Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 6

[p. 163]

Luchtballon.
Door D.H. Brinkhorst.

De straat met d' ombuurt staat vast volgepropt
Met ongeduldig volk, geduldig wachtend,
Om 't stijgen aan te zien van 't logge luchtschip.
Bekenden zoekend in de warrelmassa,
Vullen de ramen rijen dartle dames,
Waartusschen kinderkopjes, lager, dringen,
De neusjes plat op 't glas in grijzen vochtkring.

[p. 164]

 

Op muur of dakplat staan standbeeldig knapen,

 

Die diep nadenkend zien op 't lage leven.

 

Schel schreeuwt een voerman voor zijn paard den weg,

 

Die, afgelegd, met menschen fluks weer volvloeit;

 

En joolge jubel schrikt elk foppend op,

 

Als uit een dakraam dikgekuit een been steekt,

 

En daarna 't bolle lichaam van een dienstmeid

 

Zich moeilijk arbeidt door de nauwe ruimte,

 

Tot slot bleu lachend al de rokken schikkend.

 

Dan: plots breekt bruisend 'n zee van klanken los,

 

Nu pijlsnel 't groot gevaart' ten hemel schiet,

 

Zijn reis beginnend in het vrije luchtruim

 

Als een gevangenwagen, glimmend zwart,

 

- Is 't rouw om 't kranke leven dat hij kerkert? -

 

Met moeite door de menschenmassa dringt,

 

Extatisch turend in de oneind'ge ruimte,

 

Waarin met vlugge vaart het luchtschip voortzeilt.