathie voor hem. Ik weet niet waarom. Eduard verdedigde zijn vriend met een paar warme woorden. - Het moet heerlijk zijn een goeden vriend te hebben, vond zij. - Heb jij er dan geen? vroeg hij verwonderd, geen vriendinnen? Zij schudde het hoofd en lachte. - Ik heb altijd de illusie gehad, ging zij zachter voort, ééns een man te ontmoeten voor wien ik oprechte vriendschap zou kunnen voelen en in wien ik een trouwen, eerlijken kameraad zou vinden. Voor vrouwen heb ik nooit genoeg sympathie gehad om mij te toonen... om mij intiemer te toonen. Hij zweeg. - Maar daarvoor zou ik de jongelui beter moeten leeren kennen dan ik tot nu toe deed. Welk meisje kan zich een vriend kiezen in een balzaal of op het ijs? Toen had hij een stout voorstel. - Probeer het met mij, zei hij half lachend, maar nerveus over haar antwoord. Zij stak hem de hand toe. - Goed, laten we vrienden zijn! riep zij hartelijk. | |
IV.En dit werd nu het lief-intieme in zijn leven: zij vol van een hartelijke vriendschap voor hem en hij in schijn haar kameraad, in waarheid haar aanbiddend als de openbaring van het reinste mooi in zijn leven. Maar de dagelijksche sleur werd er niet door veranderd. Hemzelf leek het dikwijls zoo vreemd, dat, hoe intens hij zijn zieleleven kon leven, hij naar buiten toe altijd dezelfde bleef, en er niets om hem heen veranderde. Elken dag het kleine, ongeduldige kibbelen met zijn moeder, die ouderwetsch en overvoorzichtig, haar zoon nog altijd beschouwde als kind; elken dag ook het ellendige, energie-verlammende gevoel van ongeschikt zijn voor zijn in wanhoop gekozen vak, het vruchteloos treuren over het gemis van een talent dat zijn neigingen naar het mooie een vorm zou geven, waardoor hij zou kunnen leven het volle kustenaarsleven. Toch, als een zon door de mist kan glanzen, glansde Bianca's beeld, flikkerden haar vriendelijke woorden hem tegen door ergernis heen en alledaagschheid. | |
[pagina 408]
| |
En op een avond, na een uitgang met Louis.... Het was een promotiediner geweest van een hunner Leidsche kennissen. Louis had geestige toasten geslagen, had zich opgewonden, was daarna door 't dolle heen geweest. Bij het naar huis wandelen was hij ernstig geworden. - Ik moet je een bekentenis doen, sprak hij, nadat de nachtwind zijn lichten roes had weggewaaid, jij, Edu, als mijn intiemste vriend, moet het weten. Ik geloof dat voor het eerst in mijn leven iets anders voor een vrouw voel dan gewone passie. Zij is een fatsoenlijk meisje, al is ze beneden onzen stand. Ik heb in Leiden kennis met haar gemaakt. Ze heeft oogen!... Het was banaal genoeg. Hij onderhield haar sedert een paar maanden, en verbeeldde zich iets reins voor haar te voelen. Eduard sprak hem niet tegen. Naïve droomer die hij was, spon hij in dit oogenblik een lieve illusie van een leelijke realiteit, een sprookje van een alledaagsch geval. Toen, opgewekt door Louis' vertrouwelijkheid, met den donkeren nacht om zich heen, die zijn woorden opzoog en ze weg scheen te bergen in eeuwige mysterie, durfde zijn liefde uit te gaan in zachte, vertrouwelijke woorden, die zochten de ziel van zijn vriend. Hij sprak over Bianca, mystieke bloem van zieleschoonheid, en in het donker, niets ziende van zijn vriend dan een vagen vorm, niets hoorende dan zijn eigen weeke stem, werd het hem of zijn extase rein en zuiver kon zingen den zang van een ziel die liefheeft. Als Louis zweeg, was het uit een onbewusten eerbied, die een poos sterk genoeg was om met geen banaal of spottend woord de stemming van dat groote kind naast hem te verbreken. | |
V.Eduard was meegeweest naar de kamers die Louis voor het meisje uit Leiden gehuurd had. Het kind had ouders en fatsoen getrotseerd, leefde alleen voor hem, had al haar heil gesteld op zijn liefde. Eduard was getroffen door die vertrouwensvolle overgave, zóó diep getroffen, dat hij de gedachte in zich voelde ontkiemen, dat Louis zich dat offer niet bewust was. Zou hij haar trouw blijven? Zou ook deze genegenheid niet voorbijgaand zijn als alle hartstochten in Louis' leven? Toen kwam een vraag die hem beklemde met ellendige koppigheid: - Begaat hij geen misdaad aan dat kind? - Je bent een groot kind, - had Louis hem lachend geantwoord, toen eindelijk die vraag zich een uitweg had gebaand, trotseerend het gevoel van discretie en den angst bemoeiziek te heeten. - Een droomer, een idealist, een onpractisch mensch. Boos was hij niet geweest. Hij had alleen gelachen.... En dat lachen hamerde Eduard nog in het hoofd, dagen, dagen daarna. Dóórdenken wilde hij niet daarover; hij voelde angst voor de logica van zijn redeneering; hij wilde niet beoordeelen zijn vriend, den intiemen vriend van zijn ziel. Was Louis niet goed, niet fijngevoelig geweest tegenover hem? Zou hij het dan minder zijn tegenover een vrouw, en nog wel een vrouw die hij liefhad? Waarom dan die vraag, die kinderachtige, dwaze, maar koppig doorhamerende vraag: - Begaat hij geen misdaad aan dat kind?-
Maar deze keer scheen het werkelijk of de reine liefde van het eenvoudige meisje Louis wist te boeien en hem afhield van lagere passies. Ook zijn studeeren werd ernstig. Eduard voelde in die dagen het innigst voor zijn vriend. | |
VI.Bianca ontmoette Louis verscheidene keeren. Er was iets stijfs in hun omgang; van haar kant iets gewild koels; van den zijnen iets onverschilligs, als was zij een persoonlijkheid die hem niet in 't minst interesseerde. En dat werd iets wat haar vrouwelijke ijdelheid prikkelde. Tot haar eigen verwondering deed zij soms dingen om zijn aandacht te trekken. Zij verachtte er zichzelve om, maar waarom ze het deed, waarom? - bleef haar een pijnlijk raadsel. Zij was altijd gesloten, trotsch in zichzelve gekeerd geweest. Maar zij bezat, ongeweten | |
[pagina 409]
| |
door haarzelve en haar omgeving, een temperament dat soms wilde, onbestemde verlangens in haar opriep en waarover zij zich schaamde, daar zij die in anderen veroordeelen zou. Nooit sprak zij er met iemand over, ook niet met Eduard. Zij voelde sympathie voor hem; zij vertrouwde hem; maar heur vertrouwen was begrensd en angstig bewaakte zij haar woorden; sterk trotsche natuur die het geheimste van haar voelen alleen weggeeft in suprême overgave.
