Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 9

[p. 174]

De wind^*)
door Edward B. Koster.

Aan Jan Toorop.

Waarheen, geweldige wind?
Naar verre holen van een donk'ren berg,
Als muilen gapend in den angst'gen nacht,
Waar gruw'lijke monsters, des alouden Chaos' hong'rige teelt,
Luid brullen naar uw komst, hun krachtige flanken gees'lend
Met zwalpende zweeping van hun schubbigen staart?
Waarheen, zwaargetongde bazuiner van wintergeluiden?
Met fluitend ruischen doet ge de boomen buigen,
Met onafwendbare ademskracht, op Noodlots vleug'len stormend,
Knakt ge in uw vlucht het stoer-groeiend geslacht
Van eerbiedwaardige eiken; met reuzengereutel
Storten zij knarsend ter aard, omklemmend met wringende kruinen
De groote voedstermoeder Aarde.
Schuilt ge in groen-glanzende grotten der schuimende zee,
Waar fijngelokte wieren om de zuilen
Zich sling'ren van 't doorhelderd koralijnen huis?
Waar stalaktieten steken met de tanden,
Ze pijlig borend door der waat'ren tintschakeering,
Lucht hangend van 't licht-schitt'rend regenboogverwulf?
Duikt gij daarheen, geweldige, omspeeld
Van 't grillig-wanschapen gebroed der watergedrochten,
Langs wier sterk-gepantserde huid
De vluchtige straling rilt van veel-verschietende kleuren,
Wier buiken de pegels torsen van stijf-blank zout?
Of zijt ge naar de wolken opgegaan,
U nest'lend in hun vochtig-warme, mantel-koest'rende omhulling,
Stil gevouwen als een kind in 't schuttend moederlijf,
Roerloos als de doode in wijde kerkencrypta?
Breiden ze om u hun beschermende omhelzing,
Diep geleund in laag op laag aan verren horizon?
En ligt ge daar te luist'ren naar de kabb'ling

*) Uit Tonen en Tinten, ter perse bij Seyler en Reddingius te Hilversum.

[p. 175]

 

Der rust'ge zee op 't eenzaam rustend strand,

 

Zich strekkend in glanzig-gele verten van zon,

 

Verlaten door den myriaden-tred van dwar'lende menschenvoeten?

 

Waar zijt gij heengevaren, wilde wind,

 

Nu stille dagen ons uw sterken stroom

 

Niet meer doen voelen? Nu in matblauw-fulpen pracht

 

De maan, traag-klimmend langs der heem'len baan,

 

Haar zilveren bekoring nederdrupt,

 

En sussend heulsap regent naar beneên?

 

Gij waart te lang met ons, zoet zij uw rust,

 

Zoet zij uw rust, en lang.