Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 8

[p. 412]

Dood.
Door C. Regoor.

Het leven heeft m' in 't hart gehouwen

Een kelder kil;

Daar liggen rijen van bleeke vrouwen

En sluimren stil.

Het zijn de lijken van idealen,

Gevallen, dood;

Gebluscht de glans uit haar krans van stralen

In droplen rood.

En telkens als van de hoogste tinne

'k Een storten zag,

Begroef ik 't kind mijner eenge minne

Met droef geklag.

En toen de laatste zij zag verdwijnen,

Daar ginds beneên,

Toen ging de moeder van wee aan 't kwijnen

En liet m' alleen!

Zijt gij tevreên, o vraatzuchtig leven,

Met uwen roof?

Ik heb mijn laatste, mijn al gegeven:

Mijn zoet geloof!