Op een diner werd Louis naast haar geplaatst. Eduard was er niet. En tot haar eigen peinlijke verwondering was het of een groote blijdschap in haar opsprong toen zij die schikking vernam. Waarom? was hij niet haar antipathie?- De eerste gerechten gingen voorbij, zonder dat ze meer dan een paar woorden met elkaar spraken. - Zij trachtte niet naar hem te kijken, maar het was of haar oogen, in een onbewusten maar onweerstaanbaren drang getrokken werden naar zijn mooi, beweeglijk gezicht met de glanzende oogen, intens van leven. Zij vond hem knap, zelfs mooi. Zij trachtte nog hem verstandig te beoordeelen, de conclusie te handhaven die zij getrokken had naar de gegevens uit zijn studentenleven; maar het was of het àl verdronk in een groot meer van bewondering. Een week gevoel nam haar gevangen, dat zij vergeefs trachtte te verslaan met haar trotsche gedachten. Dat was een oogenblik van zwakheid..,. Tegen het einde van het diner was hij spraakzamer geworden. Hij had haar gevraagd naar hun gemeenschappelijken vriend. Met warmte sprak zij over Eduard. Toen, ironisch, zag hij haar in de oogen, als wilde hij er lezen een bekentenis van liefde voor dien ‘vriend’. Maar er was niets te lezen. Het speet hem oprecht voor Eduard. Maar zij scheen hem na dit oogenblik interessanter toe. Hij zocht van dien dag af haar gezelschap. | |
VII.Door een vreemden terugslag trachtte Bianca daarna zich nog meer bij Eduard aan te sluiten. Hun omgang werd nu zoo vertrouwelijk, dat iedereen in zijn omgeving, ook zijn moeder, overtuigd was dat het tusschen hen tot een engagement zou komen. Maar Edu was nog jong, had nog twee jaar studie voor zich; en zou hij dan dadelijk iets kunnen verdienen? - Zoo peinsde en peinigde zich zijn moeder; en op een schemeravond sprak zij er eens ernstig met hem over. Maar Eduard maakte zich driftig, vroeg of er dan niets was in zijn leven, waar zij zich buiten kon houden met haar moederlijke raadgevingen, en nòg meer booze woorden, die haàr griefden, en hèm bij het uitspreken al een gevoel gaven van minachting voor zichzelven. Toen zij met een verwijtend woord was heengegaan en hij alleen bleef in de schemerdonkere kamer, bleef hij even onbeweeglijk zitten met een gloeiend hoofd en bonzend hard. Wèg slingerde hij zijn teere gedachten van berouw en zelfverwijt; en wild sprong zijn bitterheid op, het rebellisch gevoel dat zijn moeder hem altijd gaf, als zij met haar klein-bezorgde gedachtetjes raakte aan zijn intiemer leven. Wat had zij hem te praten over trouwen en geld en een betrekking als de liefde in hem nog zoo teer, zoo schuchter was, dat ze nooit zoover haar vlindervleugeltjes had durven uitslaan? O, nu had zij iets in hem opengescheurd dat nog geheimzinnig lag toegevouwen... en was de ruw opengerukte bloem nu mooier dan de knop, de fijne donzen knop?
Maar een felle gedachte aan eigen kleinheid overwon zijn kinderachtige bitterheid; deed zijn arm moedertje het niet uit liefde? Bouwde zij in haar hart niet mooie luchtkasteelen voor haar zoon en als ze die, praktisch in dc realiteit levend vrouwtje, voor hem neerlei in bezorgde woorden, was dat een reden voor hem haar te grieven met drift en boosheid? O, hij dacht soms zoo mooi te voelen en een ziel te hebben hooger dan anderen, maar was dìt mooi, dìt hoog?.... En, ontmoedigd, wierp hij zich op de kussens van de bank waar zijn moeder gezeten had. ‘Een kind,’ had Louis hem genoemd en nu geeselde hij zichzelven met dat woord: ‘een kind, een kind...!’ | |
[pagina 410]
| |
VIII.Toch veranderde er iets in zijn omgang met Bianca en zij voelde het. Het vrouwelijk instinct voelde dat er een ander element in zijn vriendschap was gekomen; en na een paar dagen wist zij zijn liefde. Niet dat hij het in woorden had uitgesproken, maar zijn oogen, zijn stem, zijn bevende vingers vertelden wat zijn mond niet zeggen kon.
Er was een groot bal ten huize van haar ouders, die van haar, verafgood eenig kind, den twintigsten verjaardag luisterrijk wilden vieren. Bianca had met hartstochtelijk verlangen naar dezen dag uitgezien. Zij zou 't nooit aan iemand willen bekennen, en zij schaamde er zich diep over, maar in heur droomen zag zij zich al in de omklemming van den dans met den man die de laatste weken al haar denken tirannisch in beslag nam. O, de wilde gloed die er soms in haar kon opslaan als zij dacht aan zijn mooi gezicht met de diepe schitteroogen!... Hoe was hij zoo plotseling in haar leven gekomen? Zij schrikte ervan als zij bedacht welk een macht alle denken aan hem op haar gevoelen uitoefende. Het was of in die oogenblikken al haar trots wegvloeide uit haar ziel.
Louis kwam laat dien avond en deze kleine onbeleefdheid wekte al Bianca's trots en deed haar koel en ongenaakbaar schijnen. Met welk een koortsachtig verlangen had zij niet naar hem uitgezien; zij had zelfs een dans voor hem opengehouden, ofschoon hij die niet vooruit besproken had. Maar als dochter des huizes kon zij toch wel op een dans van hem rekenen.... Maar hij mompelde slechts een paar woorden van verontschuldiging voor zijn telaatkomen en verder iets van ‘geen moeite doen, balboekje zeker al vol...’ Dit beleedigde haar zoo diep, wondde haar trots zoo pijnlijk, dat zij zich zwijgend afwendde. Den geheelen avond schitterde Bianca van een triomfeerende schoonheid. Nooit was zij zoo schoon geweest. Het teerkleurige baltoilet, dat de fijnblanke schouders vrijliet, sloot om haar delicaat figuur als was 't een deel van haar zelve; het blonde haar schitterde in het licht als een zonneglans om haar slapen.... In Eduard's ziel wekte haar mooi zulk een wanhopig verlangen, dat hij naast zijn extatisch geluk een afgrond voelde van oneindige droefheid. O, dit vorstelijke en toch zoo teêre mooi, wat zou het anders voor hem blijven dan een illusie, een onbereikbare illusie?.... Louis zat druk te praten met een allerliefst meisje en beiden waren zoo verdiept in hun gesprek, dat zij niet opkeken, toen Eduard voor de derde maal met Bianca voorbijging. Toch was de zijde van Bianca's kleedje ritselend langs Louis' mouw geschoven, zóó dicht passeerde zij hem. Met opzet?.... Hij had niet opgezien. Feller had het haar trots niet kunnen opzweepen in een woede zoo bitter dat die zich uiten moest in een daad. Zij hief het trotsche hoofdje op en haar fierheid trapte in dat moment de liefde neer die zich schreiend had opgericht. Toen bedacht zij in wanhoop dit echt-vrouwelijke: Eduard had haar lief. Waarom hèm niet alles gegeven wat die ander had versmaad?
