Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 7

[p. 349]

Droom mee.
Door V. Loosjes.

De herfst staart voor zich uit, in mijmeren verzonken,
En dringt met zachten dwang: ‘kom menschenkind, droom mee!
Der vogelen-gezang heeft ook voor u geklonken,
Ook gij zaagt bloem en plant van gulden sprankels vonken;

Droom mee, droom mee!’

‘Droom mee, droom mee, want aanstonds ga ik sterven,
Mijn laatste blad, het stuiptrekt aan uw voet;
Te saam den afscheidsgroet der zonne nog ontvangen,
En dan het kleed des doods elkandren omgehangen, -

Droom mee, droom mee!’

Ja, droomen wil ik van vervlogen dagen,
Met starend oog en stillen weemoedstraan;
Maar niet als gij - mij is de hoop verbleven,
En - heeft de zon u d'afscheidsgroet gegeven,
Uw lijkwâ plooit zich om een wordend leven:

‘Droom mee, droom mee!’