Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 12

[p. 109]

Eenzaamheid.
Door Ella Holmer.

De witte mist hangt kil

over 't land.

De boomen hebben hem zien

komen langs de wolken,

En toen hij daalde, hebben

ze stil er voor gerild.

Nu hangt hij om hen heen

in zijn strakke witheid,

En zwaarder wordt hij, en

ondoordringbaar dicht;

De eene boom wordt voor den

ander een vreemde,

En ze heffen smeekend hun

takken op:

Ze vreezen het kil mysterie,

dat hen scheiden zal.

Ze grijpen naar steun,

ze zoeke' in wànhoop elkaar -

Maar de strenge mist drukt

de takken omlaag

[p. 110]

 

Met kalme, vaste hand, als

 

een groot, wijs Vorst.

 

 

 

* _* *

 

 

 

Dan strekken zich de boomen,

 

kil en star.

 

Onderworpen zijn ze nu, ze

 

verzetten zich niet meer,

 

En de mist omhangt hen

 

met een zwaren, zilv'ren

 

mantel,

 

En ze staan heel stil, elk alleen

 

voor zichzelf, alleen met den

 

vreemd-strengen mist.

 

 

 

* _* *

 

 

 

In het ondoordringbare,

 

vreemd-strenge Leven

 

Staan onze Zielen, als

 

de boomen, alleen.