Hoe het gekomen was, wisten zij geen van beiden, maar na den dans, in de halfverlichte serre, zaten zij hand in hand. - Ik kan het nog niet gelooven, Bianca, - fluisterde hij, - dat je tot mij bent neergedaald. Ik heb je altijd zoo eerbiedig liefgehad. Nooit heb ik dit durven droomen. - Misschien juist daarom, - antwoordde zij met een nerveus, lachje, - je bent zoo bescheiden. Met jou durf ik gerust het leven in. - En zij was oprecht in dat oogenblik. Bij Eduard voelde zij zich veilig - had zij haar eigen waarde teruggevonden. - Ben ik nu geen goed vriend geweest? vroeg Louis lachend, toen hij met Eduard naar huis wandelde. - Hoedat? - vroeg deze, zoó diep in geluksdroomen verzonken, dat hij het bestaan van den ander vergeten was. - Heb ik eén kostbaar oogenblik van je gestolen? Ben ik niet bescheiden geweest? | |
[pagina 411]
| |
Eduard herinnerde zich nu Louis geen enkele keer met Bianca te hebben zien dansen. - Ja, ja, je bent een goed kameraad, - prees hij ernstig, - en daarom mag jij de eerste zijn die van mijn geluk hoort. - Wij zijn geëngageerd.- Louis was verbaasd, hoe ongedwongen hij zijn vriend feliciteerde. - Een vreemd meisje, - dacht hij alleen. | |
Tweede Gedeelte.I.Eduard's geluk bleef maar kort onvermengd. Hij was te fijngevoelig om niet dadelijk te lijden onder het onvolkomene in Bianca's overgave. Dat zij zich bijna onmerkbaar (maar voor een man als Eduard duidelijk genoeg) terugtrok voor zijn kus, de aanraking van zijn handen, was al een diepe grief voor hem, ofschoon hij, niet hartstochtelijk van temperament, er in berustte, respecteerend de schuchterheid van een delicate vrouw. Maar dat zij zweeg en zich toevouwde, als hij haar zijn innigste zelf gegeven had; dat zij verward, nerveus en prikkelbaar werd als zij lang met hem alleen was, dat werden langzamerhand de doornen waaraan hij zich daaglijks wondde. - Bianca, sprak hij op een voorjaarsdag, toen zij samen in het Bosch liepen, nu we zoo alleen zijn, wou ik je wat vragen. Maar antwoord er mij eerlijk op. - Wat is het dan? Zij sloeg haar oogen naar hem op, ernstige oogen, waar de schaduw van weemoed dieper gevallen was den laatsten tijd. Vóór hij antwoordde, gleed zijn blik over haar fijn figuur, de kleine, nerveuse handjes. - Durf je niet? vroeg zij met iets van de oude plagerij, toen zij nog vrienden waren en zij hem altijd zijn kinderlijke verlegenheid verweet. - Als ik niet durf, dan is het omdat niet-weten dikwijls gelukkiger is dan zekerheid. - Wat ben je somber, lachte zij en werd zenuwachtig. - Bianca, is er iets in ons engagement dat je is tegengevallen? - Edu, hoe kom je er bij? Waarom vraag je dat? Omdat ik vind dat je... er niet erg gelukkig uitziet. En opeens drong dat woord haar in de ziel. Gelukkig? zij gelukkig? o, hoe haatte zij dit kleine, lage spel dat zij speelde! Hoe zwaar drukte haar nu de last van haar logen. O, dat ze die af kon schudden! Maar zou zij hem niet àl te pijnlijk wonden met haar eerlijkheid? - Vergeef me, ging hij voort, ik ben een ongelukkig mensch, ik verbeeld me zoo dikwijls iets... dat misschien maar een hersenschim is. Wees niet boos, Bianca, als ik zoo'n vraag gedaan heb. Want luister goed. Mocht er een oogenblik in je leven komen waarin je berouw voelt over het geven van je woord, wees dan in godsnaam eerlijk tegen me. Speel geen rol om mij te sparen, want hoe goed je zoudt spelen, ik zou 't toch ééns voelen dat je maar speelt. - Welnu dan, ja, Edu, ik... ben niet eerlijk geweest. Zij schrikte van haar eigen woorden. Hém was het of hij plotseling in een afgrond staarde, maar hij hield zìch kalm. - Waarom? vroeg hij heesch. - Ik had het misschien nog langer kunnen volhouden, maar toch niet voor altijd, ging ze zachter voort, want juist omdat ik van je houd en je hoog stel, valt het me zoo moeielijk... je te bedriegen. Want dat heb ik toch gedaan, Edu, je dacht.... - Ga door, zei hij kortaf, worstelend met zijn emotie. - Je hebt gedacht dat ik je liefhad als een vrouw haar man moest liefhebben, maar, vergeef me, Edu... vergeef me... zij nam zijn hand en omknelde die in haar vingers. - Waarom heb je dan... comedie gespeeld? Waarom heb je dan ‘ja’ gezegd? vroeg hij bijna onhoorbaar. - Omdat ik... o mijn God, ik kán het niet zeggen, verg het toch niet van me: Als je me liefhebt, Edu, verg het dan niet van me! - Een poos van somber zwijgen. - Zeg het dan niet, besloot hij eindelijk. Ik zal geen offer van je vragen. Maar een man te trouwen dien je niet liefhebt, is ook een offer. Dat vraag ik ook niet van je. Zij zweeg: haar trots leed onder zijn woor- | |
[pagina 412]
| |
den, maar zelfverwijt verdoofde die rebellische stem. Toen zij afscheid namen, leek het hun toe of het was voor altijd. | |
II.Den volgenden morgen bracht men hem dit briefje op zijn kamer: - Lieve Edu, Toen ik gisteren afscheid van je nam, had ik je nog zooveel willen zeggen. Het berouwt me je verdriet gedaan te hebben. Als ik denk aan onze vriendschap en besef hoe goed en trouw een vriend ik in je verloren heb, dan geeft me dat een leed zoo diep, dat ik geneigd ben mijn eerlijkheid van gisteren te betreuren. En toch is het beter zóó. Ik mocht je niet langer bedriegen. Van harte hoop ik dat je later nog eens de vrouw zult ontmoeten, die je haar volle liefde zal geven. Als je aan mij denkt, laat het dan zijn zonder bitterheid. Ik heb ook veel geleden. Bianca.
