Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 11

[p. 573]

Gedicht.
Door Joh^a. W. Bakker.

Ik wil mijn oogen sluiten voor het licht,
Dat in de heete, rustelooze dagen
Zoo gloeiend straalt mij recht in 't aangezicht.
Wel maant het me⁀elken morgen aan den plicht,
Dien 't leven mij reeds vroeg heeft opgedragen,
Maar altijd blijft in mij dat angstig vragen:
Waarheen mijn wankelende ziel zich richt?

Mijn ziel is als een stil, nadenkend kind,
Dat in de nauwe helverlichte straten
Der drukke wereldstad geen vreugde vindt,
En 't nieuwe groote huis, waar niets hem bindt,
De vreemde wilde kind'ren, die hem haten,
Wel o zoo gaarn' weer spoedig wil verlaten
Voor 't rustig dorpje, dat zijn hart bemint.

Het harde daglicht doet mijn ziel zoo pijn...
Zij kan het aardeleven niet verklaren,
En weet niet, wat daar waarheid is of schijn.
Maar in den stillen nacht, als de⁀oogen mijn
In dichte duisternissen vrucht'loos staren,
Dan gaat mijn ziel geleidelijk ontwaren
De wegen Gods, die in 't verborgen zijn.