Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 7

[p. 348]

Sneeuwklokjes.
Door M. Berkelbach van de Sprenkel.

Lieflijk het smetlooze kopje geheven,

Rein als de sneeuw in het rond,

Staan ze, en ze troosten 't treurende harte

Of mij er een engel ze zond.

Ach, mijn lief kindje, dat is er gestorven.

Henengegaan is mijn Al.

Sedert de zonne verscheen in 't Oosten

Zocht ik naar bloempjes in 't dal.

Lange reeds zocht ik, om 't lijkje te tooien

Bloemekens, rein als mijn kind....

Laat mij u plukken, vredige klokjes,

Dat ik een krans van u wind.

Op mijn lief kindeke's goudblonde lokken

Leg ik dat kransje, zoo teer;

In hare kleine, gevouwene handen,

Die mij zacht streelden, weleer....

Vredige klokjes, smetlooze bloempjes,

Tooit er uw zusterke klein.

Treurende harten troost aan te brengen

Zal steeds uw roeping hier zijn.