Hij drukte het briefje aan zijn hart, als ware het Bianca zelve. ‘Veel geleden,’ fluisterde hij... arm kind, arm kind...’ Het was een nacht voor hem geweest van bitterheid en zieleleed. Donkere gedaante, was de smart aan zijn bed geslopen en had er heur zware handen op oogen en borst gedrukt, zijn bloed verhit met haar adem, zijn snikken gewrongen uit zijn tot stikkens toe dichtgeschroefde keel. O, hoe had hij het hoofd in de kussens gedrukt om niet te zien de beelden die zij hem voorhield en die vroeger zijn liefste droomen waren; o, hoe had hij geschreeuwd in wanhoop om niet te hooren zijn eigen laffe snikken... Maar tegen den morgen was hij bedaarder geworden en nu, nu hij Bianca's briefje gelezen had, was het of een zachte berusting op hem was neergedaald. Hij las het nog eens over en lag toen in zijn bed te staren naar de reten der venstergordijnen waar de morgenzon doorheenlachte, jonge, goudkleurige dageraad. - En hij vroeg zichzelven af: ‘Waarom ben ik zoo ongelukkig? Het leven heeft mij een illusie voorgehouden, die nu als een fata morgana vervlogen is. Heb ik niet altijd getwijfeld aan de realiteit van mijn geluk? Heb ik niet, in het gelukkigste oogenblik, toen zij als antwoord op mijn levensvraag zich zwijgend kussen liet, heb ik toen zelfs niet gedacht: dit kàn geen waarheid zijn? En het was geen waarheid. Bianca is nooit mijn verloofde geweest. Maar zij is nog mijn vriendin. Wat heb ik dan voor werkelijks verloren...? Alleen een illusie verloor ik. Ben ik daarom zoo ongelukkig...? Maar toch barstte hij in tranen uit. - Mijn God, mijn God! snikte hij, ik kan zonder haar niet leven. Toen, als de eerste straal van een bleeken morgen, drong de gedachte bij hem door, dat zij toch niet gezegd had dat een huwelijk voortaan onmogelijk was tusschen hen. En blind voor alle andere, leek deze glanzende mooie gedachte hem een redding toe. | |
III.Een paar uur later stond hij tegenover Bianca. Bleek, in haar donker kleedje, wachtte zij af wat hij haar te zeggen had. - Bianca, begon hij, vóór we voorgoed van elkaar gaan, wenschte ik je één vraag te doen. Toen je je met mij verloofde, hadt je daar een reden voor? Bestaat die nog? - Ja, knikte zij, maar.... - Je bent nog zoo jong, ging hij voort. Plotseling kwam het als een waarschuwing in hem op, dat die reine, onwetende meisjesziel misschien niet eens vóórgevoelde wat het huwelijk beteekent, en hij zeide: Je wist niet wat je deedt, Bianca. Weet je wel wat het is te trouwen zonder liefde? - Waarom vraag je dat nu?... Ons engagement is immers verbroken. - Was dat je wensch? - Neen, maar jij hebt het gewild, klonk het zacht van haar bevende lippen. O, Edu, ik smeek je, plaag me niet langer! Als je onze verloving als verleden beschouwt, waarom dan al die vragen; - Antwoord me, Bianca, liefste! - hij nam haar in zijn armen als een kindje - Hadt je zoo'n groot verdriet, dat een huwelijk met mij je geen ongeluk meer leek? | |
[pagina 413]
| |
- Ik hield van je als van een vriend, antwoordde ze met haar ernstige, lieflijke stem, en als ik dacht aan een huwelijk met jou, dan leek me dat een rustig, veilig geluk, waarin ik mijn verdriet zou kunnen vergeten. - En is er na dien tijd niets gebeurd dat je gevoelens veranderd heeft? - Neen, Edu, alleen het berouw jou bedrogen te hebben. - Bianca! Hij drukte haar aan zijn bonzend hart, waar de mooiste illusie gestorven was, maar waar, onverwoestbaar, bloeide de teederheid voor de vrouw van zijn liefde.
Zij trouwden het volgend voorjaar. Eduard had flink gewerkt en was klaargekomen. Bianca's vader, invloedrijk man, had hem een betrekking bezorgd aan een fabriek te R. De laatste maanden vóór hun huwelijk was het of iets van zijn vroeger geluk was opgebloeid. Bianca had zich zóó aan hem gehecht, dat het haarzelf soms toescheen of zij werkelijk liefde voor hem voelde. Louis zag zij zelden, hij was als advocaat op een kantoor te Amsterdam. Het was of zijn beeld in haar hart verbleekte. Zelden gingen haar gedachten terug naar het verleden. De toekomst lachte haar tegen, zonnig, lieflijk land, waarin zij gelukkig zou zijn, een eigen lieven kring scheppen en heerschen als koningin. | |
Derde Gedeelte.I.De eerste maanden van hun huwelijk waren gelukkig. Niet het overmoedige geluk van een zorgeloos, verliefd paartje, maar het stille, bijna angstige geluk van menschen, die weten dat geluk broos is en teer, en dat men het verzorgen moet met zachte handen. Eduard's angst lag in elke gezichtsuitdrukking, elken blik, elk woord van Bianca; haàr angst in heur eigen gedachten. Zoo leefden zij voort, elkaar begrijpend en waardeerend elken dag méér. Eduard's liefde àl wassend, een reine, machtige passie; Bianca's genegenheid àl dieper en teerder, haar achting voor hem telkens rijzend. Maar ach, diep in haar hart leed ze om een gevoel van weerzin bij elke lichamelijke gemeenschap. Hoe fijngevoelig een man hij was, het physieke huwelijk was haar toch een pijnlijke revelatie geweest van iets waar ze nooit van geweten had, en dat haar nu werd een daaglijks terugkeerende ellende. En Eduard voelde het. Het werd de oorzaak van hun eersten twist, hun eerste verwijdering.
