Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 9

[p. 95]

Nederlandsche Verzen en Nederlandsch Proza.

Operette-bloed door Fiore della Neve, roman in twee deelen bij J.P. Revers. Dordrecht 1899.

Deze roman moet geschreven zijn in den rook van cigaretten, in den geur van een reukwatertje. Lekker op zijn gemak, is Fiore della Neve aan 't vertellen gegaan. Tot punt van uitgang had hij een stukje werkelijkheid gekozen; tot steunpunten voor zijn verbeelding eenige waarnemingen. Met zijn dankbaar gegeven kon hij veel doen. Hij heeft het verwerkt tot een vermaakromannetje en hij is er in geslaagd met zijn arbeid de lezers van het tijdschrift Nederland zeer prettig bezig te houden. Natuurlijk is het dus, dat Fiore della Neve zijn roman liet uitgeven in een paar ‘kloeke’ deelen en 't zal niemand verwonderen als die deelen gretig worden gekocht door de houders van leesbibliotheken en de bestuurderen van leesgezelschappen. Voor het publiek van dergelijke Nederlandsche inrichtingen is het boek bij uitstek geschikt, ook al zijn er wat bladzijden bijgekomen, die de voorzichtige redacteur-schrijver niet in Nederland heeft laten afdrukken.

Operette-bloed is hier en daar ‘pakkend’ hier en daar humoristisch, hier en daar ‘heel lief’, hier en daar erg wijs, hier en daar een beetje nuffig en van het begin tot het eind vlot geschreven. Geen mensch kan er akelig van worden of er zich aan ergeren. 't Is een aardig speeldingetje, dat getuigt van groote schrijfvaardigheid en de fransche woorden, die er in voorkomen, zijn niet zóó groot in aantal, dat zij een beoordeelaar boos maken. Fiore della Neve kan bepaald wat ernstigers en beters geven; maar hij heeft met Operette-bloed blijkbaar vooral wat aangenaams willen bieden aan de lezers van zijn tijdschrift. Die krijgen, gelijk de lezers van alle mogelijke tijdschriften uit onze dagen, zóóveel sombers en ontmoedigends onder de oogen dat, nietwaar? er dringende behoefte bestaat aan lektuur, die in spanning brengt en toch geen akeligen indruk achter laat.

Operette-bloed is wat operette-achtig, nu ja! Daar hebt ge, bijvoorbeeld, dat tooneel tusschen de heldin en vorst Clarenthal, (pag. 135 en vlg.) dat doet denken aan de beruchte schildering uit Klaasje Zevenster. Het jonge meisje zal bijna met geweld worden genoodzaakt de liefkozingen van een gemeenen vorst-vent te ondergaan. Zij is met hem opgesloten in een kamer vol bloemen en geuren van specerijen. Maar zij steekt de gordijnen in brand. De onmensch vlucht en laat haar alleen in het brandende vertrek. Zal zij worden geroosterd en aldus haar deugd worden beloond als die van den heiligen Laurentius? Neen! Het meisje wordt gered... Wat al zuchten van verlichting hoort men aan jonge maagdenboezems ontsnappen op die pag. 146 onderaan.

Aardige trekjes, hier en daar, die het iemand bijna zouden doen bejammeren, dat Fiore della Neve niet liever een ernstig boek heeft willen maken. Intusschen, wat hij moet hebben bedoeld te geven, gaf hij aan zijn groot publiek van dankbare lezers en dus blijft ons niets meer over dan hem geluk te wenschen met zijn slagen.

[p. 96]

Madonna en Bloemstukjes door Mevr. Fabius-Cremer Eindhoven, twee deeltjes bij P.N. van Kampen en Zoon, Amsterdam, zonder jaartal.

Mevrouw Fabius-Cremer Eindhoven bedoelde ons wat zeer fijns en teeders en ongemeens te geven. Zij schreef acht stukjes, die de firma Van Kampen te Amsterdam keurig uitgaf. Oorspronkelijk van gedachte en van vorm zijn die kleine schetsen niet. Het is jammer dat ook de stijl en de taal veel te wenschen overlaten. Om den arbeid van deze schrijfster volgens eer en geweten te kenschetsen, zouden wij harde woorden moeten gebruiken. Laat ons daarom eenige volzinnetjes aanhalen en eenige woorden cursiveeren, opdat de lezer zelf oordeele.

‘Door het geopende raampje drongen aroma-geuren. Met bijna vermoeiden blik zag hij naar de groep. Met een tintje bewondering voor de onopgemerkte bevalligheid harer bewegingen, voelde Frits iets als teeder medelijden opwellen voor de schuchtere uitdrukking, die aan het zachte, kleine gezichtje enz. Starende met zijne onbedorven glansoogen. Nu, ma foi! zei de bekoorlijke vrouw hare ronde schouders latende glijden langs Reinier's jasmouwen. Met eene beweging van stijve hoffelijkheid naderde hij den toovercirkel zijner gepeinzen. Zijn woorden klonken houterig-onvast. Het geprikkelde antwoord. Nu moet ik U faux bon spelen. Hij, Frits, zou zijn sterke schouders zetten tegen het noodlotswiel en het duwen en smakken.... Het zou hem den wil doen. Klaar-heldere meisjes-oogen. Mevrouw Van Ringen's cirkelvormige bevalligheden. Nergens voelde men zich zoo behaaglijk als in het confortable home der notarisvrouw.... geen heer der schepping wist zich te onttrekken aan den invloed dien de sirene ongemerkt uitoefende. Toen Corrie van Ringen zich zoo overmoedig waagde aan de cancans van het Vinkwijksche publiek. Mevrouw Belkamp had een gevoel van wakend droomen, van mystische half-realiteit, toen zij den parfum opsnoof, die Corrie's nabijheid aanduidde. Te midden harer angstige broeigedachten, hield de vigilante stil.... Spoedig verwierp ze deze illuzie als een gevaarlijke fata-morgana. Jetje zag hoe Henri's oogen zich vluchtig in die van Corrie boorden, en ze schrok van den vreemden gloed, die van beiden uitging. 't Was of twee vuursteenen vonken spatten. 't Prikkelende vocht maakte haar spraakzaam in de oogen van alle aanzittenden. Nonchalant uitgestrekt op den Turkschen divan, scheen Corrie geheel verdiept in de beschouwing der Venus Calypygos, die met een koelen glimlach neerzag op al het aardsche en met een kalmte, alsof schoonheid van lijnen en vormen niets te maken had met sensualiteit.

N.B. Zij ziet neer op het onderdeel van haar rug, en heet Kallipygos juist omdat men dit bewonderenswaardig vond. De Venus Kallipygos is de grofst-zinnelijke Venus, die bewaard is gebleven!

Al deze narigheid is gewied uit Madonna en Draperieën, te zamen een deeltje vullend. Wij zullen den lezer niet vermoeien met een tweede bloemlezing uit het andere deeltje. De bundeltjes zijn naar taal en stijl gelijkwaardig.

F.L.