Elsevier's Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 6

[p. 160]

Herdenken.
Door Mej. C.H. Croiset v.d. Kop.

Een schitterend verlichte zaal; honderden vlammetjes dansen en flikkeren over rijkdom en armoede, vreugde en leed. Zij glijden zacht langs het wit zijden kleed der jonge gravin en kruipen lachend in het warme bont, dat haar voor ieder tochtje bewaren moet. Zoo niet schitterend schoon, dan toch zeker zeldzaam aantrekkelijk is het donkere kopje van Erna, gravin d'Ethy; hare oogen, fonkelend als diamanten of met een zacht waas bedekt, verplaatsen u in een land der droomen, waar feeën regeeren en eeuwige zonneschijn den schepter zwaait; haar mond getuigt van ernst en nadenken, en de glimlach, die er dikwijls om speelt, is voor een fijn opmerker als de zonnestraal, die toevallig een bloem kust, maar daarom nog geen deel van het geheel uitmaakt. Weggedoken in een donker hoekje der loge komt hare fijne gestalte in de sneeuwwitte zijde gehuld, heerlijk uit tegen het donkere bont van den mantel, die langzaam van hare schouders glijdt, en als eenmaal de eerste tonen der ouverture weerklinken, geeft zij zich voor enkele uren aan hare eigen gedachten over, vergetend hoe zij als Gravin d'Ethy plichten heeft tegenover haren man en de menschen, plichten van vroolijk zijn, lachen en praten, die, o zoo gemakkelijk schijnen, maar zwaar wegen voor een bedroefd hart. Dikwijls helpt het toeval mee de herinnering op te wekken aan bepaalde beelden, immers op deze zelfde plaats zat zij vier jaren geleden, toen nog Jonkvrouwe van Heesewijk; toen als nu was Lohengrin het aantrekkingspunt der talrijke bezoekers om met de wegslepende melodiën het gevoel tot het uiterste te spannen; toen sierden dezelfde bloemen haar wit kleed: eenvoudige sneeuwklokjes; - maar eene andere hand had ze haar geschonken en menige zalige herinnering was er aan verbonden.

O, die kleine, witte sneeuwklokjes! ‘Kling, klang, - kling, klang’ - hadden zij gezegd, hunne hoofdjes boven het donzige sneeuwkleed heffend, ‘is er geen menschenkind, dat een beetje geluk noodig heeft? Zie, hier zijn wij; - wij troosten de armen en helen de wonden, die ongeneeslijk schijnen. Wie ons ziet glimlacht; zelfs de meest ontevredene knikt ons vriendelijk toe, wij zijn boden van het geluk! Kling, klang - kling, klang, - wie neemt ons mee?’ Toen boog zich een donkere krullebol over hen heen, lachende, bruine oogen in een intelligent gelaat, en een welluidende stem fluisterde: ‘ik neem u mee, kleine, zwijgende boden mijner innigste wenschen.’ En hij kustte de teere bloemen, één voor één, en wachtte tot hij

[p. 161]

een lichten voetstap hoorde. Wat er toen gebeurde zouden alleen die sneeuwklokjes kunnen vertellen, maar een geheim verklappen zij niet; slechts dit is zeker, dienzelfden avond werden zij gezien op een wit zijden kleed, dat eene fijne meisjes-gestalte omsloot met stralende oogen en eene zegevierende, gelukkige uitdrukking om den mond. En een paar andere oogen keek er naar en knikte de bloempjes toe: ‘zeg 't haar; zeg 't haar!’ spraken die oogen en dichter trok een kleine hand de witte klokjes tegen zich aan en duizend goede voornemens maakten een hart rijker en gelukkiger!-

Erna bemerkte niet hoe de toejuichingen al meermalen het gebouw hadden doen trillen, en toen zij voor het eerst den blik naar het tooneel wendde waren Lohengrin en Elsa alleen, alleen voor het eerst na hunne ontmoeting; - zij met twijfel in het hart; hij - met het vaste geloof in haar onwankelbaar vertrouwen. ‘Nooit zult ge vragen, vanwaar ik gekomen ben!’ zoo had eerst de vraag, later het bevel geklonken. Dat zou de hoogste zaligheid zijn: een volkomen geluk te genieten, waarvan de grondslagen onbeperkt geloof, en zulk vertrouwen waren, dat het verleden in duisternis gehuld kon blijven zonder schaduwen te werpen op het heden. Had ook hij niet zoo gesproken? ‘Laten wij genieten, kind,’ had hij dikwijls gezegd, ‘laten wij gelukkig zijn met het heden en de toekomst, zonder te vragen naar het verleden, dat achter mij ligt. Zullen wij niet hand aan hand door het leven gaan? Hoor, de vogelen zingen, eeuwig zullen zij zingen in het paleis, waarvan ik voor u droom. Slanke zuilen van doorzichtig onyx zullen een hemelsblauw dak dragen met zilveren sterren; droomend zal de lotos overdag de heerschappij aan hare zusteren gunnen om 's nachts des te heerlijker te ontluiken, een mat roze licht zal het blanke marmer doen leven en tronend op een zetel van smaragd zult gij heerschen, koningin mijner ziele! Geen leed zal u genaken; slechts wat schoon is en welluidend mag tot u doordringen. En als er donkere dagen komen, met nevel en mist, zal ik op de trappen van uwen troon zitten, uwe hand in de mijne, opdat de stroom niet verbroken worde, en ik zal u sprookjes vertellen van het wonderland, van groote, witte bloemen, waarin kleine feeënkinderen leven, die eene taal spreken, zacht en liefelijk, voor ons alleen verstaanbaar; en zij zullen zingen, zoo schoon en heerlijk, dat de uren voorbijvliegen en wij het leven zalig prijzen! Weet ge wel, dat smart verre van u zal zijn, en de eenige tranen, die ge zult schreien, die van onmetelijk geluk zullen wezen?’- -

Groote God! - hoevele tranen van doordringend leed waren er na dien tijd niet over hare wangen gevloeid? Hoevele nachten had zij niet, half waanzinnig van smart, slapeloos doorgebracht, terwijl zij geen rust kon vinden voor het arme gefolterde hart? Hoe had zij de wereld niet gehaat na dien dag, toen hij haar verliet en vergat voor immer, - hoe had zij niet gemeend niet meer te kunnen leven, tot er zich een flinke mannenhand op haren schouder had gelegd, en een paar eerlijke oogen haar beloofd hadden haar een steun te zullen zijn! - En nu? - - - Alle kracht, met zoo-

[p. 162]

veel moeite veroverd, is geweken; het beeld van vroeger vervult hare ziel, een onweerstaanbaar verlangen grijpt haar aan, nog eenmaal in die oogen te lezen de belofte, zoo lichtvaardig gebroken. Nog eenmaal gelooven in dien blik, zelfs nu, met de wetenschap van het verraad, nog eenmaal alles vergeten voor eenen glimlach van dien mond! - En zij wendt het hoofd naar de plaats, waar vóór 4 jaren haar hoogste geluk was. Is het verbeelding? Neen, daar staat hij, lachend met vrienden! Hij ziet haar, buigt even het hoofd, - en lacht weder - tergend - uitdagend. - Hare lippen worden doodsbleek; strak, met eene akelige, wanhopige uitdrukking rusten hare oogen op hem; - daar weerklinkt een doordringende gil.

Ginds op het tooneel zakt een jonge, gebroken vrouw ineen, als een blanke zwaan haar troost en hoop meevoert, - - en hier zinkt een donker kopje in de armen van den graaf, terwijl een teere vrouwenhand krampachtig kleine, witte sneeuwklokjes omsluit!-