Langzamerhand werd, hetgeen Eduard zich als reinste zaligheid had gedroomd, een troebel meer van bitterheid en smart. Elken dag mèer voelde hij hoe weer het leelijke, kleine leven macht kreeg over zijn arme ziel, die zoo hoog had willen stijgen naar het mooie, in wolken van illusie verborgene. En weer voelde hij, als vroeger, dat hij niet sterk genoeg was om die macht te weerstaan. Soms kwam de rebellische gedachte bij hem op, dat toch niet de schuld lag aan hem alleen; maar zijn goedheid sloeg die gedachte terug. Hij wist immers dat Bianca geen verliefdheid voor hem voelde; waarom ergerde hij zich dan telkens weer aan haar koelheid? Waarom kon hij niet met grootheid van ziel en stille berusting dragen dat onvolkomene in zijn geluk? Was dat niet klein en zwak in hem en moest hij niet veeleer háár beklagen, die wel het meeste lijden zou om elke oneenigheid, die soms, onverwacht en heftig, tusschen hen op kon rijzen? O, hoe dreef elk bitter woord hun zielen verder en verder van elkaar!... Maar hoe diep hij overtuigd was van eigen kleinheid, hoe mooi zijn ziel kon òpleven in de eenzaamheid, naar buiten toe bleef hij dezelfde, en er veranderde niets in den sleurgang der dingen. | |
II.Zijn werk werd hem een bedwelming, neen, een krachtige steun in dagen van twijfel en zwakheid; maar de muziek was de ware, de innige troosteres, die hem ophief in mooie emotie, die rust gaf aan 't vermoeide hart. Was hij verdrietig of bitter gestemd, dan | |
[pagina 414]
| |
zette hij zich voor de piano en liet als een heiligen doop de machtig-ruischende of teerwegstervende klanken over zijn ziel druipen. Zijn grootste genot als kind was geweest zelf melodieën te zoeken voor elke stemming waarin hij zich bevond, en die lust was met hem opgegroeid. Nu was het een behoefte voor hem geworden elke emotie te vertolken in tonen. Bianca was niet muzikaal. Zij trachtte zich goed te houden en belangstelling te toonen in zijn spel; maar eigenlijk verveelde het haar en maakte het haar ongeduldig. Er kwam nog iets bij. Hoe weinig zij geneigd was tot jalouzie, het stemde haar toch dikwijls onaangenaam dat Eduard alles en ook haar voor die muziek kon vergeten. Als hij van de piano opstond, droomerig en half nog levend in een andere wereld, kon zij dikwijls met een onaangenaam woord héél zijn stemming bederven. - Je vergeet dat het etenstijd is, zei ze op een dag toen hij een uur lang gefantaiseerd had en haar geduld op zwaren proef stelde. - Nog een paar minuten, antwoordde hij. Zij haalde de schouders op en ging aan tafel zitten, met haar mes op de borden tikkend. Hij eindigde met een dissonant. - Och, Bianca, laat dat, vroeg hij kortaf. Ik vind dat je me mijn eenige amusement wel kunt gunnen. - Toch ging hij dadelijk aan tafel en schelde om de meid. Een drukkend zwijgen volgde. Bianca voelde zich gekwetst. Eduard voelde zich klein en ellendig. Zóó kwamen er méér tooneeltjes voor.
- Een heerlijk nieuws, vrouw, riep Eduard uit, na het lezen van zijn brieven. Zij zaten aan het ontbijt, in hun tuinkamer. De glazen deur stond open en zomer lachte in den bloeienden tuin en bracht de geuren van rozen tot hen over. - Wat dan? vroeg Bianca zonder veel belangstelling. - Verbeeld je, dat Louis zich hier gaat vestigen als advocaat. Alleraardigst, vind je niet? - Alleraardigst. Er rammelde een kopje op het theeblad en driftig grepen nerveuze vingertjes naar de tafelschel. - Waarom bel je? - Om af te nemen. Maar ik ben nog niet klaar. En zeg je niets tegen me? Dat is niet hartelijk. Je weet toch, dat Louis mijn beste vriend is en ik het heerlijk vind dat hij komt. - Zeker; ik zei immers: alleraardigst. Zij nam een tuinschaar en ging naar buiten, rozen plukken. Hij zag haar staan in haar lang, soepel ochtendkleedje, als een slanke witte lelie tusschen de bloemen. Hoe mooi was elke lijn van haar fijn, lief lichaam, hoe schitterde als filigraan het blond van heur mooie haren!... Zachtjes stond hij op en ging haar achterna, sloeg de handen voor haar oogen en kuste haar plotseling op den mond. Zij gaf een gil van schrik. Groote God, wat maak je me zenuwachtig, riep ze trillend, ik houd niets van zulke aardigheden. Doe dat nooit weer, versta je, Edu, nooit weer! Nog beefde zij over al haar leden. De rozen die zij geplukt had, lagen op den grond, mooie, dofblanke rozen.
Verstoord en gegriefd was Eduard weggegaan. Nu stond zij alleen tusschen de bloemen. Zij drukte de hand aan heur hart. Wat was zij geschrikt! Groote God, waarom toch, waarom? Was het omdat zij dacht... aan dien anderen? O, die angst die nu plotseling in haar opstond en haar dreigde te verstikken. O, die angst voor haar eigen gedachten!... Waarom moest die man nu in haar leven komen en haar arm, broos geluk dat al zoo was verdoft nog meer verdonkeren, misschien wel breken voor goed? Het was of de gedachten aan hem alleen al een demon was die haar ziel met krankzinnigen angst vervulde. | |
III.- Kerel, wat ben ik blij je te zien! - En ik jou, mijn beste Louis! Zij drukten elkaar stevig de hand en toen zagen zij elkaar aan, glimlachend en onderzoekend. | |
[pagina 415]
| |
Zij waren veranderd. En het werd hun beiden een lichte teleurstelling. Ook wisten zij geen van beiden goed wàt te zeggen; er was in den tijd dat zij elkaar niet gezien hadden, zooveel gebeurd; beiden hadden dingen doorleefd die zij niet van elkaar wisten en die nu een scheidsmuur vormden tusschen hun vervreemde zielen. - Ik zal Bianca even roepen, zei Eduard eindelijk. Of neen, zij is in den tuin, laten we even naar haar toegaan. Zij liepen den tuin door en Louis verzekerde hem lachend, dat hij Eduard een geluksvogel vond, zulk een huis en de vrouw van zijn keuze te mogen hebben! Eduard trok aan zijn snor en lachte een beetje. Bianca was in het priëeltje achter in den tuin opgestaan, toen zij de heeren aan zag komen. Zij zag wit als het kleedje dat zij droeg, toen zij Louis de hand reikte. Toch hield zij zich met ongewone zielskracht kalm. - Mevrouw! Louis boog zich over haar hand. Toen ik u de laatste maal op uw bal ontmoette, dacht ik weinig u zoo gauw als gelukkige echtgenoote van mijn vriend weer te zien. Zijn stem was hoffelijk; had toch een spottenden klank. - Wij hebben elkaar na mijn engagement toch nog een paar keer gesproken, antwoordde zij gedwongen vriendelijk. - O ja, nu herinner ik 't me. - Laten we gaan zitten, vond Eduard. En een beleefd gesprek begon over het weer, de stad, de kennissen.
