Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 10

[p. 266]

Sneeuwsonnetten.
Door Hélène Lapidoth-Swarth.

I.

Geheimvol glijden over sneeuwfluweel
Zwevende lichtjes, boven wereldblank
En onder hemeldonker, zonder klank,
Droomlichtjes, rood, oranje en ambergeel.

De grachteboomen staan, als reuzen rank,
Omringd van dwergen: zwart verward struweel,
Bewakend streng een tragisch oud kasteel:
In somber nachtblauw marmren wolkenbank.

Koningen zijn die boomen: hoog in 't haar,
Dragen ze een diamanten diadeem.
O sterren zijn het, vonk'lend wonderbaar.

Kon nu mijn ziel, die heimweebleeke zweem
Van zwevend licht, verrijzen, kalm en klaar,
Een ster van reinheid boven Levens leem!

[p. 267]

II.

O sneeuw, gevallen blank uit zilverzwingen
Ontzaglijk, dragende Englen boven 't slijk!
Hoe komt gij dalen uit uw hemelrijk,
Om melodieën in mijn haard te zingen!

Op glimmerzwart van kolen vlammenrijk,
Die purp'r en goud van oude zoomren vingen,
Nu glorende óp in vrool'ke onttooveringen,
Lokte u het noodlot, vlokken donsgelijk.

En ik, die schroomde uw lelierein te mengen
Met zwart van kolen, diep uit donkre mijn,
Zie blij tot rook uw zachte pracht verzengen
In vlammenglorie, rood van liefdeschijn.

Gij zou' op aard, zoo'k wilde uw zijn verlengen,
O teedre sneeuw! zoo wreed vertreden zijn!