Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 8

[p. 78]

Visioen
door Marie Boddaert.

(Uit een Bundel eerlangs te verschijnen bij den Uitgever H. Honig te Utrecht.)

Over de stille landen, die in luister
Van Meiemaannacht lagen, zag ik dagen
Statige stoet als nooit mijn oogen zagen:
Plechtig, van ver, groette hun stemgefluister.

Hooge gestalten die als helden waren,
Het glinstrend zilverpantser om de leden;
En teedre maagden die als feeën gleden
In slepend kleed met leeljen in de haren.

En kindren, blank en blozende, die liepen
Op moll'gen maatval van hun bloote voetjes
Naast slanke vrouwen. Door den nacht ging zoetjes
Hun lief geluid, of jonge vogels riepen.

Ouden van dagen op de bleeke konen
Nog wederschijn van hart dat niet veroudde;
Hun witte haren, tusschen bruine en goude',
Oplichtend fijn, of straalkrans hen wou kronen.

[p. 79]

 

In stil verbazen vlogen mijn droev' oogen

 

Te moet de glansgestalten, die daar traden

 

In blank geglans der eigen lichtgewaden:

 

Maanluister bleekte waar zij voortbewogen.

 

 

 

Tot lofzang klom 't gemurmel uit hun monden,

 

't Was alsof zaalgen zachtkens lieten glanzen

 

Op licht gedein van toovrige cadanzen

 

Paarlen van klank, als menschen nimmer konden.

 

 

 

En toen zij bij mij waren zonden klare

 

Heel vriendlijke oogen streelzacht tot de mijne

 

Zoo zoete groete, dat ik voelde kleinen

 

Mijn vrees voor dood, ja, alle vrees liet varen.

 

 

 

‘Ween niet,’ zeiden die oogen, vol ontloken

 

Of eerst na 't sterven hunne windslen vielen.

 

Teer door de lichaamskelk zag ik der zielen

 

Sneeuwreinen schijn, als maan door wolk gebroken.

 

 

 

Zacht roemden zij het leven, ziel gegeven

 

In velerlei gestalte', en oord, en tijden,

 

Noemende Dood ‘Geboorte’, wijl Hij leidde

 

Telkens tot reiner staat en hooger streven.

 

 

 

Verklaard gelaat van mijne zielsbeminden

 

Tusschen hun aangezichten zag ik lichten.

 

Mij wijdden open zilvren vergezichten -

 

Oogsten van troost die haast mijn oogen blindden.

 

 

 

O, ziel van liefde! in donker graf gedreven;

 

O, strenglende armen! machtloos saâmgebroken;

 

O, kinderoogen! vroeg en droef geloken,

 

Me in nooit aanschouwde schoonheid weergegeven,

 

 

[p. 80]

 

Hebt gij gehoord mijn roepen in de nachten

 

Als, hard en zwart, mij wanhoop overheerde,

 

En ik me in wreede, felle smarte keerde

 

Tot zwarter nacht, waar 'k niets meer kon verwachten?

 

 

 

Warm, als liefkozende armen, vol erbarmen

 

Voelde ik hun liefde loutrend om mij neigen....

 

O, mijn Geliefden! waar Ge ook zijt, mijn eigen'

 

Voert Dood me eens weer ten leven in uw armen?