Eduard bracht Louis naar zijn hotel en ernstig had hij beproefd het rechte woord van sympathie tusschen hen te vinden. Maar Louis scheen zoo veranderd, dat Eduard instinctmatig voelde dat hun jongelingsvriendschap, zoo teer, zoo trouw, gestorven was.... Als vreemden spraken zij met elkaar. Zelfs scheen het of hun oude kinderantipathie weer tusschen hen was opgestaan....
Bij intuïtie had Louis al lang gevoeld, dat hij op Bianca indruk gemaakt had, door zijn onverschilligheid. Als hij een vrouw geweest was, zou men hem coquet genoemd hebben; het was in waarheid een behoefte voor hem alle vrouwen, die hij ontmoette, voor zich in te nemen. Jaren van ondervinding hadden hem geleerd hòe ze te veroveren, deze met zachtheid en vleierij; andere juist door onverschilligheid, bijna lompheid. En zelden waren zij tegen zijn charme bestand geweest!... Bianca's voorgewende kalmte bij zijn weerzien toonde hem duidelijk, dat hij nog niet vergeten was, evenals het éventrillen van haar mondhoeken het hem toonde, bij zijn opmerking haar na het bal niet meer ontmoet te hebben. Hij herinnerde zich het tegendeel heel goed, zijn gezegde was een fijne berekening geweest.
Hij ook vond zijn vriend veranderd. Wat hem een paar jaar geleden in Eduard had aangetrokken, diens fijn gevoel en oprechte naïveteit, leken hem nu, door zijn eigen veranderde levensbeschouwing, overdreven, antipathiek, zelfs belachlijk, Het leven en zijn omgeving hadden zijn fijnere natuur verstompt, zijn genereuze neigingen verkleind tot een oppervlakkige goedhartigheid; en, luchtig en onbezorgd in zijn nieuwe levensopvatting, die hij zich als praktisch aanprees, vond hij àl zijn wijsheid in het gulden woord: je prends mon bien où je le trouve. Zijn hartstochten sleepten hem nu niet meer meê, als in zijn jongelingsjaren; hij had ondervonden dat zij hem benadeelden en hij had geleerd ze te beheerschen: ook waren ze zwakker geworden met de jaren, versnipperd in kleine avontuurtjes. Idylles als met dat eenvoudige, trouwe kind uit Leiden, bij wier sterfbed hij echte, heete tranen had geschreid, ontlokten hem nu een glimlach. Toch dacht hij nog wel eens aan haar, als aan iets moois, dat héél ver weg is: een kinderherinnering.... | |
IV.Nadat zij Louis een paar malen gesproken had; nadat zij een keer naast hem op een concert gezeten had, zóó dicht, dat zijn arm den haren raakte, voelde Bianca wel dat het | |
[pagina 416]
| |
dezelfde vreemde, onweerstaanbare passie was, die haar eens zoo machtig beheerscht had, en die haar nu als een niet te stuiten, onstuimige stroom overweldigde, waarin al haar trots, al haar verstand hopeloos verdronken. Zij trachtte er ook niet meer tegen te strijden. Zij dàcht niet meer, zij redeneerde niet over haar ongeluk, en leed er ook niet onder; het eenige wat zij voelde was die hartstocht, het eenige waarmee haar gedachten vervuld waren, was die man van haar passie. O, het was een roes, een bedwelming, een betoovering!... Hoe voelde zij een trillend, zielbestormend geluk, als hij haar hand langer vasthield en haar met eigenaardig liefkoozenden blik in de oogen zag.... Tegen Eduard was zij in die dagen zoo prikkelbaar en bitter, dat hij zich in zijn pijn terugtrok, en haar zoo min mogelijk lastig viel. Het was de eerste keer, dat hun brouille langer dan een dag duurde en door geen bepaalde verzoening gevolgd werd. Eduard leed onder haar onbillijke verwijten, onder haar stugge koelheid zóó diep, dat geen zacht, berouwvol woord, nu en dan door Bianca uitgesproken in een oprechte, maar àl te korte opwelling van zelfverwijt, die schrijnende pijn kon verzachten. In die dagen was het, dat de eerste gedachte aan een scheiding bij hem opkwam. Geen egoïsme was 't maar het hopelooze gevoel van onmacht ooit hun verhouding te maken tot een rustig geluk. Was Bianca niet te jong om haar te dwingen tot een verdrietig berusten in een huwelijk waarin zij geen bevrediging kon vinden? Het was een diepe, zielsdiepe smart voor hem zóó te moeten doordenken over hun ongeluk; zóó met het mes te moeten woelen in de pijnlijke wond van hun ellende, maar hij deed het uit een onbewusten drang naar waarheid en rechtvaardigheid, waarvan hij zich niet eens ten volle bewust was,
Het was een zwoele zomeravond. Bianca was er op gesteld geweest in den tuin thee te drinken, en toen zij er een poos gezeten hadden diende de meid Louis aan. Hoe Bianca ook trachtte haar blijdschap te verbergen, er glansde uit haar oogen zooveel zonnig geluk, haar lachje was zóó stralend, dat het Eduard plotseling een revelatie werd. Kleinigheden die hij vroeger niet had opgemerkt, kwamen hem nu met pijnlijke helderheid voor den geest, en een steek ging hem door het hart, toen hij zag hoe haar vroolijkheid, haar gratie in een oogwenk waren teruggekeerd met de komst van Louis. Toen begon voor hem het wreede van een door hem zelven geminachte, maar niettemin razende jalouzie, soms gegrond, soms ook niet, maar die hem altijd even smartelijk deed lijden. Dien avond, toen hij zich voor zijn harmonium zette, had die jalouzie hem zelfs belet van de muziek te genieten of er vrede te vinden. Elk oogenblik stond zij te loeren op haar prooi, en elken dag kreeg zij sterker macht op zijn arme, gemartelde zinnen. Was het misschien de oude kleine-jongens-jalouzie die plotseling was opgestaan en nu te feller omdat een vrouw de oorzaak was van dat ontwaken?... | |
V.De lampen waren al opgestoken in het boudoir van mevrouw, ofschoon daarbuiten de grijze regendag zijn somber bestaan nog rekte. Eduard was naar Amsterdam, voor zaken. Bianca had haar ontvangdag, waarop meestal alleen dames kwamen. Zij zat in een lichtzijden tea-gown voor haar theeblad en een beetje zenuwachtig, met een kleurtje op het fijnblanke gezicht, sprak zij met haar laatste bezoekster. Eindelijk stond ook deze op. Het was half zes. Toch diende men nog een bezoeker aan. Het was Louis, zich verontschuldigend dat het zoo laat was. - Eduard is uit, antwoordde Bianka op zijn vraag naar haar man. Maar wilt u toch even gaan zitten. Mag ik u dan een kop thee geven? - Hij zag dat zij zoo zenuwachtig was, dat zij hem met trillende vingers zijn thee overreikte. | |
[pagina 417]
| |
- Het is hier erg gezellig, vond Louis en zag haar glimlachend aan, ik ben blij dat ik nog gekomen ben. 't Is buiten zoo ellendig somber weer, dat het me hier een paradijs lijkt. Me dunkt, mevrouw, dat u dikwijls zoo'n gevoel moet hebben.... - Bedoelt u?... - Ja juist, viel hij haar in de rede met een eigenaardigen blik, half ironisch, half medelijdend, tenminste Eduard beschouwt zijn thuis als een waar paradijs, dat heeft hij mezelf bekend. - O ja. Zij begreep wel dat hij van haar verwachtte dat zij zeggen zou: ik ben ook héél gelukkig, en zij voelde dat het haar plicht was het te zeggen, maar de woorden wilden haar niet over de lippen. Hij zweeg even. - Ik geloof dat het voor een man gemakkelijker is zich gelukkig te voelen dan voor een vrouw, ging hij voort met zijn zachte, sympathieke stem. Een vrouw is zooveel gecompliceerder. Haar ziel heeft soms behoefte aan dingen, aan gevoelens... die... in haar omgeving niet bevredigd kunnen worden. - Waarom zegt u dat? vroeg Bianca heesch. Denkt u dan dat ik... me onvoldaan voel? - Ja, oprecht gesproken, dat denk ik. Zij zwegen een poos. Toen keek hij haar diep in de oogen, die zij niet neersloeg, gefascineerd als zij werd door zijn blik, die raadselachtig opvlamde. Zij werd bleek en rood. - Heb ik goed geraden, Bianca? Het was of de golven van haar emotie haar ophieven in een irrëele wereld. Zij knikte. Ja, o God, ja, zuchtte zij.
