Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 6

[p. 139]

Smart
door Alouiziana.

Vijf jaar geleden waren ze getrouwd.-

Rose had niet gemakkelijk kunnen besluiten om den goeden dienst bij boer Meyaert te verlaten, maar eindelijk had Kaorl's liefde haren tegenstand overwonnen.

Een jaar daarna hadden zij een kindje gekregen, een scheûnen, flinken jongen. Ze hadden hem Pier genoemd naar zijn grootvader en op den dag van het doopen was de oude Pier gekomen en was peter geweest over 't kind.

Het oude mensch had tranen van aandoening gehuild over dit geluk.

Pier, de jongere, was toen opgegroeid en tot voor weinige dagen had hij de buurt doen verwonderd staan over zijn dikke rozige wangen, waarop moeder al zooveel zoenen had gedrukt.

Eergisteravond was hij thuis gekomen, niet wild.dartel als gewoonlijk, maar stil ‘'k èn z'eun pijn in m'en kop’ had hij tegen Rose gezegd. Zij had hem toen in het beddeke gelegd. Dat bedje was een geschenk van haar moeder en zorgvuldig onderhield zij steeds de ongeverfde planken, zoo dat deze van helderheid ‘straolden.’

De volgenden dag was het nog erger. De dokteûr was gekomen en had er niet veel goeds in gezien.

Zij was dien dag natuurlijk gaan werken, want anders verdiende ze immers geen geld en Kaorl was bij een boer, die wel 1 uur wijd van hier woonde.

Van avond was ze echter wat vroeger naar huis gekomen.

Ze had de lante^*) aangestoken en deze wierp nu haar licht over de glimmende koperen borden op de schouw en op de steûve^**) die in den hoek warm stond te branden.

't Licht der lamp was niet zoo sterk dat zij alles klaar deed uitkomen. Het vertrek was dan ook vol halftinten. Schemerig liepen de paarsche bloemen op het bedgordijn ineen met den blauwen achtergrond. En in het lichtzijn van de kamer hadden de lakens waarin Pierke lag, iets wegvloeiends, iets langzaam overgaands tot zwart.-

't Blozende gezichtje van haar snoezeke was geelbleek geworden. De groote oogen stonden wijd open en staarden u aan, glinsterend koortsachtig.

Van tijd tot tijd richt het zich op en werpt de dekens of ‘het deksel’ zooals Rose zegt, van zich af. Maar dan is moeder's hand weer dadelijk gereed 't terug te leggen en het kindeke te sussen met zoete, zachte woordjes.

*) Lamp.

**) Kachel.

[p. 140]

[p. 141]

Ruw is de hand, maar meer dan fluweelen zacht is zij dan voor het kind. Hard klinkt anders de stem: teeder is zij hier; niet storend de stilte in het vertrek, maar weemoedig meetrillend met het zachte licht, dat de lamp straalt.

Heftiger en heftiger worden de bewegingen van Pier. ‘Moedere, moedere! daor, daor,’ vraagt het wijzend op een donkere plek in het vertrek, ‘daor es de boeman die m' komt haolen?’ ‘Zij maor zoet, de boeman pakt alleênig stoute kinderkens.’ Maar het kind blijft doorstaren. Plotseling schreeuwt 't nog harder ‘moedere! daor! daor!’ En angstig vliegt het op. De moeder neemt het uit zijn bedje in haar armen. Om de trap'lende beentjes slaat zij haar schort en innig zacht drukt zij het kind tegen zich aan. Het bedaart wat. De bewegingen worden minder.

Maar het is alsof het kouder wordt, alsof de druk bedrijvige handjes zich sluiten, vastballen, verstijven. En verschrikt tast de vrouw naar de voetjes. Zij zijn koud, ijzig. De oogen staren glazig voor zich uit. Zij legt het kindje dan in het bed. Zachtkens dekt zij het toe. Naar de lamp gaat ze. Maar daar herinnert het licht haar aan iets duisters, iets vreeselijks, aan oogen, die de hare niet meer zullen zien. Met een zachten heeschen kreet, vol smart werpt zij zich op het lijkje.-

Stil straalt de lamp. En door het vertrek gaat als een trilling van wee, als een treurlied van moederliefde, moedertrouwe..............................................

Als Pierke begraven is in den put waarin al water stond, dan verwonderen de menschen zich over de hooggaande vroolijkheid van Rose. Den geheelen dag heeft zij pleizier en zingt.

Maar 's nachts in bed, dan kreunt er eene vrouw vol smart, en steunend klinkt door het kamerke ‘Pierke! mijn baoske! waarom zijde weggegaon?’