Ik heb altijd zooveel sympathie voor je gevoeld, ging hij na een poos voort, maar ik heb 't je nooit getoond, omdat ik altijd dacht dat je... mij niet mocht lijden. Is dat zoo? - Neen, Louis. Gelukkig was 't dus maar een idee van me. Mag ik dus dikwijls bij je komen, dikwijls zóó met je zitten praten? Hij stond op, om te gaan. - Ja, kom dikwijls, antwoordde zij en legde haar tengere vingertjes in zijn hand. Hij hield ze lang vast, keek haar aan en drukte toen haar hand aan zijn lippen. Snel trok zij die terug. Als een pijn en als een wellust brandde die kus haar op de vingers.
Dien avond kreeg zij een briefkaart van Eduard om haar te melden dat hij nog een week minstens in Amsterdam moest wezen. Het was of Bianca voelde, dat zijn lange afwezigheid noodlottig voor haar zou zijn. Toch gaf zij zich nog geen rekenschap van haar stemming; zij was niet als Eduard, die elke emotie in stilte uitdroomde en ontleed. Deze passie overweldigde haar, liet geen ruimte aan andere gedachten over. Een nòg diepere emotie, een schok zou noodig geweest om haar tot bezinning te brengen, en die schok kwam niet; integendeel, de omstandigheden waren het groeien van haar hartstocht gunstig. En als een droom liet zij zich gaan,... voor het eerst leefde zij zich het volle, warme liefdeleven waarin heur jonge zinnen, neergedrukt en verlamd in een gedwongen huwelijksgeluk zich wreekten over het onrecht hun aangedaan. | |
VI.Eduard dwaalde in Amsterdam rond, en in die stad, die hem vreemd was, tusschen die menschen die hij niet kende, overviel hem een gevoel van eenzaamheid zooals hij dat nooit gekend had. Alleen, alleen met zijn gedachten, die niemand wist, die niemand zouden interesseeren... alleen met zijn leed, waarover niemand hem zou kunnen troosten, dat niemand van hem zou kunnen afwenden en dat hij dragen moest in eenzaamheid! Zou zijn leven voortaan zoo moeten verglijden... in eenzaamheid? Wat hem het naaste en liefste was, had zich immers van hem afgewend, hem alleen latend in duister en kilheid.... Zijn zaken in de hoofdstad waren afgedaan en toch kon hij niet besluiten naar huis terug te gaan, waar de smart en het martelen van | |
[pagina 418]
| |
de jalouzie hem weer wachtten. Want vreemd was het, dat hij zich nu bijna niet jaloersch voelde. Het leek hem nu zoo laag, zoo klein; hij kon zich niet begrijpen dat hij er zóó onder geleden had. Wat hij nu voelde was niets dan een stil, onpeilbaar diep leed, te diep voor klachten of tranen maar dat zijn gedachten zoo helder, zoo logisch maakte, dat hij er zelf een lichte verwondering over voelde. Héél zijn leven ging aan hem voorbij, en hij zag in een rein licht de meest verborgen vouwen van zijn ziel; hij zag ook in de ziel van anderen. Nu werd het hem duidelijk waarom Bianca hem had getrouwd, dat zij altijd Louis had liefgehad en daarom had geleden, arme trotsche natuur die eigen wenschen verachtte. Nu voelde hij met wreede juistheid welk een naïve droomer hij altijd was geweest, en hoe het werkelijke leven hem was voorbijgegaan zonder dat hij het ooit had begrepen. Bovenal voelde hij nu het onrechtvaardige, het onnatuurlijke van die daad: een huwelijk zonder liefde voor een vrouw van Bianca's temperament. O waarom had hij, man, die het leven moest kennen, dat reine kind, zich gevend in droefheid, niet zacht maar verstandig van zich afgeweerd? Waarom had hij meegeholpen om haar jong, mooi leven te bederven? Droomer, droomer!... Maar nu? Hou zou hij alles goedmaken wat hij aan haar had misdaan? Hoe het geluk terug geven aan haar voor wie hij zou willen sterven, ware dit voor haar heil geweest, en voor wie hij niets gedaan had, niets had kunnen doen dan haar rampzalig maken? Zij had dien man lief en als haar geluk lag in het volgen van die liefde, dan mocht niets haar daarvan weerhouden. Had eerst, in bitterheid, de gedachte, dat zij een man als Louis verkozen had boven hem, Eduard gewond tot in het diepst van zijn wezen, nu, in het kalmer nápluizen van alle dingen, leek het hem zoo natuurlijk toe. En rees er nog wel een twijfel of zij alles in dien man zou vinden wat zij verwachtte, die twijfel werd verslagen door de gedachte, dat elke vrouw die een man waarlijk liefheeft, hem ziet in haar eigen licht en misschien daardoor in staat is het mooie in zijn ziel te wekken en groot te maken. Had hij zelf niet een tijd gehad dat Louis hem goed en fijngevoelig leek? Waarom zou zij dan niet nog intenser dat goede in hem kunnen liefhebben? Maar toen schoot ook fel de gedachte door zijn brein dat hij te veel was; en het geluk van zijn liefste in den weg stond. O, kon hij maar stil, en ongemerkt, verdwijnen! Even dacht hij aan den dood, maar zijn lichaam was te gezond, zijn geest te helder om oprecht naar den dood te verlangen. Te vaster wortelde zich het idee van een scheiding in zijn geest. En er daalde een soort rust over zijn ziel toen dit groote besluit was genomen.
Dien middag in zijn hotel terugkeerend, voelde Eduard zich huiverig en vreemd. Hij had geen lust om te eten en ging vroeg naar bed. Den volgenden dag stond hij op met een duizelig gevoel. Hij besloot naar huis te gaan. Hij voelde zich als iemand die heel ziek zal worden. Een treurige gedachte kwam toen bij hem op. Zou dit misschien de dood zijn, die hij in een oogenblik van wanhoop had aangeroepen? Hij glimlachte om zijn eigen dwaasheid. | |
VII.- Ik voel me niet erg wel, Bianca. - Ben je daarom vroeger thuisgekomen? Wat zie je er slecht uit, Edu, en angstig keek zij hem aan. Zijn onverwachte komst had haar zoo doen schrikken, dat haar zenuwgestel er diep door geschokt was. Zij had zoo weinig aan hem gedacht de laatste dagen, maar nu hij bleek en ziek terugkwam, was het of haar oude liefde opeens haar rechten deed gelden en haar met angst voor zijn leven vervulde. Als alle zenuwachtige menschen, stelde zij zich zijn ziekte veel erger voor dan ze nog was. En die angst voor hem werd de schok, die haar hartstocht tot staan en haar gemoedsleven tot een keerpunt bracht. | |
[pagina 419]
| |
Eduard was dadelijk naar bed gegaan en dienzelfden avond verklaarde zich een zware typheuze koorts. Bianca week niet van zijn bed, nacht en dag verzorgde zij hem met angst, en een folterend gevoel van berouw en zelfverwijt. Een week later trad een periode van beterschap in. - Bianca, vroeg hij zacht, toen de dokter weg was gegaan en haar een weinig hoop gegeven had. Zij kwam bij hem zitten. - Ja, Edu, hier ben ik. - Kijk me eens aan, liefste. Ik wou eens ernstig met je spreken. - Och man, je bent nog zoo zwak. Kan het morgen niet? vroeg zij smeekend. - Neen, morgen ben ik misschien niet meer gestemd tot spreken. Ik weet nu alles zoo helder en goed. Laat ik het je nu maar zeggen. Maar kom dicht bij me zitten en leg je hoofdje hier, Het is heel ernstig. Hij zweeg even. Bianca, ik heb 't altijd zoo mooi in je gevonden, dat je eerlijk tegen me bent geweest, al viel 't je nog zoo moeilijk. Hij streelde heur zachte haren, en voelde dat zij even een schok kreeg bij zijn woorden. - Waarom ben je het nu niet meer? Waarom zeg je niet ronduit, dat je niet gelukkig met me bent, dat ons huwelijk je een last is? Zij zweeg nog altijd. Toen boog hij zich voorover en dicht aan haar wang fluisterde hij, vol van een liefde, die niet meer menschelijk scheen in haar zachtheid: - Waarom durf je me niet bekennen dat je hem liefhebt; ben je bang dat ik je veroordeelen zal? In wilde snikken uitbarstend, hief zij haar schreiende oogen op: O, mijn God, waarom zooveel goedheid! riep zij uit, moet je me dan altijd straffen met je goedheid! O, je straft er me zoo diep, zoo zielsdiep mee.... Zachtjes drukte hij haar hoofd op het laken en streelde met zijn hand haar natte wangen. - Goed ben ik niet, antwoordde hij treurig, als ik goed geweest was, had ik nooit aangenomen wat voor een vrouw het grootste offer is: zich te geven zonder liefde. Maar egoist en onnadenkend heb ik je getrouwd, terwijl ik je had moeten terughouden van zulk een tegennatuurlijk doen. Wil je me vergeven, Bianca? Ik had je zoo lief. Dit is mijn eenige verontschuldiging. Haar antwoord was een hartstochtelijk schreien. - Daarom heb ik gedacht, ging hij zacht, bijna droomerig voort, dat we moesten scheiden. Neen, liefste, wees nu stil, het is voor je geluk. Ik heb lang over alles nagedacht, maar dit is het eenige wat ons te doen staat. Een poos heb ik gedacht aan den dood.... Hier hief zij haar hoofd zoo energiek op, dat hij sussend doorging: neen het gevaar is gelukkig voorbij, maar toch... was het misschien de beste oplossing geweest.... Nu moeten we ons door de wet laten scheiden. Als ik beter ben, ga jij een poos bij je ouders logeeren en ik zoek naar een betrekking in het buitenland, of in Indië. Ik wil hebben dat je volkomen vrij zult zijn. Nu zweeg hij, moe van zijn verstandig spreken. Bianca's heftig snikken was bedaard. Bleek, met groote oogen zag zij hem aan. - Dus je verstoot me. 't Is goed, 't is rechtvaardig, het moet wel, fluisterde zij heesch. Ik heb je leven gemaakt tot een hel. Als ik weg ben, zul je misschien rust hebben, arme man!... Zij nam zijn handen en begon die zenuwachtig te streelen. Wat heb ik niet veel aan je misdaan, en toch heb ik 't nooit zoo gevoeld als deze dagen toen je ziek lag, dat ik je eigenlijk zóó liefheb als niemand anders. Neen, voor niemand anders voel ik zoo diep; nooit zal een ander zoo'n plaats in mijn ziel innemen als jij. Hoor je dat, Edu, hoor je wel? snikte zij wanhoopig. - Zóó voel je nu, antwoordde hij met bovenmenschelijke inspanning, omdat je impressie van 't oogenblik nu sterker is dan al het andere, maar laten wij verstandig zijn. Wij moeten van elkander gaan, liefste, al trekt ook alles in me naar jou om bij je blijven. O, als het niet was voor jou geluk, zou ik nooit.... Hij zweeg bewusteloos | |
[pagina 420]
| |
De koorts was met verdubbelde woede opgekomen en dagen lag hij, ongevoelig voor indrukken, een prooi van koortsfantasieën, ijlende in onbewustheid.... Hij stierf zonder één helder oogenblik; zonder zelfs te herkennen de stem van zijn allerliefste, zonder met bewustheid te voelen den kus van haar voor wie hij met blijdschap zou gestorven zijn. Maar rein en voor het leven had zijn mooie ziel gestraald in de laatste woorden die zij over hun scheiding gesproken hadden. Bianca's droefheid verlichtten ze met een glans die haar voor wanhoop behoedde. |
|